To nie takie proste

Co mu dało mieszkanie treningowe? – Odskocznię, dystans, usamodzielnienie, chociaż zawsze starałem się być samodzielny. To takie preludium do wejścia w życie z rodziną. Co dzień czegoś nowego się uczę; normalnego życia, żeby powiedzieć dzień dobry, dziękuję itd. Chciałbym scalić moją rodzinę. Czy się ożenię? Na razie nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Modlę się codziennie na kolanach, ale na pójście do kościoła też nie jestem jeszcze gotowy – przyznaje Zbyszek.

Daria i Stanisław mieszkają w pokoju obok tego samego mieszkania. Są po ślubie cywilnym, bo kościelnego wziąć nie mogą. Mają dziecko. Trudno spisać historię ich życia, choć jedno jest pewne: nie da się jej bardziej skomplikować. Stanisław przeszedł długą drogę. Dziś jest nawet opiekunem w schronisku i pomaga innym. Co daje mieszkanie treningowe? – Trzeba mieć jakieś dochody, żeby się utrzymać. To uczy systematyczności i tego, jak zaoszczędzić, żeby coś jeszcze zostało – mówi Stanisław. – Zacząłem trochę krzywo, bo nie mogę zawrzeć normalnego związku. Ale chcę normalnie żyć – dodaje.

Może czasami chciałoby się, żeby przemiana była idealna. Jednak mieszkanie treningowe to nie rekolekcje ignacjańskie. Nie jest tak, że wychodząc z bezdomności, człowiek staje się od razu aniołem, wzorowym katolikiem chodzącym co niedziela do kościoła, kochającym mężem i ojcem, przykładną matką. – Nie od razu da się wszystko wyprostować. Poza tym ludzie, którzy wypadli gdzieś poza nawias, mają też czasami skłonność do mnożenia sobie problemów. Zamiast prostować, to sobie dokładają. To, co oni robią, to czasem taka kręta prosta – mówi Eugeniusz Sendlewski z towarzystwa. Wychodzący na prostą pewnie nie stają się od razu świętymi. Jeśli jednak odkryją w sobie trochę bardziej człowieka, to już jest jakiś sukces.

Imiona niektórych bohaterów zostały zmienione.

Ważniejsze przyczyny bezdomności kategorii I

• Wypędzenie z mieszkania przez rodzinę/współlokatorów – 19,3 proc.
• Wymeldowanie (decyzja administracyjna) – 15 proc.
• Pozostawienie mieszkania rodzinie z własnej inicjatywy – 11,5 proc.
• Eksmisja – 11 proc.
• Bezrobocie – 9,6 proc.
• Zadłużenie – 5,2 proc.
• Opuszczenie zakładu karnego – 3,2 proc.
• Ucieczka przed przemocą w rodzinie – 2,1 proc.
• Utrata noclegów w miejscu byłej pracy – 0,8 proc.
• Konieczność opuszczenia domu dziecka na skutek pełnoletniości – 0,5 proc.

Dane na podstawie raportu GUS po Narodowym Spisie Powszechnym 2011

Kategorie bezdomności: I – bezdomni bez dachu nad głową – żyjący w przestrzeni publicznej bez schronienia: na dworcach, w altankach, na ulicy; II – bezdomni bez miejsca zamieszkania – bez stałego miejsca pobytu, którzy zgłaszają się do instytucji typu schroniska, domy pomocy społecznej, DSM