Ludzie tacy dobrzy

Agnieszka Napiórkowska; GN 50/2012 Łowicz

publikacja 27.12.2012 07:00

Ola Śliwka ze Skoczykłodów i Dominik Dróżka z Głowna nie znają się. Mają jednak wiele wspólnego – oboje są licealistami i, mimo młodego wieku, wiedzą, co to ból, choroba i walka o życie. Ale mają też kapitalnych kolegów.

Ola Śliwka ma nadzieję, że już niedługo będzie mogła bez pomocy mamy samodzielnie się poruszać Agnieszka Napiórkowska Ola Śliwka ma nadzieję, że już niedługo będzie mogła bez pomocy mamy samodzielnie się poruszać

Zanim w ich życiu pojawiła się choroba, chodzili do szkoły, mieli przyjaciół, pasje, marzenia. Dzień, w którym jak grom z jasnego nieba spadła na nich straszna wiadomość, zapamiętają na zawsze. Nagle wszystko, poza zdrowiem, przestało być ważne. Szybko jednak okazało się, że aby o nie walczyć, potrzebują nie tylko najlepszych specjalistów, ale także pieniędzy. Tych już po kilku miesiącach zaczęło brakować. Na szczęście nie zabrakło osób, które zaangażowały się w ich zbiórkę. Poza fundacjami egzamin solidarności zdali przyjaciele, a także szkolni koledzy.

Serce pękało kilka razy

Aleksandra Śliwka, uczennica Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych im. W. Reymonta w Rawie Mazowieckiej, jest tegoroczną maturzystką. Rok temu przeszła skomplikowaną operację guza mózgu. Mimo że zabieg się udał, przestała chodzić, miała częściowy niedowład prawej strony. Pojawiły się też problemy z mową i ze wzrokiem. – To, co przeżyliśmy przez te dwa ostatnie lata, to istny koszmar – mówi Elżbieta Śliwka, mama Oli. – Choroba dała o sobie znać w sierpniu 2010 r. Córka nagle zemdlała i dostała ataku padaczki. W Łodzi zdiagnozowano u niej guza mózgu. Prowadzący ją lekarz powiedział nam, że – ze względu na jego umiejscowienie – nie ma mowy o operacji. Z miesiąca na miesiąc Olka czuła się coraz gorzej. Traciła siły, skarżyła się na ból głowy, mdlała. Widząc, jak cierpi, postanowiliśmy skonsultować się ze specjalistami w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Tam okazało się, że konieczna jest natychmiastowa operacja. Decyzję musieliśmy podjąć z marszu. Mimo możliwych powikłań i zagrożeń zgodziliśmy się. Operacja trwała 9 godzin. Dla mnie była to wieczność – opowiada pani Elżbieta, która z trudem wraca do tamtych chwil.

– Na początku Ola była jak roślinka. Najgorsze jednak było to, że nie rozumieliśmy, co do nas mówi. Patrząc na nią, myślałam, że serce pęknie mi z żalu. Takie uczucie towarzyszyło mi później jeszcze wiele razy. Po powrocie do domu dla Oli rozpoczęła się mordercza walka o powrót do zdrowia. Na szczęście codzienna rehabilitacja powoli zaczęła przynosić efekty. Nie bez znaczenia był też fakt, że Ola jest osobą zawziętą, która jak sobie coś postanowi, to musi postawić na swoim.

– Co? Ja zawzięta? Skądże! – oburza się Ola. – Na razie postawiłam się jedynie na nogi. Nadal nie potrafię sama chodzić. Nieraz dopada mnie depresja. W czasie, gdy moje koleżanki chodzą do szkoły, przygotowują się do matury i spotykają ze znajomymi, ja uczę się pisać. Proszę popatrzeć, jaki mam fajny długopis. Żebym mogła utrzymać go w ręku, musi być owinięty bandażem elastycznym. Dopiero takiego grubasa czuję. Ale mam też powody do radości. Są nimi moi przyjaciele, którzy zebrali dla mnie furę pieniędzy na rehabilitację. Płacąc z tych pieniędzy za ćwiczenia, daję z siebie wszystko, bo nie chcę zmarnować takiego daru. Cieszę się też, że próbna matura poszła mi nieźle. Myślę też o studniówce, do czasu której chciałabym już stabilnie stać, a... może nawet trochę chodzić – marzy Ola, która wybrała już sobie czerwoną sukienkę na bal.

Szczęście w nieszczęściu

O powrocie do szkoły na razie nie myśli jeszcze Dominik Dróżka, uczeń I klasy Publicznego Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Głownie, który od 5 lat choruje na białaczkę. Jego życie nadal kręci się wokół szpitali. Chemioterapia i wiele powikłań, przez jakie przyszło mu przejść, sprawiły, że ma indywidualny tok nauczania. – Patrząc na niego, aż nie chce mi się wierzyć, że jedno dziecko może być tak doświadczane. Białaczka, w konsekwencji której potrzebny był przeszczep, udar, zakrzepica, utrata wzroku – to zbyt dużo, jak na jednego chłopca – mówi, nie kryjąc wzruszenia, Urszula Dróżka, mama Dominika. – Te wszystkie cierpienia sprawiły, że on już nie ma marzeń. Jedno z największych, którym był skuter, już się spełniło. Dostał go od jednej z fundacji. Jej członkowie przywieźli go do szpitala i postawili w sali, na której leżał.

