Jakiś czas wcześniej uległam wypadkowi i miałam złamany kręgosłup. Wszystko bolało mnie tak bardzo, że dostawałam silne zastrzyki przeciwbólowe długo po tym, jak złamanie się zagoiło. Kiedy okazało się, że spodziewam się dziecka, pani doktor, słysząc, jakie leki przyjmowałam do tej pory, powiedziała, że „z tego dziecka nic nie będzie” i zaproponowała aborcję. Nie zgodziłam się – opowiada Małgorzata Grabowska.

Jedyny ratunek widząc w Matce Bożej, każdego dnia wsiadała w autobus MPK i jechała do lubelskiej katedry do Maryi, prosząc Ją o zdrowie dla swojego maleństwa. Przez 9 miesięcy nie opuściła żadnego dnia modlitwy. – Kiedy poszłam rodzić, miałam bardzo mały brzuch. To było 33 lata temu, zupełnie inne czasy. Lekarz, który mnie przyjmował, w mojej obecności powiedział do pielęgniarek, że to dziecko to pewnie będzie jakiś pokurcz. Tymczasem urodziłam piękną zdrową córeczkę o bujnych czarnych włoskach, którą wszyscy się zachwycali. Wiem, że to łaska Matki Bożej – opowiada Małgosia.

Dom usypiał beze mnie

Mijały lata, Ines rosła i choć losy jej rodziny były początkowo bardzo trudne, dziewczyna wyrosła na piękną młodą i pełną radości kobietę.

– Nasza historia rodzinna jest skomplikowana, ale odkąd pamiętam, jeździłam z mamą do Matki Bożej w Wąwolnicy. Czasem zdarzało się w ciągu tygodnia, że wsiadałyśmy w samochód i jechałyśmy tam na Mszę. Zawsze dawało to nam spokój. Niestety przez ostatnie lata zdarzało się to bardzo rzadko – mówi Ines.

Wszystko z powodu problemów, jakie zaczęły się 4 lata temu. Ines nagle przestała spać. – Początkowo było to dziwne doświadczenie. Dom usypiał, miasto cichło, samochody przestawały jeździć, a sen nie nadchodził. Chodziłam więc po domu, próbowałam zająć się jakimiś sprawami, by zabić czas. Gdy rano dzwonił budzik u mamy w pokoju, ja wciąż nie spałam – opowiada Ines.

Po kilku nieprzespanych nocach zgłosiła się do lekarza. Zaczęły się leki nasenne, ale nic nie działało. – Czasem udawało mi się zasnąć na 15 minut. Jak spałam w ciągu doby pół godziny, to był sukces. Wylądowałam w szpitalu neuropsychiatrycznym, ale bez rezultatów. Silniejszych leków nasennych niż te, które dostawałam, nie było – mówi dziewczyna.

Przestałam chcieć się ruszać

Brak snu sprawiał, że nie była w stanie funkcjonować. – Bałam się wychodzić na ulicę, bo ze zmęczenia nie widziałam, np. czy jedzie samochód. Nie mogłam chodzić do pracy, więc mnie zwolnili. Z czasem wycieńczony organizm zareagował paraliżem. Przeraźliwy ból pleców uniemożliwiał mi chodzenie. Po badaniach lekarze powiedzieli, że w moim kręgosłupie nastąpiły takie zmiany, że już na zawsze będę kaleką – opowiada Ines.

Brak snu oraz dokuczliwe bóle sprawiły, że Ines przestała wychodzić z domu. – Z łóżka wstawałam na czworakach, by dostać się do łazienki. O kulach krok po kroku mogłam przejść z pokoju do kuchni. Z pełnej życia osoby, która zawsze była w biegu, stałam się więźniem w domu, a ból, jaki mi towarzyszył przy każdym kroku, sprawiał, że nie chciałam się ruszać – mówi dziewczyna.

Po czterech latach bez snu, ciągłych wizyt u lekarzy i brania silnych leków Ines była na skraju wyczerpania. Wówczas jej mama zarządziła, że skoro ludzie nic nie mogą pomóc, trzeba szukać ratunku u Matki Bożej.

Najlepszy sen w życiu

– Jeździłam przez ten czas sama do Wąwolnicy, prosząc o pomoc Maryję, ale Ines nie mogła już ze mną jeździć. Pomyślałam, że musimy dać radę i przyjechać obie. Dodzwoniłam się do ks. infułata Pęzioła, opowiedziałam o naszej sytuacji i poprosiłam o modlitwę i Mszę św. Usłyszałam: „Przyjeżdżajcie”. Wsiadłyśmy w samochód i ruszyłyśmy do Wąwolnicy. Było to 3 lipca tego roku – mówi Małgosia.

Ines o kulach i podtrzymywana przeze mamę weszła do kaplicy Matki Bożej Kębelskiej. Tam ks. Pęzioł pomodlił się nad nią, została odprawiona Msza św. i kobiety prosiły Maryję o pomoc. – W kaplicy spłynął na mnie wielki spokój. Miałam wrażenie, że mniej mnie boli, tak że do samochodu doszłam o kulach sama bez pomocy mamy. Jechałyśmy do Lublina w milczeniu, ale pełne radości. W domu, zaraz po przyjeździe, ok. 17.00, poczułam, że chce mi się spać. To było uczucie, jakiego od 4 lat nie znałam. Położyłam się i zasnęłam. Obudziłam się następnego dnia o 9 rano i wstałam z łóżka. Wówczas dotarło do mnie, że wstałam o własnych siłach. Zrobiłam kilka kroków bez kul i nic mnie nie bolało. Zaczęłam chodzić po domu i śmiać się z całego serca. Wiedziałam, że Matka Boża mi pomogła – mówi Ines.

Od tamtego dnia Ines śpi normalnie, paraliż zniknął, nie ma bólu. Świadectwo o swoim uzdrowieniu złożyła w księdze łask w Wąwolnicy. Opowiadając o tym, co się wydarzyło, zdała sobie sprawę, że cud miał miejsce 3 lipca – czyli w dzień odpustu Matki Bożej Płaczącej w lubelskiej katedrze, przed którą mama Ines wyprosiła zdrowe narodzenie dla niej.