Mariusz i Ewa pochodzą z dużych towarzyskich rodzin. To wiązało się zawsze z licznymi okazjami do spotkań, uroczystości, zabawy i alkoholu. – W dużej rodzinie co chwila były chrzciny, komunie, wesela, nie wspominając już o urodzinach czy imieninach.

Jak nie było jakiegoś święta, chodziliśmy z żoną na dancingi. Zabawie zwykle towarzyszył alkohol – przyznaje Mariusz.

Może gdyby alkohol pojawiał się tylko na zabawie, nie byłoby tak najgorzej. Rzecz w tym, że był także w pracy, podczas spotkań z kolegami pod sklepem i przy różnych innych okazjach, które trafiały się niemal codziennie.

– Ja też jestem towarzyska, ale nie mogłam zrozumieć, dlaczego zawsze musi być alkohol. Nie było dnia, by mąż nie sięgnął choć po piwo. Zaczęły się między nami kłótnie, coraz trudniej było nam dojść do porozumienia. Nasza rodzina zaczęła się chwiać w posadach i była bliska rozbicia – mówi Ewa.

Jak ślepy we mgle

Najgorsze było to, że wszędzie było przyzwolenie na picie. Także w pracy. – Nieraz w robocie sam szef proponował, byśmy wypili po piwku. Wychodziliśmy z kolegami z pracy i zamiast iść do domu, gdzie żona czekała z obiadem, szliśmy na kolejne piwo czy coś mocniejszego – mówi Mariusz. Oprócz pracy w fabryce dorabiał sobie jako kierowca busa na trasie Kraśnik–Lublin. Równocześnie budował dom. – Zajęć było dużo, wiadomo, że jak miałem kurs, nigdy nie piłem, ale już gdy wracałem z pracy czy szedłem na budowę, alkohol zawsze się znalazł. Działo się coraz gorzej. Byłem jak ślepiec we mgle – mówi Mariusz.

Widząc, że ich małżeństwo się sypie, Ewa szukała pomocy. – Nie wiedziałam, co robić, by nasze życie się zmieniło. Wówczas dostaliśmy propozycję, by przychodzić na spotkania Domowego Kościoła. Ja widziałam w tym szansę dla nas, Mariusz był niechętny, ale dla świętego spokoju się zgodził – mówi Ewa.

Spotkania dla małżeństw i oddawanie swego życia Panu Bogu było czymś, co pokazywało, że jest rozwiązanie trudnej sytuacji. – Chodziłem na te spotkania, podobało mi się nawet, ale żeby coś konkretnego zmienić w swoim życiu, to już nie miałem ochoty. Pojechaliśmy na pierwsze rekolekcje, nie wiedząc dokładnie, co to oznacza. Pomyślałem, że jak wyjazd, to pewnie i integracja, i nawet zapakowałem do bagażnika sześciopak z piwem. Oczywiście nie wyjąłem go nawet, zobaczywszy, co to znaczy przeżywać rekolekcje, ale takie było wtedy moje życie – mówi Mariusz.

Na zakręcie

Rekolekcje przeżył pozytywnie, nawet podobały się mu treści, o których mówiono, ale codzienność pozostała bez zmian. Tamtego dnia umówił się z kolegą, że będą robić coś na działce. – Jak robota, to i piwko musi być. Zrobiliśmy to, co mieliśmy, i poszliśmy pod sklep, żeby się napić. Wypiliśmy i flaszeczkę, i piwo. Pod sklepem stał mój zaparkowany samochód. Do domu miałem jakieś kilkaset metrów, więc ruszyłem w drogę piechotą. Doszedłem do skrzyżowania i nie wiem, co we mnie wstąpiło, zawróciłem. Pomyślałem, że ten kawałek przejadę. Tak zrobiłem. Wsiadłem do samochodu i po minucie wjeżdżałem na swoje podwórko, a za mną policja. Okazało się, że radiowóz stał na skrzyżowaniu, a ja go nie zauważyłem. Policjanci widzieli, jak idę chwiejnym krokiem, zawracam, wsiadam w auto i jadę. Straciłem wtedy prawo jazdy na wszystkie kategorie. Oznaczało to, że straciłem też pracę jako kierowca busa. Byłem wściekły na siebie, ale i było mi strasznie wstyd. Musiałem odpowiadać ludziom, dlaczego nie jeżdżę. Myślałem, że zapadnę się ze wstydu pod ziemię – opowiada.

Ratunek w krucjacie

Było ciężko, nadszedł czas kolejnych rekolekcji, na których zachęcano, by podpisać Krucjatę Wyzwolenia Człowieka, czyli deklarację o abstynencji. – Wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem zniewolony, że alkohol mną rządzi i pozbawia mnie różnych rzeczy, być może pozbawi mnie także rodziny. To były rekolekcje w Częstochowie i po modlitwie i prośbie do Matki Bożej o pomoc, zdecydowałem się podpisać krucjatę. Oznaczało to, że nie tylko sam nie będę pić, ale nie będę też częstował innych czy kupował alkoholu. Bałem się trochę wykluczenia przez moich kolegów, ale podpisałem. Spłynął wówczas na mnie wielki spokój i radość – mówi Mariusz.

Wbrew obawom nie został wykluczony. Przeciwnie, koledzy zaczęli go pytać o krucjatę, on opowiadał o rekolekcjach, o Panu Bogu. Nikt się nie śmiał. Po pewnym czasie Mariusz zauważył, że w pracy już nie ma alkoholu. Chłopaki, jak mieli jakiś kłopot, przychodzili pogadać, a nawet zaczęli włączać Radio Maryja przy robocie. Sam Mariusz po jakimś czasie awansował w pracy. – Abstynencja niczego mi nie zabrała, przeciwnie dała wolność i nowe życie. Moja rodzina wyszła z kryzysu, moje życie zawodowe się poprawiło, a ja sam wiem, że Bóg podał mi pomocną dłoń i podniósł mnie z wielkiego upadku – daje świadectwo Mariusz.