Nieraz przyprowadzałyśmy do Kazi dzieci z tych rodzin, w których się nie przelewało – wspomina Jadwiga Głąbek. – Brała miarę. Potem Zosia Sagan kroiła materiał, a Kazia cierpliwie siedziała przy maszynie do szycia i tworzyła te cuda. Zastanawiałyśmy się, jak jeszcze możemy pomóc. Ktoś wiedział, jak zrobić syrop z mniszka lekarskiego. Robiłyśmy go mnóstwo i rozdawałyśmy mamom, żeby dzieci nie chorowały.

Oaza wsparcia

– Jeszcze nieee! Jeszcze nie kończymy!!! – wołało kilkadziesięcioro maluchów, które przyszły do ogrodu parafii św. Stanisława w Starym Bielsku na wakacyjne spotkanie przygotowane dla nich przez zespół charytatywny parafii. Były drożdżówki, czekoladki, dmuchany zamek, zabawy prowadzone przez Piotra Szczutowskiego ze Starobielskiego Ośrodka Edukacji Kulturalnej, które doprowadzały dzieci do wybuchów śmiechu. Kiedy dzieci się bawiły, ich mamy szperały w mieszczącym się w przyparafialnej salce magazynie odzieży, zabawek, drobnego AGD i odbierały przygotowane dla nich reklamówki z pieczywem. Od 25 lat parafianie zaangażowani w pomoc najuboższym i najbardziej potrzebującym mieszkańcom Starego Bielska razem z duszpasterzami stworzyli znakomicie działającą oazę wsparcia w sprawach różnorakich.

– A wszystko zaczęło się od wspomnianej Kazi Guździk, która potrafiła nas skupić wokół Miłosierdzia Bożego i miłosierdzia, które my jesteśmy winni innym – mówi Jadwiga Głąbek, która z nieżyjącym już mężem Józefem od początku włączyła się w pracę zespołu. – Był rok 1989. Widzieliśmy malutkie dzieci, którym mamy nie miały co dać jeść. W domu gromadka, ojciec w więzieniu. Mieliśmy kilka takich rodzin. To one nas zmobilizowały. Pan Józef ciężko chorował, ale po każdej zakończonej terapii wracał do domu i zabierał się za pomoc potrzebującym, organizował też pielgrzymki parafialne. Na każdą starał się zabierać kogoś z podopiecznych zespołu. – Wiedzieliśmy, że pomoc materialna to nie wszystko, że trzeba im pomóc spotkać żywego Jezusa – mówi pani Jadwiga. – Potem z każdym rokiem odnajdywaliśmy rodziny, w których nie było patologii – najczęściej zdrowe rodziny wielodzietne, którym po prostu ciężko było związać koniec z końcem. Teraz to one stanowią większość naszych podopiecznych.

Nie ma przeszkód!

Od samego początku razem z jedenastką zaangażowanych parafian był długoletni zasłużony dla parafii proboszcz – ks. kan. Antoni Kulawik. – Jeździł z nami po domach, interesował się potrzebami ludzi, rozwoził paczki z żywnością, był na każde zawołanie. Także jego następca ks. Zygmunt Siemianowski wspiera nas bardzo ofiarnie. Udostępnił i wyremontował pomieszczenia na naszą działalność, pomaga zorganizować skuteczną pomoc. Panie z zespołu nie potrafią zliczyć, ile wesel, ile chrzcin zorganizowały. – Ktoś mówił, że nie bierze ślubu czy nie ochrzci dziecka, bo nie ma pieniędzy – mówi Maria Kamińska, która także jest w zespole od początku. – Przecież to nie mogło być przeszkodą! Organizowałyśmy spotkanie przy stole. A oni wtedy poznawali naszych księży, którzy o jakichkolwiek pieniądzach za odprawiane Msze nawet nie chcieli słyszeć! Wiele osób, które tworzyły starobielski zespół charytatywny, już nie żyje. Odeszli pan Józef, pani Kazia. Od czterech lat na emeryturze jest ks. Kulawik. Ale to, co zapoczątkowali, trwa! Zespół liczy dziś 12 członków. Z pierwszego składu zostały w nim panie Jadzia Głąbek i Maria Kamińska. Kieruje nim Róża Kuboszek, jej zastępcą jest Eugenia Leńczuk. A jednak to o pani Jadzi wszyscy mówią: szefowa. Przewodniczyła zespołowi od 2001 do 2008 r. Znakomicie zna parafię. Wie, gdzie zajrzeć, żeby odnaleźć tych, którzy pomocy potrzebują, a nierzadko krępują się o nią poprosić.

