Na to pytanie może nam oczywiście odpowiedzieć jedynie lekarz, najlepiej endokrynolog, czyli specjalista od gruczołów dokrewnych. Tę chorobę tarczycy opisał już w roku 1912 Hakaru Hashimoto, japoński chirurg pracujący w Berlinie. Wola tarczycowe czterech zbadanych przez niego kobiet wyglądały inaczej niż przy zwykłej nadczynności tarczycy. Podczas operacji było widać, że miąższ tego organu jest zwłókniony i zanika, a cała tarczyca to jeden wielki naciek białych krwinek zwanych limfocytami. Dla lekarza oznacza to jedno: masywny stan zapalny. Choć brzmi to nielogicznie, proces ten może (ale nie musi) doprowadzić do niedoczynności tarczycy, co niekiedy jest poprzedzone etapem nadczynności tego gruczołu.

Dalsze badania ujawniły, że w swej istocie choroba Hashimoto to choroba autoagresyjna. Co to oznacza? W uproszczeniu – nasz własny układ odporności jest zdolny zaatakować swoje komórki – w tym wypadku komórki tarczycy. Do takich chorób należą np. cukrzyca młodzieńcza (insulinozależna) czy stwardnienie rozsiane, a także dotykająca tarczycę choroba Gravesa-Basedowa.