Moja chata z kraja, ale w miarę jak rośnie nam córka, chata zaczyna się przybliżać do środka wsi :)
Byliśmy w niedzielę na komunii bratanka męża.
Sześćdziesięcioro dzieci i ich rodziny - kościół mały, więc połowa ludzi na zewnątrz, głośne rozmowy spotkanych po latach krewniaków ciągnące się aż do Ewangelii, biegający zaaferowani rodzice, bawiące się dzieci. Msza święta - godzinę, plus ponad godzinę trwająca jak to ktoś ładnie nazwał akademia ku czci. Wierszyki z rymami, od których bolały zęby, podziękowania wszystkim, także panom palaczom co palili w kotły oraz tym paniom co kościół zamiotły (rymoróbstwo jest zaraźliwe i udzieliło mi się), rozdanie książeczek, obrazków, różańców, chlebków (większość tego, poza chlebem oczywiście, można by wręczyć w białym tygodniu), przemówienia rodziców, katechetek, nauczycieli. I jeszcze ogłoszenia, i jeszcze słowo na koniec... Wyglądało, jakby ksiądz bał się wypuścić wiernych z kościoła i na siłę przedłużał uroczystość.
Tak, rzeczywiście stroje komunijne były jednolite i nie były to jakieś koszmarne chałaty - dla dziewczynek skromne sukienki a dla chłopców komeżki (jak który będzie chciał zostać ministrantem, to odpruje komunijny emblemat i ma jak znalazł bardzo porządną komżę) - ale to i wszystko, co dało się o stronie organizacyjnej tej komunii powiedzieć dobrego.
Masówka, kicz, potwornie męcząca uroczystość. Wiem, że dzieci są z gumy i tytanu, sama mam jedno - ale widok tych wymęczonych dzieciaków wreszcie wypuszczonych z kościoła był po prostu przykry.
Szwagier mówił, że jego syn przeżywa tę komunię bardzo dojrzale i głęboko. Łaska Boska... bo Kościół dołożył starań, żeby tę głębię diabli wzięli.

Nasza chata z kraja. Ale marzy się nam, tak po cichu, zwykła niedzielna msza święta w parafialnym kościele, i nasza Maryśka w białej sukience i wianku, podchodząca razem z nami do komunii. Zero pompy, ćwiczenia szyku, wierszyków, podziękowań, przemówień, wręczeń. Zaprzyjaźniony ksiądz poświęci różaniec, chleb upiekę sama. Na przyjęcie przyjdzie dziesięć osób, potem pojedziemy razem do jakiegoś Rzymu, Kodnia, Wilna, Częstochowy do wyboru - i głowę dam, że dziecko nie zapomni tego dnia na resztę życia.

Słowo do Autorki: tak, masz rację. Jest taka pozytywna tendencja, nie chcę być małpą i powtarzać, że przede wszystkim w kręgach, w których obracają się dziennikarze katolickich mediów :), ale parafialna pospolitość skrzeczy jeszcze w najlepsze.
Rozumiem, że dla diabła każdy dzieciak przyjmujący Pana Jezusa jest osobistą zniewagą, i wyłazi on z kudłatej skóry, żeby przy tej okazji popsuć co się da - ale na Michała Archanioła, niechże Kościół mu w tym nie pomaga!