Mówi tak oficjalna nauka Kościoła. Celem małżeństwa jest DOBRO MAŁŻONKÓW oraz zrodzenie potomstwa. Pod pojęciem "dobro" kryje się właśnie szczęście. W swojej definicji małżeństwa zatrzymałeś się na argumentacji z czasów Soboru Trydenckiego, dawno już obalonej, choć nadal istniejącej w umysłach wielu katechetów, którzy zatrzymali się na XIX wieku.

Szczerze mówiąc mam wrażenie, że Kościół ten czas rzeczywiście przespał. Kto nie może znaleźć żony/męża? Kobiety sukcesu oraz mężczyźni, którym się nie powiodło w życiu. Wygląda na to, że kobieta potrzebuje kogoś kto będzie nad nią panował. Ma to nawet sens. Może być wtedy sobą, kobiecą, emocjonalną, bo wie, że ma kogoś, kto w razie potrzeby zareaguje. Jeśli tak nie jest, to go po prostu totalnie nie szanuje. To mężczyzna się zachwyca kobietą, łapie go ona za serce, ale nie na odwrót. Słaby mężczyzna wywołuje tylko gniew. Tymczasem związek cywilny daje kobiecie władzę nad mężczyzną (alimenty, wspólnota majątkowa) i dlatego współczesne małżeństwo tak bardzo zaburza relację o czym wie każdy małżonek. Ponadto to całe gadanie, że mamy być partnerami. Nie da się. Bo ja tylko zaczynam traktować kobietę jako partnera, to ona się zaczyna wynosić ponad mnie i traktować jak leszcza i to dotyczy nie tylko relacji małżeńskiej, ale relacji z dorosłymi kobietami w ogóle. Najlepiej się dogaduję z tymi kobietami, którym miałem okazję się postawić - co nie znaczy by stawiać się głupio i na siłę. Trochę to też dla mnie wygląda jakby kobiety uwierzyły, że są lepsze od mężczyzn. Mężczyzna wie, że musi nad sobą pracować i od kobiety oczekiwać czegoś więcej niż dużego biustu a kobietom wydaje się, że są super i nie zauważają, że steruje nimi chęć posiadania macho. Niestety Kościół na to nie tylko nie odpowiada, ale wyrosło coś w rodzaju politycznej poprawności i nie można o takich rzeczach rozmawiać. Podobnie nie można rozmawiać o seksie, pozycjach, itd. Ale przecież trzeba to zagospodarować, bo są alternatywy i wyjaśnienia - niestety niekoniecznie najlepsze jak Red Pill na reddicie - ale mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.
I czy ktoś prowadzi takie rozmowy na tych naukach? Nie. Jest jakaś trochę wykastrowana rozmowa z ludźmi, którzy są jeszcze przed ślubem, więc nie są w stanie nic zakwestionować. A tyle razy widziałem przerażonych małżonków biorących ślub jak ona w ciąży, że wątpię czy nawet to co jest ktoś ogarnia.

Wkraczamy trochę na teren gender studies, czyli kolejnego miejsca, gdzie Kościół woli udawać, że problem nie istnieje. To, o czym piszesz, że problem mają kobiety sukcesu i pechowi mężczyźni, nie wynika z biologii, tylko z kultury. A co do nauk narzeczeńskich, to wątpię, że Kościół kiedykolwiek przedstawi jakąkolwiek ofertę dla współczesnych ludzi. Sytuacja, gdy księża żyjący w celibacie próbują pouczać na temat seksualności ludzi, którzy w dużej mierze współżyją ze sobą od lat, a ślub biorą ze względów kulturowych, wygląda trochę tak, jakby przysłowiowy "syn uczył ojca dzieci robić". Inna sprawa, że nauki narzeczeńskie w dużej mierze sprowadzają się do nauki jednej zaaprobowanej metody antykoncepcji. Która pozostaje fikcją, z tą różnicą, że polski episkopat jej nie odrzucił, w przeciwieństwie do episkopatów Niemiec, czy Austrii, gdzie stosowanie antykoncepcji nie jest odgórnie grzechem.

Więc trzeba to rozbudzić, proszę pamiętać że miłosć to nie uczucie to dobrowolny akt, woli gdyby Nim[uczuciem] była nie można było by Jej ślubować. Była by czymś tak zmiennym jak hormony i samopoczucie.

Do tanga trzeba dwojga. Nic nie zrobisz jak zależy tylko jednej stronie.

Zdrada, alkoholizm, pracoholizm lub inne uzależnienia, to coś więcej niż kryzys w małżeństwie. Mogą się okazać przyczyną nieważnie zawartego małżeństwa. "Nie powiesz mi, że"... Tutaj jest problem zła i grzechu w świecie. To trochę inne zagadnienie, niż "przepracowanie" po ludzku czegoś. To jest Historia Zbawienia... To Chrystus mocą swej miłości zamienia zło w dobro. Ceną jest Jego Krzyż. Ale prawo kanoniczne (na którego gruncie się poruszamy) nie wymaga od małżonków heroicznej wiary, nadziei i miłości...

W świetle prawa kanonicznego zdrada, czy alkoholizm same w sobie nie są przesłanką do stwierdzenia nieważności sakramentu. Mówię oczywiście o teorii, nie praktyce, bo w praktyce to unieważnienie zwyczajnie się kupuje. Jest nawet wzór, z którego w kurii oblicza się cenę. Jeżeli rozmawiamy o gruncie samego prawa, to żeby zdrada była przyczyną unieważnienia sakramentu musi istnieć intencja istniejąca przed ślubem, że nie dachowa się wierności. W przypadku alkoholizmu musi istnieć zatajona skłonność lub przeświadczenie, że istniejący alkoholizm nie będzie stanowił istotnego problemu, co podciąga się pod brak zdolności do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich. Jeżeli jednak zdrada, choroba, czy skłonność zaistnieje po zawartym małżeństwie, to w świetle prawa kanonicznego nie ma możliwości stwierdzenia nieważności.

Zgadza się. Za wyjątkiem kupowania - mam nadzieję. Zdrada zdradzie nierówna. Może być sposobem złego poradzenia sobie z kryzysem, lub jakimś rodzajem niezdolności do wypełnienia istotnych obowiązków małżeńskich czy niezdolności do stworzenia wspólnoty małżeńskiej.

Stwierdzenie nieważności, czy potocznie "rozwód kościelny" (nawet w kurii używa się tej nazwy) zwyczajnie się kupuje, jak mówiłem, jest nawet wzór do obliczenia ceny, w zależności od zarobków. A co do zdrady, niezdolnością do podjęcia obowiązków jest tylko wtedy, gdy przed zawarciem istniała intencja niedochowania wierności. Ale w praktyce każdą zdradę podciąga się pod to, jak mówiłem, kwestia kasy.

Jest (a przynajmniej była kiedyś) opłata sądowa na pokrycie kosztów procesu, która była zależna od zarobków, ale niezależna od orzeczenia sądu. Kiedyś była ona wysokości jednej pensji tego, kto wnosi sprawę (to raczej nieskomplikowany :-) wzór do obliczeń). Papież Franciszek postulował, żeby tej opłaty procesowej nie było. Nie wiem, jaki jest stan obecny.

Jeżeli idzie o zdradę, to daje ona prawo stronie zdradzonej do dozgonnej separacji, pod warunkiem, że sama nie dopuściła się również zdrady. Ale można również zdradę wybaczyć, nie ma obowiązku dozgonnej separacji. Zapewne niektóre rodzaje zdrad pozwalają wyciągnąć wniosek, że wierność nie była ślubowana na serio.