W niedawno wyemitowanym odcinku „Ojca Mateusza” jeden z bohaterów, młody lekarz, zakochany w starszej policjantce, mówi do swojej wybranki: – Co ty na to, żebyśmy razem zamieszkali?

– Przecież mieszkamy – odpowiada ona.

– Pomieszkujemy. I głównie u ciebie. A ja chciałbym kupić dla nas jedno prawdziwe mieszkanie. Nie ma sensu wynajmować dwóch. Kupmy jedno, urządzimy je pod siebie. Maks (kot) będzie miał swój kącik, my będziemy mieli swój pokój z widokiem…

Normalna rzecz. Propozycja jakich wiele, bynajmniej nie tylko w serialach. Wspólne zamieszkiwanie kobiety i mężczyzny, bez żadnych formalnych zobowiązań, to dziś norma. Rzecz jasna w „mieszkaniu” chodzi przede wszystkim o „spanie”, czyli seks. W tego rodzaju wspólnym zamieszkaniu zawierają się praktycznie wszelkie elementy małżeństwa... z wyjątkiem ślubu.

Wygląda na to, że oferta „zamieszkajmy razem” to nowoczesny zamiennik tradycyjnego pytania „wyjdziesz za mnie?”.

Mówię „nie”

– Ale co jest? Czy Ewangelia się zmieniła? – zadawała sobie pytanie Edyta, matka czwórki dzieci, gdy jej najstarszy syn Andrzej odwiedził dom rodzinny ze swoją dziewczyną i chciał z nią nocować w jednym pokoju. – Nie, dla Ani będzie pokój gościnny – powiedziała spokojnie.

– Ale mamo, jak to, przecież my ze sobą mieszkamy… – zdziwił się syn.

– Dziecko, to jest twój wybór, zresztą wiesz, że stanowczo go nie pochwalam, ale nie mam na to wpływu. Natomiast tu, w naszym domu, my z tatą na to nie pozwolimy – odparła matka. Wywiązał się z tego dłuższy spór. – O co ci, mamo, chodzi? Nie chcesz mojego szczęścia? – rzucił ostatecznym argumentem młody mężczyzna. – Synku, to nie tak. Ja cię kocham bardzo… ale jeszcze bardziej kocham Pana Boga. Nie chcę cię stracić, ale na pewno nie stracę Boga – wyszeptała.