Wiemy, że to bardzo trudne zadanie, ale jeśli choć kilka osób zmieni dzięki nam swoje postępowanie, będziemy wiedzieć, że było warto – mówi Mateusz Radziszewski, przewodniczący inicjatywy „Uwolnić emocje!”. – Najkrócej mówiąc, chcemy, aby młodzi ludzie wylogowali się do prawdziwego życia – dodaje. A co to znaczy: wylogować się do życia?

– W ramach naszego projektu postanowiliśmy zająć się coraz powszechniejszym problemem, jakim jest brak okazywania emocji przez młodzież. W naszej ocenie wynika to z ich stale rosnącego uzależnienia od internetu, telefonów i innych elektronicznych zabawek – wskazuje Mateusz. – Można to bardzo łatwo zaobserwować, kiedy przejdzie się szkolnym korytarzem w czasie przerwy – mówi Daniel Pastewski. – Większość uczniów jest wówczas wpatrzona w ekrany swoich telefonów. Ich twarze wyglądają tak samo. Są pozbawione wyrazu, praktycznie nie przedstawiają żadnych uczuć. „Uwolnić emocje!” to projekt czterech licealistów z Elbląga. Obok Mateusza i Daniela z Zespołu Szkół Pijarskich zaangażowana jest także ich klasowa koleżanka Elżbieta Półtorak oraz Hanna Filipowicz z II LO. Ich projekt powstał w ramach ogólnopolskiej olimpiady „Zwolnieni z teorii”, kierowanej do studentów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Jej celem jest rozwój praktycznych umiejętności uczestników z zakresu zarządzania projektami oraz inspiracja do aktywności społecznej.

Dostarczają natchnienia

– Nasz projekt nieco różni się od innych, które powstały także w naszym mieście – zwraca uwagę Mateusz. – Nie jest on bowiem czystą reakcją na zauważony problem, ale programem pozytywnym. Projekt „Uwolnić emocje!” ma według jego autorów dostarczyć młodym ludziom natchnienia do zmiany swojego życia. – Emocje są nieodłączną częścią naszego życia. Więc niezwykle ważne jest, żebyśmy umieli i chcieli je wyrażać – zauważa Hanna. – Dzisiaj, w epoce komputeryzacji, coraz częściej uśmiech, smutek czy gniew zamieniamy na emotikony, a czasem zapominamy nawet o tym – tłumaczy. Dlatego na swoich konferencjach, które wygłaszali w różnych szkołach naszego miasta, wyjaśniali, jak internet wpływa na nasze życie, w jaki sposób tłumi nasze naturalne odruchy, oraz radzili, jak z tym niebezpieczeństwem sobie poradzić. – Pierwszym sposobem wyrażania emocji są słowa – wyjaśnia Hanna. Są one jednak bardzo ograniczonym narzędziem. – Pisząc z kimś SMS-y czy czatując przez internet, nie widzimy osoby, z którą rozmawiamy. Czytając to, co ona nam napisała, możemy ją źle zrozumieć, błędnie odczytać jej intencje – zwraca uwagę.

Przekaż swoje emocje

Dlatego, jak wskazują autorzy projektu, należy, sięgać po sposoby, które dają znacznie więcej możliwości wyrazu. – Dużo więcej możemy bowiem wyczytać z barwy głosu, postawy ciała, a nawet samego kontaktu fizycznego z drugą osobą – wylicza Mateusz. – Niestety, internet czy SMS-y ograniczają nas do tej najuboższej formy komunikacji. I niewiele tutaj pomagają emotikony – dodaje Daniel. Dlatego w swoich konferencjach starają się nakłaniać do sięgania po środki, które dają jak najwięcej możliwości wyrażania samego siebie. – Zamiast napisać suchego SMS-a, zadzwoń. Jeśli masz czas na dłuższą pogawędkę, to może warto skorzystać z komunikatora, który daje możliwość wideorozmowy. A najlepiej spotkaj się z tym, z kim chcesz porozmawiać – radzi Daniel. W jego ocenie optymalnie byłoby, gdyby telefony i internet służyły nam wyłącznie do umawiania się na osobiste spotkania.

– Właśnie w ten sposób należy się wylogować do życia – Hanna mówi, że wiele osób pyta wówczas: „A po co?”. Odpowiadamy wtedy, że przede wszystkim dzięki temu będziemy mieć prawdziwych znajomych. Takich którzy wyjdą z nami na spacer, do kina. Takich którzy podadzą rękę w kłopocie i przytulą, kiedy jest nam smutno – dziewczyna wskazuje, że choćby jeden taki przyjaciel jest wart więcej niż setki „znajomych” z internetu. – Bez prawdziwych przyjaciół nasz życie będzie puste – dodaje.

– Wylogowanie się do życia daje mnóstwo korzyści – zdaniem Mateusza obok tak oczywistych jak poprawa wzroku i sprawności fizycznej, dzięki mniejszej liczbie godzin przed ekranem, zyskujemy wiele profitów, z których często nie zdajemy sobie sprawy. – Popartym naukowo faktem jest, że spędzanie czasu z ludźmi wydłuża życie, chroni przed chorobami umysłowymi i redukuje stres. Bo dzięki realnym przyjaźniom znajdujemy sens życia, a dzieląc się z drugimi tym, co czujemy, możemy pozbyć się problemów – dodaje Daniel.

