Nauka dziecka – rano w szkole, po południu w domu – to czynność regularna, dość żmudna, a ograniczająca czas na zabawę i błogie nicnierobienie. I dlatego trudno wymagać, żeby, gdy tylko zadzwoni szkolny dzwonek, nasze pociechy z wielkim entuzjazmem i w podskokach wracały do tabliczek mnożenia, ortograficznych wyjątków i budowy jamochłonów. Jeśli jednak powrót do szkoły, a wraz z nim codzienna nauka i odrabianie lekcji, staje się dla całej rodziny koszmarem, zwanym „nie chce mi się, nie lubię i nie umiem”, najwyższy czas to zmienić. Jak? Podpowiadają doświadczone mamy – psycholożki: Agnieszka Nowakowska i Agnieszka Waszkiewicz.

Czym skorupka za młodu…

Żeby dziecięca nauka była skuteczna i nie wiązała się z nadmiernym stresem oraz rodzinnymi kłótniami, „naukowy trening”, wdrażanie pozytywnych nawyków i zasad należy rozpocząć jak najwcześniej. – Przede wszystkim nie wolno oczekiwać, by to dopiero szkoła, w wieku sześciu czy siedmiu lat, zaszczepiła dziecku ciekawość świata, chęć poznawania nowych pojęć, zdobywania umiejętności – mówi Agnieszka Nowakowska, mama trójki dzieci, w tym 8-letniej Weroniki. – Od początku życia dziecka należy rozbudzać w nim naturalną ciekawość świata. Gdy jesteśmy z dwu-, trzylatkiem na spacerze, rozmawiamy, tłumaczymy, zadajemy pytania.