W którymś momencie Oskar ich wyprzedził. Chociaż nigdy nie zrobił ani jednego kroku, są przekonani, że wtedy zebrał wszystkie siły i wyruszył. – Jego serduszko biło coraz wolniej, aż wreszcie całkiem ucichło – pamiętają ze szczegółami. – Wtedy Oskar pobiegł… Skoro trafił tam pierwszy, to my pójdziemy spokojnie za nim.

Po porodzie nic nie zapowiadało takiego biegu wydarzeń. Jak wszystkie niemowlęta ssał mleko z butelki i ładnie przybierał na wadze. Na zdjęciach zachował się jego słodki uśmiech na okrągłej i rumianej jak jabłuszko buzi. Zostały po nim właśnie zdjęcia, tapczan z dwiema poduszeczkami pamiętającymi kształt jego głowy i chyba setka uśmiechniętych pluszaków. No i ich płacz i wielka miłość.