Taką zachętę usłyszało blisko 600 uczniów elbląskich szkół. – Wygłosiliśmy w sumie dziewięć konferencji w różnych miejscach – mówi Mateusz i dodaje, że odbiór ich akcji był zróżnicowany. – Zdawaliśmy sobie sprawę, że wielu osobom może nie spodobać się nasza zachęta do ograniczenia swoich więzi z internetem i komórką. Szczególnie niechętnie na tę koncepcję reagowała młodzież gimnazjalna. – Najbardziej otwarcie to, co mówiliśmy, przyjmowali uczniowie klas IV–VI – przyznaje Mateusz. Z tymi rocznikami wiązałby największą nadzieję na powodzenie ich projektu. – Myślę, że jeszcze jest czas na to, żeby odciągnąć ich od tego sprzętu, tak aby w dalszych latach nie wchodzili w głębszą zależność od internetu i komórek – zauważa.

– Dzięki przeprowadzanym ankietom wiemy jednak, że wśród sporej liczby osób wywołaliśmy pewną refleksję – mówi Elżbieta. – W kwestionariuszach wskazywali oni, że nasza konferencja sprawiła, że spróbują ograniczyć ilość czasu spędzanego w internecie. A cieszy nas to tym bardziej, że były to również osoby, które w pytaniu o to, jak często są obecne w sieci, odpowiadały: „non stop” – podsumowuje. Jak zgodnie mówią autorzy projektu, całkowicie z internetu zrezygnować się nie da. – Jest to przecież dobry wynalazek i może pomagać w wielu rzeczach, jak choćby w kontakcie z osobami, które mieszkają za granicą, nawet na drugim końcu świata. Ale jeżeli mamy do wyboru wyjść z domu albo popisać z kimś w internecie, zawsze wybierzmy to pierwsze – namawia Daniel.

Nie gnij w domu, twórz wspomnienia

– Dlatego za każdym razem zachęcamy: nie siedzicie i nie „gnijcie” w domu, gdy jest piękna pogoda. Macie co robić na zewnątrz – radzi Daniel, który podpowiada, że zimą może to być stok narciarski, łyżwy, bilard czy kręgle. – Latem piłka albo rower. Wtedy tak naprawdę korzystamy z życia. Zdaniem Hanny innym wyjątkowo ważnym aspektem, którego nie da się w życiu doświadczyć, spędzając czas wyłącznie przed komputerem, są wspomnienia.

–  Kiedy już odłożymy telefony, komputery na bok, trudno jest nam usiedzieć w miejscu. Zaczynamy wtedy szukać czegoś fajnego do zrobienia, jakiejś przygody – tłumaczy dziewczyna. Jej zdaniem, dopiero gdy spotykamy się ze znajomymi, wiele może się wydarzyć. – To właśnie życie w tzw. realu dostarcza nam wielu przygód, które możemy wspominać latami. A takie wspomnienia warto kolekcjonować – mówi. – Ja widzę po sobie, że jestem zwyczajnie szczęśliwszy po dniu spędzonym ze znajomymi niż po takim przy komputerze – wyznaje Daniel. Zwraca uwagę, że w tym drugim przypadku nie ma po prostu czego wspominać.

Choć przygotowanie i przeprowadzenie projektu stanowiło dla licealistów spore wyzwanie, to jednak nie żałują, że się tego podjęli. – Dziesiątki rozmów z partnerami, setki wysłanych e-maili w sprawie spotkań, no i przeprowadzenie samych konferencji – to wszystko kosztowało nas sporo wysiłku – mówi Mateusz. – Ale z drugiej strony dało nam to także mnóstwo przyjemności, rozwinęliśmy się i sporo nauczyliśmy – dodaje.

Choć projekt „Zwolnieni z teorii” dobiega już końca, a nasi olimpijczycy wypełnili wszystkie zakładane kryteria, wciąż mocno zastanawiają się, czy nie prowadzić akcji „Uwolnić emocje!” w dalszym ciągu. – Istniejemy na Facebooku, na snapchacie, i to wszystko się tam kręci – w ocenie młodych porzucenie tego mogłoby być błędem. – Uważam, że podjęliśmy temat, który jest szeroko znany i dostrzegalny przez wszystkich, wobec czego ma potencjał rozszerzenia się na większą skalę – wskazuje Mateusz. – Chcielibyśmy prowadzić to dalej, ponieważ olimpiada była dla nas motorem napędowym, aby zrobić coś dobrego – mówią młodzi i zastanawiają się czy ze swoimi konferencjami nie spróbować dotrzeć do dorosłych, bo przecież ten problem dotyczy ich w takim samym stopniu.

– Teraz jednak musimy zrobić przerwę – zaznacza Hanna. – Bo niby jesteśmy „zwolnieni z teorii”, ale zaległości w wielu różnych przedmiotach się zrobiły. Musimy to nadrobić – podsumowuje Daniel.