Chleb dostanie każdy

– Większość osób z zespołu jest już na emeryturze. Ja pracuję zawodowo i przede wszystkim koordynuję wszystkie działania – mówi Róża Kuboszek. – Przez te 25 lat lepiej zorganizowaliśmy nasze działania. Takim ważnym dla nas dniem jest każda środa. Spotykamy się rano w kościele na Różańcu i Mszy św. w intencji naszych dobroczyńców i podopiecznych. Panie i panowie kierowcy, którzy nas wspomagają, jadą do piekarni Sławomira Rąby po ofiarowane przez niego pieczywo dla naszych ubogich. Tę praktykę pan Sławek kontynuuje po swoim ojcu, śp. Kazimierzu, który w 2000 roku zaczął nam pomagać. To z reguły kilkanaście worków chleba, bułek, rogalików, ciast. Dzielimy je tak, by starczyło dla kilkudziesięciu rodzin. Dokładamy cukier, herbatę, margarynę. Kiedy w „sali chlebowej” trwa praca przy pakowaniu pieczywa, obok panie przygotowują dary parafian – ubrania, zabawki, sprzęt AGD, który każdy, kto przyjdzie, będzie mógł zabrać. – Kiedy trzeba, pomagamy też finansowo – mówi Róża Kuboszek. – Zaznaczamy jednak zawsze, że to pożyczka. Kiedy będziesz w stanie – oddasz. Pieniądze zbieramy w czasie zbiórek, które kilka razy w roku prowadzimy przed kościołem. Mamy je także ze sprzedaży opłatków, świec Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom czy baranków wielkanocnych i wielkopostnych skarbonek dobroci dla dzieci. Przeznaczamy je na leki dla najmłodszych, dofinansowanie do obiadów, wycieczek, zielonej szkoły, zakupów pomocy naukowych. Dwa razy w roku przygotowujemy też spotkania dla kilkudziesięciu naszych seniorów. Chleb dostanie tu każdy potrzebujący. Finansowo pomagają mieszkańcy parafii. – To pieniądze ofiarowane przez parafian dla parafian, więc tego wymaga od nas uczciwość wobec ofiarodawców ze Starego Bielska – zaznacza pani Róża.

