Modliliśmy się w ciszy. Potem modliliśmy się za nich śpiewem, a oni trwali w nowym związku razem z Bogiem. Trwali – to dobre określenie. Nie było potrzeby robienia czegoś, ale trwania. Zresztą, przeczytajcie sami, co o tym myślą:

„Dla nas najważniejsza jest ta nowa rzeczywistość, w którą wchodzimy razem z Bogiem. To, co się wydarzy za chwilę: przysięga składana przed Trójcą, świętymi, całym Kościołem w niebie i na ziemi. Szaleństwo! Wiadomo, że nie będzie superkolorowo i słodko, ale wiemy, że odtąd między nami jest niezwykła więź do końca życia. Dwadzieścia kilka lat przygotowywaliśmy się do tego, by przyjąć nowy sakrament i nowe powołanie. Trochę jak Jan i Maryja pod krzyżem przyjęli od Jezusa nowe zadanie i tworzą Kościół, tak my rozumiemy, że od tej godziny bierzemy się nawzajem na dobre i na złe, aby tworzyć rodzinę”.

Nic dodać, nic ująć.