Marsz przez lodową pustynię

Po 69 dniach marszu, po przejściu łącznie ponad 1200 km, 25 stycznia 2017 roku Małgorzata Wojtaczka stanęła na biegunie południowym. Tym samym została jedną z kilku kobiet na świecie, które dotarły do tego miejsca, pokonawszy dystans od brzegu Antarktydy. Przeszła przez najzimniejszy, najsuchszy i najbardziej wietrzny kontynent samotnie i samodzielnie, bez asysty i wsparcia z zewnątrz. Jednak biegun nie był najważniejszy.

Jak w filmach

Wyobraźmy sobie taką sytuację: przez ponad 2 miesiące nie spotykamy dosłownie ani jednej żywej duszy, a wokół nas roztacza się biała kraina pełna lodu i śniegu. Żadnej zwierzyny, żadnego człowieka, żadnej rośliny. Tylko biel i od czasu do czasu skały. Dzień w dzień. – Na wielkiej białej pustyni naprawdę nie można się nudzić! Tam, wbrew pozorom, ciągle wszystko się zmienia. Każdy dzień był inny. Same chmury dostarczają dużo przeżyć. Tworzą imponujący spektakl kształtów i barw. Wszystko jest bardzo dynamiczne – rozpoczyna swoje opowiadanie Małgorzata Wojtaczka. Przypominają jej się białe lodowe kształty i dryfujący śnieg, który przepływa po nierównościach i ścieli się na powierzchni. – Moje wyobrażenie Antarktydy się sprawdziło. To właśnie pamiętam z różnych filmów przyrodniczych – dodaje. Ponad połowa dni z całości podróży była słoneczna. Ale nie zabrakło mgły, opadów, a także silnego wiatru. Wówczas procentowało doświadczenie zdobyte wcześniej w górach czy jaskiniach. – Dla kogoś, kto nigdy nie był na żadnej wyprawie, nie nocował w namiocie zimą, Antarktyda okazałaby się zabójcza. Trudno się tego nauczyć jedynie z książek. Musi być trening praktyczny – podkreśla.

Samotność na życzenie

Od kilku lat „chorowała” na biegun południowy. – Najpierw taka wyprawa wpadła mi do głowy w formie marzenia, którego raczej nie uda mi się zrealizować. Jednak im dłużej myślałam o Antarktydzie, marzenie przeradzało się w wielką chęć jego realizacji – stwierdza M. Wojtaczka. Przyznaje, że nie dążyła do tego, żeby przeżyć coś najbardziej ekstremalnego, ale marzyła o naprawdę długiej wyprawie. – Nie na tydzień czy dwa, bo wtedy jeszcze człowiek nie zdąży się oderwać od tego, co zostawił w cywilizowanym świecie, od obowiązków, od codziennej gonitwy, pośpiechu – tłumaczy podróżniczka. Lubi polarne klimaty, śnieg, zimno oraz wysiłek fizyczny. A do serca Antarktydy pchała ją ciekawość.

69 dni samotnej wędrówki zrobiło swoje. – Po takiej wyprawie jestem bardziej wyczulona na codzienny pęd. Wiem, że znowu wkroczyłam w szybkie życie. Dużo telefonów, rozmów, terminów. To jest dla mnie męczące. Na białej pustyni byłam od tego wolna. Sam na sam ze sobą – opowiada M. Wojtaczka. Wędrowała samotnie. – Być może przygotowywałam się do tego przez wiele lat. Samotność wcale mi nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie. Wcześniej w Norwegii wędrowałam sama przez 10 dni, żeby sprawdzić, czy na pewno do bieguna chcę zmierzać solo – opowiada Małgorzata. Zaprzecza, jakoby była typem samotnika. Ma dużo znajomych. Często wyjeżdża w podróż z kilkunastoma osobami. Po jaskiniach także nie chodzi się samotnie. Nie stroni od ludzi, ale lubi po prostu czasem pobyć sama. Mieszka w małej wiosce pod Wrocławiem, gdzie nie ma sklepu, apteki ani kościoła. – Nie tęskniłam za cywilizacją, za ludźmi. Oczywiście miałam świadomość, że po dwóch miesiącach wrócę. Każdemu przyda się czasem taki „reset”, wyzwolenie od codziennej gonitwy – kwituje podróżniczka.