Siedzimy w uczelnianym gabinecie. Pani Danuta bierze jedną z książek z półki. Egzemplarz pachnie nowością. Otwiera na przypadkowej stronie i podchodzi do syna. Maciek zerka z ukosa i natychmiast stuka dwukrotnie w stół. – To znak, że przeczytał – mówi pani Danuta i podaje nam książkę. Przeczytał? W dwie sekundy? Tymczasem Maciek zaczyna wolno, z mozołem wypowiadać sylaby. Wyrazy są zniekształcone, ale ze zdumieniem spostrzegamy, że mężczyzna słowo w słowo cytuje tekst z książki. – Maciek, która to była strona? – pyta matka. – Sie-dem-dzie-siąt-sześć – odpowiada z wysiłkiem syn. Spoglądamy na dół strony – zgadza się…

Maciej Oksztulski dopiero od niedawna, dzięki intensywnej pracy z logopedą, potrafi z trudem wyartykułować pojedyncze słowa. Ma 31 lat i zdiagnozowany głęboki autyzm. Ma też doktorat z prawa, który przed miesiącem obronił na Uniwersytecie w Białymstoku. Trudno mu się podpisać, ale zna biegle sześć języków obcych. – Nie ukrywam, że na początku byłem mocno sceptyczny wobec możliwości obrony doktoratu przez pana Macieja. Ale teraz nie mam najmniejszych wątpliwości, że zweryfikowaliśmy jego poziom wiedzy i nie odbiega on w żaden sposób od kompetencji innych osób, które uzyskują stopień doktora – zdecydowanie stwierdza prof. Mariusz Popławski, dziekan Wydziału Prawa UwB.

„Wszyscy wiedzą, że czegoś nie da się zrobić, aż znajdzie się taki jeden, który nie wie, że się nie da, i on to robi” – miał powiedzieć Einstein. Nie byłoby Maćkowego doktoratu, gdyby nie sztab ludzi, którzy nie wiedzieli, że się nie da, i pomogli mu przebić szklany sufit. Ten niezwykły sztab ma dwóch dowódców: mamę i prof. Perkowskiego. Różni ich wiek, wykształcenie i temperament. Łączy pasja, z jaką walczą, aby Maciek mógł żyć pełnią życia.