Radość w cieniu tragedii

Część tych zarodków jest jednak rozmrażana i wszczepiana tej samej kobiecie lub „adoptowana” przez inną matkę. Zamrażanie więc chyba im nie szkodzi.

– Nikt tak naprawdę nie wie, jaki wpływ ma zamrażanie zarodków na następną generację. Nie możemy tego ocenić, ponieważ większość ludzi, którzy są poczęci tą metodą, żyje na razie zbyt krótko. Trzeba jednak pamiętać, że dużo mniejsze ingerencje powodowały już katastrofalne następstwa.

Czy to prawda, że dzieci z in vitro mają większe problemy ze zdrowiem niż te poczęte w sposób naturalny?

– Jest faktem udokumentowanym medycznie, że noworodki poczęte in vitro obumierają wewnątrzmacicznie kilka razy częściej. Częściej też występują u nich niektóre wady, szczególnie wodogłowie, bezczaszkowie czy zarośnięcie przełyku. Musimy się więc liczyć z tym, że po upowszechnieniu in vitro będzie większa patologia wśród noworodków. Zjawisko to jest zamaskowane w krajach z powszechnym stosowaniem in vitro przez szerokie stosowanie przerywania ciąży w przypadku rozpoznania wad wrodzonych wewnątrzmacicznie. Ale z nami, neonatologami, nikt o tym nie rozmawia. Czy ktoś przewidział wzrosty nakładów na oddziały noworodkowe? Mamy jedne z najgorszych wskaźników umieralności noworodków i niemowląt w całej Unii. Uważam, że wszystkie wysiłki powinny pójść w kierunku ratowania dzieci, które już są na świecie.

Czemu wiedza o minusach in vitro jest tak mało powszechna?

– Kobiety, które poddały się in vitro, raczej się tym nie chwalą. Poza tym jednak w wielu wypadkach po przyjściu dziecka na świat wszystko idzie dobrze. Dzieci są oczekiwane, kochane. Ja to zjawisko też dostrzegam, nie jestem zaślepiony. Widzę radość rodzin, które długo miały problem z niepłodnością. Spotykam rodziny katolickie, które łamią znane im zasady, ponieważ tak bardzo pragną dziecka. Potrafię to zrozumieć, ale widzę też tych, których dotykają tragedie. O tym trzeba mówić.