Musiałeś coś napisać, nawet jeśli ma się to ograniczyć do czystego sakrazu. Po co tu marnujesz swój czas? Ogarnij się.

@Gość
Chciałem się "ogarnąć" w odpowiedzi, ale nie dano mi takiej możliwości...

Nie jestem teologiem, więc nie mnie rozstrzygać o autorytatywnej odpowiedzi na takie pytanie. Skoro jednak je zadałeś oraz przyjmując, że każdy z nas będąc człowiekiem (jak wierzymy stworzonym przez Boga), powinien być w stanie tego Boga zrozumieć, jeśli nie w spekulacji teologicznej, to na miarę swojej ludzkiej intuicji wywodzącej się z obserwacji świata, doświadczenia i zaspokojenia poczucia sensu.
Nie miejsce tu, aby przedstawić pełny wywód mojego rozumienia pytania ”Dlaczego Bóg dopuszcza takie sytuacje?”, ale spróbuję ująć to w kilku zwartych punktach.
Gdybym był głęboko wierzącym kaznodzieją, to prawdopodobnie odpowiedź brzmiałaby: „Zaufaj Bogu, On z każdej sytuacji – nawet na pierwszy rzut oka złej – potrafi wyprowadzić dobro. To chore dziecko po prostu daje możliwość innym pokazania, jak wielka, wprost nieograniczona, może być miłość, do której człowiek jest zdolny.” Niektórym taka odpowiedź pewnie wystarczy, ale pewnie też wielu (w tym mnie) nie. Pytanie ‘dlaczego?’ wciąż mnie niepokoi. Po co takie sytuacje, gdy miłość możemy sobie świadczyć na wiele innych sposobów? Co z cierpieniem tego małego, bezbronnego, chorego człowieka?
Na drugie pytanie, przynajmniej po części, daje odpowiedź życie. Sam bezpośrednio tego nie doświadczyłem, ale chyba wszyscy znamy relacje dzieci, które z wielką pogodą ducha, i bardzo często blisko Pana Boga, znoszą cierpienia nieuleczalnych chorób, jeśli tylko mają koło siebie bliskich kochających ludzi. Nie mam żadnych podstaw zakładać, że udają, że ubarwiają rzeczywistość. Znam relacje dorosłych, które mówią o tym, że w trakcie tych trudnych okresów, oni - w pełni zdrowi - czerpali nadzieję, od tych małych istot obciążanych często bolesnymi terapiami i perspektywą (nie widmem w ich przypadku) śmierci. Czy to jednak wystarczający powód, żeby dopuszczać takie ‘wybryki’ natury?
I tu wkraczamy w obszar (co może być zaskoczeniem) nauki. Odsyłam do „Filozofii przypadku” ks. prof. Michała Hellera, bo trzeba jego intelektu i mistrzostwa pióra, żeby sprawę należycie przedstawić, lecz w kilku zdaniach spróbuję pokazać istotę, jak ja ją rozumiem.
Jednym z głównych przymiotów Boga jest wolność. Ta wolność jest ‘wszyta’ w strukturę wszechświata i człowieka, jako jego części. Człowiek jest wolny, bo bez wolności nie może prawdziwie kochać (a takiej miłości do siebie, i między ludźmi nawzajem, oczekuje od nas Bóg). Ta wolność w strukturze wszechświata objawia się w tym, że nie jest on deterministyczny (czyli z góry zaprojektowany w każdym szczególe). To wszystko rozwija się poprzez różnorodność, gdzie ogromne znaczenie ma przypadek (pojęty w określony sposób – tu koniecznie trzeba zajrzeć do książki). Przypadek zakłada również ‘błędy materii’, to jest ‘koszt’ wplecionej we wszechświat wolności, tak jak grzech jest dla Boga ‘kosztem’ obdarzenia człowieka wolnością, łącznie z możliwością Jego odrzucenia, i – jak wierzą chrześcijanie - torturowania i zabicia Jego Syna na krzyżu.
Czy taka odpowiedź ugasi wewnętrzny niepokój, który odczuwamy w takich sytuacjach? Na pewno nie do końca, ale dla mnie, który postrzega Boga jako Logos, jako Sens, daje to poczucie sensu życia, mimo wszystko.
Do wolności wyzwolił nas Chrystus, abyśmy mieli życie.
Ci rodzicie zrobili określony użytek ze swojej wolności i dali, a raczej nieustannie dają, życie, bo je podtrzymują.
Pozdrawiam

Może Pan Bóg szuka Twojej i mojej miłości, która objawia się w stosunku do tych najsłabszych? Gdybyśmy wszyscy byli w znakomitej formie, zdrowi, genialni, samowystarczalni, niezależni, doskonali pod każdym względem, czy bylibyśmy skłonni do wzajemnej pomocy? Czy potrzebowalibyśmy się nawzajem? Czy potrzebowalibyśmy kogokolwiek? Po co szukać Kogoś, skoro nic mi nie brakuje i wszystko sobie sam/a zawdzięczam?

Czemu Bóg toleruje takie błędy? Bo nie istnieje?

A dacie tutaj dowody urodzonych martwych dzieci lub które umierały zaraz po urodzeniu bądź po kilku dniach męczarni? u których wykryto wady letalne ale nie usunięto ciąży bo to zabójstwo dziecka? Dacie przykłady urodzonych dzieci z zespołem Patau, czy Edwardsa? Oczywiście, że NIE dacie bo kompletnie nie pasują do Waszej ideologii ratowania wszystkich dzieci z takimi strasznymi wadami. Dla zainteresowanych do wklejenia w wyszukiwarkę i kliknąć grafika: patau syndrome, edwards syndrome

Wspaniały kawałek filmu :)

Bóg jest w tym dziecku. Dla mnie to oczywiste

To, że dziecko rodzi sie takie a nie inne to nie jest wina Boga - nie rzucił czaru na matczyny brzuch. TO WSZYSTKO POWODUJĄ LUDZIE - PIJAŃSTWO, PAPIEROSY, NIEZDROWA ŻYWNOŚĆ, BŁĘDY DZIADKÓW I BABĆ ULOKOWANE W DNA. Bóg ludzkich grzechów bez prośby i pokuty nie naprawi.

Czy TY Gościu nie cierpisz czasami tak do samego dna wytrzymałości? Jakie jest Twoje rozwiązanie na BÓL - ABORCJA, EUTANAZJA??? Są to nic nie warte rozwiązania wobec bólu. Dlaczego człowiek nie może CIERPIEĆ. Czyż ziemia to raj, od kiedy - od Oświecenia??? Błędem jest niszczenie człowieka - gdyż ból był, jest i będzie. Filozofia, że ból był, jest ALE nie będzie jest bezowocną nauką i TYLKO filozofowaniem. RZECZYWISTOŚĆ jest taka jaka jest - JEST DLA CIEBIE.

na końcu twojego komentarza bynajmniej.

Bez względu na to jaak bardzo ktoś cierpi, nie mamy prawa decydować o tym czy może żyć czy nie

glupie pytanie. Każdy wierzący człowiek nigdy nie podejmie sie decydowania za Boga kto ma żyć, a kto nie. Ty wg mnie tez nie masz takich kompetencji aby decydować i mowić co jest lepsze lub gorsze.

Bullshit. Zapytaj każdego żyjącego człowieka z defektami, czy chciał by niezyc...

http://pl.forher.aleteia.org/articles/czego-dowiedzielismy-sie-gdy-jonathan-zaczal-mowic/