Gdy wybuchła wojna, Jadwiga Krause miała dziewięć lat. Jak dla wielu mieszkańców Kresów, także dla niej oznaczała ona przemoc, grabieże i wywózkę bydlęcymi wagonami na Wschód.

Całowali polską ziemię

Wielu pozostało na zawsze na nieludzkiej ziemi: w bezkresnych stepach Kazachstanu i lasach Archangielska. Jej rodzinie udało się przetrwać głód, przerażające zimno, biedę i choroby. Po sześciu latach zesłania wrócili: bez butów i w ubraniu zrobionym na drutach, ale z „Boże, coś Polskę” na ustach. – Pamiętam, że na Syberii zamykałam oczy, by choć na chwilę zobaczyć beztroskie lata w Horochowie, pobiegać myślami po łąkach… Gdy dzięki Bożej Opatrzności udało się wrócić, starsi z namaszczeniem całowali ojczystą ziemię – wspomina Jadwiga Krause z Goleniowa.

Wojna zabrała jej ojca. Ludwik Stefaniak jako 20-latek walczył w powstaniu wielkopolskim. Zginął z rąk NKWD, ale zdążył nauczyć córkę kochać Boga i ojczyznę. To on ponad 80 lat temu opowiedział jej o Świątyni Opatrzności Bożej, która miała być wotum za wywalczoną i wymodloną wolność. Dlatego dziś Jadwiga Krause z namaszczeniem zapala w kolejne rocznice odzyskania niepodległości kopię świecy, która zapłonęła w Wilanowie 11 listopada 2018 r. Podobnych świec trafiło już do polskich domów tysiące. W każdej rodzinie są przecież przodkowie, którzy bili się, by nad Wisłą można było mówić po polsku.

Proroctwo papieża