Swojej I spowiedzi nie pamiętam, ale chyba nie była traumą skoro przez wiele kolejnych lat comiesięczna spowiedź była dla mnie czymś naturalnym. Pamiętam tylko, że kilka tygodni przed ksiądz nam zrobił "próbę generalną". Zabrał grupkę dzieciaków do pustego kościoła, każdy mógł klęknąć przy konfesjonale, przećwiczyć formułkę. Może się to wydawać śmieszne, taka spowiedź na próbę, ale wydaje mi się, że to dobre dla oswojenia dzieci, oczywiście w połączeniu z odpowiednią formacją. Niestety mam poczucie, ze gdzieś po drodze, zwłaszcza przed bierzmowaniem, zabrakło dalszej formacji, nauki dobrego rachunku sumienia... W ten sposób z wiekiem i ciężarem win narosło również poczucie jakiegoś zgrzytu między tym czym moja spowiedź była a czym powinna być. Coś mnie zaczęło odpychać od konfesjonału.

Jeżeli dziecko jest odpowiednio przygotowane to spowiedź na pewno nie jest żadną przemocą emocjonalną. Z tego co do tej pory zauważyłam, to powiem tylko tyle, że dzieci, które od małego słyszą o Bogu, ktore widzą rodziców przystępujących do tego sakramentu, którym się tłumaczy że życie to prawdziwa walka dobra ze złem, chcą dobrowolnie i bez strachu przystępować do spowiedzi. Katecheza szkolna w tym pomoże ale cały wysiłek przygotowania leży w rękach rodziców. A tutaj zaczyna się błedne koło, bo jeżeli rodzice sami nie przeżyli czy nie przeżywaja dobrze sakramentu pokuty to jak mogą nauczyć tego swoje dzieci? Druga rzecz to fakt że co niektorzy księża sami powinni się "dokształcic" w sztuce spowiadania. Bo wiele zachwiań w spowiedzi doroslych wynika z bylejakości ze strony księdza, czy to poprzez "zbywanie" czy tez "krzyczenie" na penitenta. Spowiedź napewno nie jest łatwa dla nikogo ale jak dorośli nauczą się przeżywać ten sakrament dobrze, to napewno przekażą te wartości dzieciom, a jak nie, to będziemy dalej słyszeć że spowiedź to przemoc emocjonalna....

Przy okazji omawianego tematu mam pytanie do duszpasterzy. W niektórych parafiach dzieci mają dwie spowiedzi przed I Komunią św. Ku czemu służy ta pierwsza, nie "próbna", ale "prawdziwa i ważna"? Mnie to irytuje.A co do kwestii poruszonej w artykule.Moim zdaniem, jeśli dziecko ma w rodzicach, katechetach i duszpasterzach-wierzących, a więc i praktykujących świadków zmartwychwstałego Jezusa-to z bojaźnią i radością oczekuje na swoją pierwszą spowiedź.