Tu czujesz się młodsza

W trafianiu do tych, którzy potrzebują, pomagają im księża, nauczyciele. Ale najczęściej odnajdują ich panie z zespołu. – Działam tu od 8 lat. Choć w parafii mieszkam już prawie 40 – uśmiecha się Maria Gustof. – Kiedy zmarł mąż, szukałam jakiegoś zajęcia. Mieszkam dość daleko od kościoła. Z tego rejonu z pomocy nie korzystał nikt. A ja dopiero wtedy zaczęłam zauważać tych, którym moglibyśmy pomóc. Teraz trafiają do mnie sąsiedzi z różnymi sprawami. To, że liczą na mnie, cieszy, ale i zobowiązuje. Czuję, że jesteśmy tu bardzo potrzebni. Wpadamy z pomocą dziś, już, teraz. Nie masz co jeść? My możemy ci pomóc. Ogromne wsparcie mamy w parafianach – jedni przynoszą, dają, inni zabierają. Ubranka z małych dzieci są jak nowe! Nie mają szans się szybko zniszczyć. Krążą po parafii od kilku lat. Ludzie nawzajem się wspierają. Maria Kamińska przyznaje, że parafia jest bardzo szczodra. – Wystarczy jedno ogłoszenie, apel przeczytany przez księży – od razu jest odpowiedź. Potrzebne są meble czy pralka – wystarczy powiedzieć. – Kiedyś jeden mój kolega z pracy mówi, że przywiezie nam owoce dla potrzebujących – opowiada pani Jadwiga. – Umówił się z sąsiadem, że pozbiera w jego ogrodzie to wszystko, co leży i marnuje się. Albo inny pan, który opłacał naukę jednemu chłopakowi z wielodzietnej rodziny. Chłopiec miał piątkę rodzeństwa, chciał się uczyć, ale rodzinie było trudno. I wówczas znalazł się ktoś, kto pomógł finansowo. Bardzo się cieszymy, kiedy widzimy, że nie jesteśmy same. – To nie jest tak, że tylko my pomagamy innym. Ta działalność daje nam wiele radości – mówi Elfryda Farana, w zespole od 1996 r. – Mam dom, ogród – jest co robić. Ale sama potrzebuję, żeby tu przyjść, razem się pomodlić, poopowiadać, co u której słychać, pośmiać się. Choć lata uciekają, tu człowiek czuje się młodszy. Warto spróbować tej kuracji – zapraszamy do nas! Starobielski zespół charytatywny będzie świętował swoje 25-lecie w czwartek 18 września. Rozpoczną je adoracja Najświętszego Sakramentu o 17.00 i koncelebrowana po niej Msza święta.

Bo ich kochamy

Róża Kuboszek

– W pewnym momencie mojego życia zaczęłam myśleć, że trzeba pomagać, że choć pracuję, znajdę na to czas. I jestem w zespole. To ciężka praca, ale daje też dużo radości. Zawsze czekam zwłaszcza na dwa doroczne spotkania z seniorami. Widać wtedy, jak niewiele potrzeba, żeby dać drugiemu człowiekowi radość, trochę wzruszeń.

Jadwiga Głąbek

– Skoro Pan Bóg okazuje nam tak wielkie miłosierdzie, to jak nie okazać go innym ludziom? Chcemy pomagać, bo ich kochamy, bo to jest dla nas prawdziwa radość. Idziesz do nich z miłością, nie z obowiązku. Pan Bóg posyła nam bardzo wielu ludzi do pomocy. On działa w wielu sercach, wystarczy tylko otworzyć oczy.

Maria Kamińska

– Kiedy 25 lat temu dowiedziałam się, że powstaje w parafii zespół charytatywny, pomyślałam, że to będzie robota prawdziwa i uczciwa. I tak jest. Ta praca daje spełnienie. Nie zrobiłybyśmy nic bez Pana Jezusa i modlitwy. Chciałybyśmy bardzo, żeby też ci, którym pomagamy, odnajdywali drogę do Niego. Pomagamy wszystkim, nie oceniamy, wierząc, że może jutro czy pojutrze ten ktoś przypomni sobie, że jest Ktoś, kto o nim pamięta zawsze – Pan Bóg. My chcemy być Jego narzędziami...

Eugenia Leńczuk

– Kiedy przeszłam na emeryturę, Frydzia Farana, która już była w zespole, powiedziała mi: przyjdź, potrzebujemy do roboty takich jak ty. Nie mogłam odmówić! Wciągnęło mnie to na dobre. Trzeba podzielić pieczywo, posortować odzież, buty; zgłaszają się osoby, które chcą oddać meble – trzeba je telefonicznie skontaktować z potrzebującymi, potem znaleźć transport. Kilka razy w roku przygotowujemy paczki dla rodzin. Trzeba jechać na zakupy. To cudowna praca. Najpiękniejszą zapłatą za nią jest... uśmiech ludzi – dają nim wszystko, bo więcej nie mają...