Największa agresja środowisk manifestujących przeciw orzeczeniu TK o niekonstytucyjności aborcji eugenicznej skierowała się przeciw Kościołowi. Dewastujący budynki sakralne, zakłócający nabożeństwa robią wrażenie, jakby teraz dopiero zauważyli, że Kościół sprzeciwia się aborcji. Tymczasem nauczanie Kościoła w tej sprawie jest niezmienne.

Od początku

„Kościół od początku twierdził, że jest złem moralnym każde spowodowane przerwanie ciąży. Nauczanie na ten temat nigdy nie uległo zmianie. Bezpośrednie przerwanie ciąży, to znaczy zamierzone jako cel lub środek, jest głęboko sprzeczne z prawem moralnym” – informuje Katechizm Kościoła Katolickiego. Jest to grzech tak poważny, że decyzją Kościoła „kto powoduje przerwanie ciąży, po zaistnieniu skutku, podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa”.

Już pierwsi chrześcijanie podkreślali, że ich obyczaje, pod względem stosunku do ludzkiego życia, różnią się od zwyczajów Greków i Rzymian.

„Nie będziesz zabijał płodu, przerywając ciążę, ani nie zabijesz narodzonego dziecka” – czytamy w jednym z najstarszych tekstów chrześcijańskich – Didache (I w.).

„Dzieci rodzą, a płodu nie odrzucają” – mówił o chrześcijanach autor „Listu do Diogneta” (II w.). Z kolei grecki filozof Atenagoras z II wieku pisał, że kobiety, które używają środków medycznych dla usunięcia płodu, chrześcijanie uważają za zabójczynie.

Żyjący na przełomie II i III w. chrześcijański pisarz Tertulian stwierdził: „Uniemożliwienie narodzenia jest przyspieszeniem zabójstwa. I nie ma różnicy, czy ktoś uśmierca życie już narodzone, czy dopiero rodzące się. Człowiekiem jest ten, kto ma nim być”.