To, co powiem, może dziwnie zabrzmi, ale w całym tym cierpieniu musimy przyznać, że mieliśmy bardzo dużo szczęścia. Zarówno nasi przyjaciele, znajomi, a szczególnie dzieci i młodzież ze szkół, do których Dominik chodził, zawsze nas wspierali. Dzieci robiły plakaty, przeprowadzały zbiórki, razem z rodzicami organizowały festyny i przedstawienia, podczas których odbywały się kwesty. Mimo że nasza walka trwa już kilka lat, nigdy nie byliśmy pozostawieni sobie samym – podkreśla pani Urszula, która docenia nie tylko pomoc finansową, ale także duchową, dlatego każdą informację o modlitwie przyjmuje z dużym wzruszeniem. Modląc się każdego dnia, nie zapomina o wszystkich, którzy na różne sposoby jej pomogli.

– Głowno nie jest dużym miastem, dlatego wszyscy nas tu znają. Pisały o nas gazety, zdjęcie Dominika było na plakatach. Niestety, my często nie wiemy, kto nam pomógł. Nie znamy nie tylko osób, które wpłaciły pieniądze na konto czy włożyły do puszki, ale także tych, którzy w dużej ilości oddawali krew. By nikogo nie pominąć, swoje „dziękuję” i prośbę o błogosławieństwo zostawiam przed Panem Bogiem. On wie przecież wszystko – mówi pani Urszula. Z dumą patrzy też na córkę Weronikę, która nie dość, że zgodziła się zostać dawcą szpiku dla swojego brata, to jeszcze każdego dnia jest dla niego wsparciem. – Nie ma o czym mówić. Każdy na moim miejscu zrobiłby tak samo – mówi Weronika.

Pomysłowi przyjaciele

W środę 5 grudnia uczniowie Publicznego Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Pa- wła II w Głownie na deskach Miejskiego Ośrodka Kultury wystawili etiudę „Król Edyp”. Po spektaklu przeprowadzili kwestę na rzecz Dominika. Środowy spektakl, do którego przygotowywali się od września, nie był pierwszą akcją na rzecz chorego kolegi. Wcześniej zorganizowali zbiórkę na usunięcie zaćmy zprawego oka. Licealiści nie kryją, że liczą na to, iż przybyli na przedstawienie okażą się na tyle hojni, że zebrana kwota wystarczy na operację drugiego oka. – Nie sądziliśmy, że nasza gra tak się ludziom spodoba – mówi Sebastian Kubiak, który z Dominikiem chodził do szkoły podstawowej, a teraz jest z nim w jednej klasie. – Przygotowanie przedstawienia to chyba dobry pomysł. Chcieliśmy w ten sposób dać coś z siebie. I – jak widać – to się opłaciło. W planach mamy kolejną akcję. Może opowiemy o niej Dominikowi, jak się wkrótce spotkamy w szkole – dodaje Sebastian, który wcielił się w rolę Edypa.

Nadzieję na spotkanie z Dominikiem ma także Aleksandra Wojciechowska. – Nie miałam jeszcze okazji go poznać, ale z wielką radością zaangażowałam się w akcję. To był odruch. Bardzo lubię pomagać, a ta forma była wyjątkowo przyjemna – zapewnia Ola, a Iga Florczak przytakuje jej głową. Zadowolenia z postawy uczniów nie krył także dyrektor szkoły Wojciech Baleja. – Jestem dumny z wrażliwości naszych uczniów. Ich zaangażowanie, z jakim podeszli do obu zbiórek, pokazuje, jak wielkie mają w sobie pokłady dobra. I – co najważniejsze – nie widać w nich zmęczenia czy znużenia, dlatego czekamy na ich kolejne pomysły.

Mówiąc o pomocy i zaangażowaniu młodzieży, trzeba dodać, że przez cały czas może na nią liczyć także Aleksandra Śliwka. Miesiąc wcześniej uczniowie jej szkoły przez dwa weekendy kwestowali na jej rzecz na ulicach miasta, w sklepach, pod kościołami. Punktem kulminacyjnym był koncert „Cudne manowce”. W sumie prawie 100 wolontariuszom udało się zebrać 21 tys. zł! – Nie spodziewaliśmy się, że mieszkańcy Rawy i okolic okażą się aż tak hojni – mówi Elżbieta Śliwka. – Od choroby córki nieraz byliśmy tak pozytywnie zaskakiwani. Było tak choćby podczas zbiórki w naszym kościele w Wysokienicach, kiedy puszka okazała się za mała i ministranci zbierali pieniądze do... czapki. Innym razem koledzy Oli wyszli z inicjatywą, że wyremontują i wymalują jej pokój. Przez dwa tygodnie tam pracowali, mimo że nie mogliśmy im za to zapłacić. Gdy o tym myślę, nieraz sobie popłaczę ze wzruszenia, że ludzie potrafią być tacy dobrzy. Najbardziej wzrusza jednak to, że tak dobre serca mają młodzi, na których wiele osób dziś wiesza psy. A oni, bez względu na klasę, egzamin z dojrzałości już kilka razy zdali na szóstkę.