Na depresję zachorowałem podczas studiów. Przedtem byłem bardzo aktywny, nawet nadaktywny. Dzień miałem wypełniony od rana do wieczora. Nagle zacząłem mieć trudności ze skupieniem, czułem się zmęczony, rano nie mogłem wstać z łóżka. Kilka razy czytałem ten sam akapit i nic nie rozumiałem. Zawsze byłem przekonany, że mam bardzo silną wolę, próbowałem więc zmusić się do normalnego funkcjonowania. Momentem przełomowym była sytuacja, gdy wieczorem wyszedłem biegać i po kilkunastu metrach stanąłem.

Diagnoza: depresja dwubiegunowa

Nie mogłem zrobić kroku. Wróciłem do domu i skulony położyłem się na łóżku. Wola została złamana, energia zniknęła. Uznałem, że moje życie nie ma sensu, dręczyło mnie poczucie winy.