Kilka lat minęło, zanim przejrzałem na oczy i zrozumiałem, że Pan Bóg dał mi drugą szansę. A poprzez Cenacolo podarował piękniejsze życie niż to, które sam mógłbym sobie wymarzyć – mówi 27-letni Szymon Trzeciński. Do wspólnoty, która powstała w lipcu 1983 r. z inspiracji siostry Elwiry Petrozzi, trafił, mając 18 lat. Jak sam mówi, narkotyki były wówczas całym jego światem.

Cenacolo, czyli Wieczernik. Na ich stronie internetowej możemy przeczytać, że „na wszystkich, którzy kołaczą do drzwi Wspólnoty, oczekuje propozycja prostego, rodzinnego stylu życia, odkrycie pracy jako daru, prawdziwej przyjaźni oraz wiary w Słowo Boże, które stało się ciałem Jezusa Chrystusa, zmarłego i zmartwychwstałego dla nas”. Szymon opierał się i buntował, ale w pewnym momencie przyjął propozycję. Spotkałem go uczestniczącego razem z żoną i dziećmi w rekolekcjach Ruchu Światło–Życie. Uderzała od nich chrześcijańska radość. Poznali się, bo ludzie związani z Cenacolo skontaktowali Szymona z ojcem Marty, czyli jego żony.
 

Trudne początki

– Szymon spędził kilka lat we wspólnocie nie bez powodu, moja przeszłość też jest bujna. Trudne doświadczenia nas obojga spowodowały, że już na starcie wiedzieliśmy, że bez wspólnoty, która nas będzie formować, nie damy rady. I prędzej czy później nic nie zostanie z naszej budowli. Dlatego przez znajomych trafiliśmy do Domowego Kościoła – wyjaśnia Marta. Mają dwójkę dzieci. Spodziewają się trzeciego. Prowadzili żłobek, przeszli szkolenia potrzebne do tego, aby zostać rodziną zastępczą. – To miałem na myśli, mówiąc o życiu piękniejszym, niż mógłbym sobie wymarzyć – śmieje się Szymon i opowiada, jak skomplikowaną drogę do tego pokonał. Pochodzi z Kaszub. Jak sam mówi, z dobrego domu, w którym pobożni rodzice starali się dobrze wychować swoje dzieci. I wychowywali. Tym bardziej szokiem było dla nich to, co zaczęło się dziać z Szymonem.