Wszystko pięknie, tylko teza o dzieciach które mogą zostać dowartościowane w ten sposób może również zadziałać odwrotnie, tzn. dziecko ze związku małżeńskiego może mieć poczucie niedowartościowania, bo nie ma przyjaciela/przyjaciółki mamy czy taty? Pełna zgoda, tematu nie można i nie da się ominąć - zbyt wiele (niestety) jest małżeństw rozbitych. Ale mam wrażenie że autorki nie zgłębiły tematu tylko posłużyły się "płaskim" wnioskiem; skoro jest problem to napiszmy że można z niego wyjść i będzie fajnie. Psychologowie i pedagodzy zgodnie twierdzą że rozpad związku ma negatywny wpływ na postawę dzieci, ich poczucie wartości etc. Jak to jest w "realu" to niech każdy z czytelników sobie oceni. Z pewnością w jego otoczeniu są takie dzieci, czy to faktycznie są takie super koleżeńskie/przyjacielskie relacje?
Mój przykład (jednostkowy) niestety "mówi" coś zupełnie innego, ale to tylko 1 przykład (dzieci nieakceptujące partnerów rodzica, trudne relacje "nowych związków", poczucie że dzieci przeszkadzają w związku! (aż boję się pomyśleć co czują te dzieci)