Takie dwie rady dla młodych małżonków.
Po pierwsze żyjecie swoim życiem. Więc głosy z zewnątrz (mamy, taty, teściowej, księdza, spowiednika, terapeuty, przyjaciółki, kolegi etc.) są tylko głosami doradczymi. Decyzja i odpowiedzialność za nią jest wyłącznie wasza. W świecie, gdzie wielu "lepiej wie" od was co dla was jest dobre pierwszą wspólną umiejętnością winna być asertywność małżonków w stosunku do otoczenia.
Dla przykładu - to że jakaś para uważana za jakiś guru coś powie, nie oznacza nigdy, że trzeba we ich pomysłu żyć.

A rada druga - kryzys jest częścią całego małżeństwa. Trzeba umieć z nim żyć. A to dziś trudne, bo nadopiekuńczy rodzice pozbawiają często swe dzieci umiejętności radzenia sobie z kryzysami. I tego każde małżeństwo musi się uczyć już w dorosłym życiu. Jako wierzący mamy natomiast o tyle łatwiej ze wierzymy, iż Bóg nam pomoże i Bóg nam pomaga. Zawsze.

Święta racja. Ta moda na dawanie świadectw to nieporozumienie. Pięć lat po ślubie i eksperci. Trzeba rozmawiać ze sobą nawzajem, a nie słuchać innych.