Mamy w Polsce blisko 350 uniwersytetów trzeciego wieku i kilkaset klubów seniora. Są to jednak przykłady inicjatyw skierowanych do osób aktywnych i w miarę sprawnych, tych, które mają prawo powiedzieć, że starość to radość. Najtrudniejszym problemem do rozwiązania jest zapewnienie opieki osobom na starość niedołężnym.

Polski model wspierania osób starszych opiera się przede wszystkim na rodzinie, ale kurczy się samowystarczalność i potencjał opiekuńczy rodzin. Do 2030 roku wskaźnik wsparcia definiowanego jako liczba osób zdolnych do wspierania innych spadnie ponad dwukrotnie. Będzie wynosić 263 osoby na 100 potrzebujących wobec 572 opiekunów na 100 potrzebujących w 2002 roku (dane Instytutu Spraw Publicznych). Jednocześnie ze względu na zachodzące zmiany obyczajowe i kulturowe rośnie ryzyko zaniechania opieki nad seniorami przez kolejne pokolenia - czytamy w „Dzienniku Polskim”.