Czysty materiał na film

Agata Puścikowska

publikacja 15.09.2016 06:00

Film z porodu i połogu? Jeśli subtelny, piękny i pokazujący… głębię? Pani Justyna robi filmy „afirmujące życie”.

Justyna Taracha i Łukasz Skotnicki. – Gdy urodzę kolejne dzieci, Łukasz sfilmuje nasze szczęście – deklaruje pani Justyna. zdjęcia mamato Justyna Taracha i Łukasz Skotnicki. – Gdy urodzę kolejne dzieci, Łukasz sfilmuje nasze szczęście – deklaruje pani Justyna.

Gdy Justyna Taracha pracowała jeszcze w telewizji, myślała: „Fajnie byłoby nagrywać filmy o prawdziwym życiu…”. Czyli o narodzinach, o początkach bycia rodzicami, o nadziei związanej z córką czy synem. O radości, a czasem i bólu. Bo chociaż sesje fotograficzne z pierwszych dni życia dziecka są już w Polsce znane, to filmów – profesjonalnie zrobionych, wielkiej pamiątki na lata dla całej rodziny – jeszcze nikt nie produkował.

Ale było jeszcze na to za wcześnie. Bo tak to jest, że o narodzinach, ciąży, pierwszych dniach życia dopiero można mówić i myśleć śmielej i pewniej, gdy się samodzielnie to i owo przeżyło. Przed porodem mówi się o teoriach. Piękniejszych lub mniej pięknych. Po porodzie mniej się mówi, a więcej czuje. I tego czucia, tej matczynej wrażliwości potrzeba w kontaktach z innymi matkami, ojcami. Gdy się chce filmy o porodach nagrywać.

Doświadczenie… piękna

Pani Justyna, delikatna i drobna szatynka, absolwentka europeistyki oraz podyplomowej produkcji filmowej i telewizyjnej, żona, mama prawie dwuletniej Antoniny. I to właśnie Antonina, Tośka, odmieniła jej zawodowe życie i plany. Bo po pierwsze powrót do pracy w telewizji z malutkim dzieckiem jakoś nie wchodził w grę. A po drugie, spojrzenie z perspektywy matki naprawdę wiele zmienia.

– Dzięki temu, że założyłam firmę produkującą filmy na temat ciąży, porodu i pierwszych dni malucha z rodzicami, jestem w stanie dzielić mój czas między dom i życie zawodowe. Jestem aktywna zawodowo, bo to dla mnie ważne. Ale jestem też pełnoetatową mamą i opiekuję się Tosią – mówi pani Justyna. – Przy dobrej organizacji, nienormowanym czasie pracy oraz dobrym współpracowniku to możliwe.

W dodatku narodziny Tosi, które pani Justyna wspomina z lekkim rozrzewnieniem, ukierunkowało ją na wcześniej niezauważane niuanse. – Mówiąc szczerze, bardzo się bałam porodu. Jakoś nasłuchałam się różnych opowieści, cudze trudne doświadczenia zaważyły na moim przygotowaniu do tego ważnego wydarzenia… I niepotrzebnie. Tosia rodziła się szybko, sprawnie. A jej przyjście na świat było przepięknym wydarzeniem – pani Justyna się uśmiecha. – Tylko… mąż był zaabsorbowany pomocą i wspieraniem mnie. W rezultacie z pierwszych chwil Tosi mamy pamiątkę bardzo skromną: kilka zdjęć z telefonu. I tego bardzo żałuję. Chciałabym móc pooglądać zdjęcia, a jeszcze bardziej film, nagrany tuż po przyjściu córeczki na świat. Myślę, że Tosia za kilka lub kilkanaście lat też chętnie poznałaby swoje pierwsze reakcje na tę stronę brzuszka i rodziców.

Wszystkie własne doświadczenia, również z ciąży i połogu, ułatwiają pani Justynie pomaganie innym rodzicom. Bo przychodzą do niej, często przelęknieni nowym wyzwaniem, nieznanym, przedstawianym przez znajomych w przedziwny sposób. Tymczasem potrzeba tylko spokoju.

– Rodzice, którzy chcą, byśmy sfilmowali pierwsze chwile po przyjściu dziecka na świat, często mają wątpliwości co do sposobu filmowania. Ile można sfilmować, w jaki sposób, jak będzie przebiegać realizacja. Odpowiadam zawsze: to musi być decyzja małżonków. Świadoma, wolna. Wtedy wszystko przebiega sprawnie i obie strony – my, filmujący, i rodzina – jesteśmy zadowoleni – twierdzi pani Justyna.

