Dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych - jak to teraz się ładnie nazywa - były w masowej szkole od dawien dawna.
Dzieci z cukrzycą, alergią, astmą, z ADHD, z zesp.Aspergera, padaczką, krótszą nogą, skoliozą, niedosłuchem, itp. itd. zawsze było sporo. Teraz nagle ktoś wymyślił modne hasełko "rewolucja pod tablicą". A ja tu żadnej rewolucji nie widzę.
Wszelkie problemy ZAWSZE rozbijały się o pieniądze, czyli organizacja zajęć logopedycznych, wyrównawczych, kompensacyjnych, socjoterapeutycznych. Ministerstwo daje swoje wytyczne co do np. ilości uczniów przypadających na 1 pedagoga, a zarządzająca finansami gmina - swoje. I nie mydlmy nikomu oczu.
Znowu będziemy się bawić w indywidualne programy terapeutyczne, na które oczywiście muszą wyrazić zgodę rodzice i dojdą kolejne stosy papierologii. A z praktyki wiem, że pierwsze podstawowe pytanie rodziców, to: czy to za darmo i czy gdzieś dziecko trzeba wozić, bo jak wozić - to oni niestety nie mają czasu.
Bzdurą też jest mydlenie oczu rodzicom i osobom niezorientowanym w temacie, że nagle dziecko z niepełnosprawnością umysłową poczuje się rewelacyjnie i komfortowo w ramach "rewolucji pod tablicą" w szkole masowej. Co innego klasa 20 osobowa z 1 nauczycielem, a co innego klasa 6-8 osobowa z z 2 nauczycielami. I totalnie inny sposób nauczania. Dziecko zdolne rozwiąże zadanie dotyczące "pociąg wyjeżdża ze stacji A do stacji B...", a nie wymagajmy tego od dziecka upośledzonego w stopniu umiarkowanym. A owa "rewolucja" zakłada wepchnięcie takich dzieci do klas ogólnodostępnych. To jest totalne nieporozumienie. Ktoś zawsze na tym straci. Nie ma innej opcji.
Artykuł wzniosły. Pogratulować. Ale na wszystko potrzebna jest logika i empatia.