Za pół roku ślub?

Domagali się tego doradcy życia rodzinnego, ale i duszpasterze dostrzegli konieczność uporządkowania tematów i zasad obowiązujących narzeczonych. Nie ma rewolucji, bo nie jest potrzebna, jest jednak pomysł, by było tak samo wszędzie i zgodnie z nauką Kościoła – od września w całej diecezji obowiązuje nowy program przygotowania bezpośredniego do sakramentu małżeństwa.

Jak jest naprawdę?

To było nie do uniknięcia: w diecezji, która powstała z dekanatów należących do dwóch innych Kościołów lokalnych (wrocławskiego i legnickiego), musiały pojawić się różnice w programie, haromonogramie i treściach proponowanych narzeczonym. Wiedzieli o tym bardzo dobrze doradcy życia rodzinnego, którzy od kilku lat wysłuchiwali od narzeczonych, jakie to niesprawiedliwe, że w jednej parafii kurs przedmałżeński trwa tydzień, w innej trzy miesiące, a jeszcze gdzie indziej tylko przez weekend. Nie dziwi zatem, że sami doradcy dwa lata temu postawili wniosek, by wreszcie ujednolicić kurs dla narzeczonych tak, żeby wszędzie obowiązywały te same zasady i treści. Tylko w ten sposób można byłoby ukrócić pokusę kombinowania i szukania kursów krótszych, mniej zobowiązujących, bardziej „lajtowych”. Sami księża zaangażowani w  przygotowanie narzeczonych wiedzieli, że różnorodność form i wymagań prowadzi do duszpasterskich nieporozumień, a czasami nawet konfliktów.

Co wybrać?

Dwa lata temu rozpoczęto prace nad nowym programem przygotowania dla narzeczonych. Szerokie konsultacje zarówno w diecezji, jak i poza nią doprowadziły do pierwszych wniosków: weekendowe kursy? – owszem, ale tylko w zupełnie wyjątkowych sytuacjach; tematów 10 czy więcej, a może mniej? – najlepiej 8, tak, by łatwo było organizować spotkania, a zapracowani narzeczeni  mogli wygospodarować czas na to, co najważniejsze w przygotowaniu do sakramentu; skupić się na sprawach praktycznych czy doktrynalnych? – złoty środek zda egzamin, dlatego połowa tematów dotyczy doktryny („Istota przygotowania do małżeństwa”, „Małżeństwo jako sakrament”, „Przygotowanie do Sakramentu Pokuty”, „Treść przysięgi małżeńskiej”), a pozostałe poruszają tematy praktyczne („Budowanie więzi małżeńskiej i rodzinnej”, „Apostolstwo rodziny w Kościele i wychowanie dzieci”, „Odpowiedzialne rodzicielstwo”, „Współczesne zagrożenia życia i rodziny”); a co z duchowością, z szaleństwem zabiegania? – dzień skupienia, żeby wyhamować, żeby nabrać dystansu i zmierzyć się z pytaniami o fundament małżeńskiego życia.

Od czego zacząć?

Po pierwsze. Narzeczeni planujący ślub powinni zgłosić się do kancelarii co najmniej pół roku przed ślubem. Tam w rozmowie z proboszczem zostaną poinformowani o kolejnych etapach przygotowania i możliwości ich odbycia. Po drugie. „Spotkania dla Narzeczonych” (zwane dotąd kursem przedmałżeńskim) trwają miesiąc lub dwa (w zależności od decyzji organizatorów, można bowiem realizować dwa tematy w trakcie jednego spotkania). Po trzecie. Po przepracowaniu ośmiu tematów w ramach „Spotkań dla Narzeczonych” należy wziąć udział w „Dniu Skupienia dla Narzeczonych” (jedno sobotnie popołudnie), lista ośrodków organizujących spotkania jest w internecie. Po czwarte. Narzeczeni partycypują w kosztach organizacji i przeprowadzenia przygotowania do małżeństwa (materiały edukacyjne, spotkania ze specjalistami w Poradni Życia Rodzinnego), jest to kwota nie większa niż 50 zł od osoby. Po piąte. Na trzy miesiące przed ślubem należy po raz kolejny zgłosić się do proboszcza, żeby spisać protokół przedślubny. Wtedy też warto odbyć spowiedź przedślubną. Wszystkie ważne informacje dotyczące terminów, tekstów i adresów znajdują się na stronie diecezji (www.diecezja.swidnica.pl).

Nie będzie łatwo?

Oczywiście pierwszy rok obowiązywania „Instrukcji o przygotowaniu do życia małżeńskiego i rodzinnego w Diecezji Świdnickiej”, która wprowadza jednolity program dla całej diecezji, będzie rokiem testowym. Nowe rozwiązania trzeba będzie dostosować do potrzeb poszczególnych parafii, dekanatów i rejonów. Pomocą będą służyć dekanalni doradcy życia rodzinnego, bo to oni, w porozumieniu z duszpasterzami, a szczególnie z dziekanem, będą monitorować realizację programu i postulować jego korekty. Niemniej kluczowym dla powodzenia programu będzie czynnik ludzki: wiara wszystkich duszpasterzy i doradców, że rzetelna wiedza, gorliwa modlitwa i autentyczne zaangażowanie są konieczne, by narzeczeni bardziej świadomie i odpowiedzialnie zawierali sakramentalne małżeństwo.