A co z tą fizjologią? W internecie dostępna jest masa amatorskich filmów, w których poród widać. Dosłownie. Nieco ekshibicjonistycznie. To dobry pomysł? – Nasze filmy to po pierwsze produkcje, które raczej nie trafiają do internetu, tylko do rodzinnych archiwów, by pokazać je najbliższym. Po drugie, aspektów fizjologicznych w nich nie ma. Dlaczego? Ja nie pamiętam ich ze swojego porodu. Mój mąż podobnie. Dla nas istotniejsze były inne sprawy i odczucia. Podobnie chcemy pokazywać porody innych par. Nie robimy transmisji z porodu. Zresztą nikt do tej pory nie prosił o „fizjologię”. Raczej wszyscy chcą, byśmy uchwycili to, co mniej uchwytne, ulotne, ciepłe i dobre. Przepiękne…

Potrzeby rodziców

Żeby dobry, pamiątkowy film z początków życia powstał, trzeba przestrzegać kilku żelaznych zasad. Po pierwsze, pani Justyna i jej współpracownik Łukasz jeszcze przed porodem poznają „swoją” rodzinę. Spędzają wspólnie dzień, rozmawiają, robią też pierwsze zdjęcia. Choćby tego pustego łóżeczka, wózeczka, takiego ślicznego, prosto ze sklepu. A jednocześnie jeszcze… abstrakcyjnego. Nierealnego, jak nierealna wydaje się czasem nowa rola. No i ten wciąż rosnący i rosnący matczyny brzuszek.

– Rodzina poznaje mnie i operatora, nawiązujemy bliższą relację, zdobywamy swoje zaufanie. Mój operator Łukasz Skotnicki (śpiewa w chórze TGD!) to wspaniały chłopak, który wyznaje podobne wartości jak ja i z którym rozumiemy się bez słów. I oczywiście profesjonalista w każdym calu.

I gdy tak się już poznają: rodzina z ekipą filmową, ekipa z rodziną, można działać dalej. Spokojnie, subtelnie, na wspólnie wytyczonym terenie, bez przekraczania granic. – Filmujemy to, co chce rodzina. Najczęściej są to chwile tuż po porodzie. Niedawno rodzice wpuścili operatora do szpitala godzinę po przyjściu dziecka na świat. Łukasz filmował tylko pół godziny i zniknął. Potem jeszcze, jeśli rodzice chcą, zjawiamy się po dwóch tygodniach. I filmujemy nową sytuację: karmienie, wspólny pierwszy spacer. I rozmowy: o przyszłości dziecka, nadziei, czasem lękach.

Jedna z rodzin, w rozbrajającej „mowie” do malucha leżącego w wózeczku i fikającego nogami, opowiada: „gdy widzisz ten film, masz naście lat i pewnie wszystkiego dość. Ale nie buntuj się. Popatrz na ten film. Kochamy cię teraz, jak i kilkanaście lat temu, zupełnie tak samo. Albo i więcej”…

– Fotorelacja to świetna sprawa. Ale zdjęcia nie pokażą mimiki, krzyku, płaczu czy wzruszających nieraz rozmów rodziców. Film jest dokumentem pełniejszym. Umówiłam się z moim operatorem, że gdy urodzę kolejne dzieci, sfilmuje nasze szczęście – opowiada pani Justyna.

Dodaje, że taki film to doskonałe przygotowanie dla kolejnych dzieci, rodzeństwa. Starsze, widząc film o sobie, może się dzięki zdjęciom przygotować na przyjście na świat młodszego brata czy siostry. No i ten walor edukacyjny. Z takim pięknie nakręconym i subtelnym filmem, pokazanym na prywatnym, domowym ekranie łatwiej można odpowiedzieć na dziecięce, acz twarde pytania: „Mamo, skąd się wziąłem? Tato, jak mnie mama urodziła?”.

A co zrobić, jeśli nas nie stać na zamówienie profesjonalnego filmu o pierwszych dniach życia naszego dziecka, a mimo to chcielibyśmy taki mieć? – Każdy ma teraz telefon, którym może nagrać filmik. Ważne, by wcześniej się do tego przygotować. Spokojnie znaleźć czas na jeden dzień z ciąży. I sfilmować przygotowania do szpitala czy zakupy dla dziecka. Potem, po porodzie, nie można zapomnieć (bo to się nagminnie parom zdarza) o włączeniu nagrywania. Potem trzeba nagrać fragment ze szpitala, by następnie zrobić krótki reportaż z domu, z dzidziusiem. Ten moment też trzeba zaplanować, bo pierwsze chwile z dzieckiem są absorbujące i rodzice nie mają często czasu. Ale najistotniejsze jest, by potem zmontować to w całość. Obecnie są dostępne różne programy do montażu dla amatorów. Film nie będzie raczej idealny pod względem technicznym. Ale będzie stanowił wielką pamiątkę, będzie świadectwem radości i dobra, które się dokonuje, gdy rodzi się każde kolejne dziecko.

A tak głęboko, najgłębiej i najbardziej prawdziwie: po co pani Justyna to robi? Dla siebie i dla innych? To sprawa wyłącznie zawodowo-finansowa? – Nie – śmieje się. – Firma się powoli rozkręca, ale nie jest sposobem na zarabianie kokosów. Tutaj liczy się więc coś więcej…

Oswojenie, pokazanie piękna porodu i pierwszych chwil życia. Podzielenie się radością z macierzyństwa i ojcostwa. A może i zarażenie rodzicielstwem innych. – Górnolotnie, choć prawdziwie, nazywam to afirmacją życia. Chcemy pokazywać piękno życia, prawdę o nim. Jestem pewna, że w dzisiejszym świecie jest to ogromnie potrzebne. Wszystkim. Młodym rodzicom, dziadkom, rodzeństwu.

Bo życie jest piękne. Czysty materiał na dobry film.