Gdyby to jakaś grupa, społeczność katolików sie zebrała i powiedziała "Zamieszkajmy razem", a potem szukała najlepszego dewelopera, to mogło by z tego wyniknąć piękne dzieło. A tak, gdy to deweloper inicjuje, to jest w tym jakaś fałszywa nuta.

Niestety, jest wiele przykładów tego, jak na czyjejs wierze, poglądach, upodobaniach, łatwowierności i zwykłej ludzkiej dobroci serca robi sie biznesy, często też - żeruje. Przykładem najświeższym - piramida Amber Gold. Zatem ostrożności nigdy za wiele.

W tym przypadku, to że pan deweloper, deklaruje katolicką moralność, to że ma dużo dzieci, to nie gwarancja czystych intencji, bezinteresowności. Przecież tym licznym dzieciom, co naturalne, z pewnością pragnie zabezpieczyć nie gorszy niż swój obecny, materialny status. I w tym pragnieniu nie ma nic złego - dopóki nie przekroczy się pewnej płynnej - z racji wielu konkretnych dla sytuacji czynników - granicy między Ja, Moje, a Inni. Czy zamiar przekroczenia jest, czy w ogóle jest świadomość tej granicy, wie tylko ten deweloper. A uczestnicy Dzieła mogą to tylko na sobie eksperymentalnie sprawdzić, Czyli czas pokaże.

W ogóle na sam pomysł tworzenia takich "gett", "zaklętych rewirów", jest podejrzany. Czy nie ma w tym rodzaju egoizmu, nawet pychy. Jak to się ma do misji Kościoła - głoszenia Ewangelii, również przez "bycie wśród"? Szczególnie przez tych, co - przez bycie w "ruchach" - powinni czuć się do tego szczególnie powołani. Mam mieszane odczucia.

Pmysł takiego osiedla powstał 12 lat temu w Hiszpani, tamte rodziny miały wspólny basen i kort tenisowy, zas władze podarowały im grunty. Nasze władzy nie dały niczego, więc jest to prywatna nasza własność i nikomu do tego jakiego będe maiał sąsiada. My na przekór wszystkim postanowiliśmy wyjść z ,,getta,, w którym nasza społeczność chętnie nas by widziała.Dlatego upubliczniliśmy obecność rodzin wielodzietnych niepatologicznych i to bardzo wilu zbolało, a inspiracją do takiego działania były słowa bł.Jana Pawła II w jego dekalogu 3.06.1991 r.Wiara i szukanie świętości jest sprawą prywatną tylko w tym sensie, że nikt nie zastąpi człowieka w jego osobistym spotkaniu z Bogiem, że nie da się szukać i znajdować Boga inaczej niż w prawdziwej wewnętrznej wolności. Ale Bóg nam powiada: "Bądźcie świętymi, ponieważ Ja sam jestem święty!" (Kpł 11,44). On chce swoją świętością ogarnąć nie tylko poszczególnego człowieka, ale również całe rodziny i inne ludzkie wspólnoty, również całe narody i społeczeństwa.

Dlatego postulat neutralności światopoglądowej jest słuszny głównie w tym zakresie, że państwo powinno chronić wolność sumienia i wyznania wszystkich swoich obywateli, niezależnie od tego, jaką religię lub światopogląd oni wyznają. Ale postulat, ażeby do życia społecznego i państwowego w żaden sposób nie dopuszczać wymiaru świętości, jest postulatem ateizowania państwa i życia społecznego i niewiele ma wspólnego ze światopoglądową neutralnością.

Potrzeba wiele wzajemnej życzliwości i dobrej woli, ażeby się dopracować takich form obecności tego, co święte w życiu społecznym i państwowym, które nikogo nie będą raniły i nikogo nie uczynią obcym we własnej ojczyźnie, a tego niestety doświadczaliśmy przez kilkadziesiąt ostatnich lat. Doświadczyliśmy tego wielkiego, katolickiego getta, getta na miarę narodu. Zarazem więc my, katolicy, prosimy o wzięcie pod uwagę naszego punktu widzenia: że bardzo wielu spośród nas czułoby się nieswojo w państwie, z którego struktur wyrzucono by Boga, a to pod pozorem światopoglądowej neutralności.

Pozdrawiam prezes rodzin wielodzietnych i pomysłodawca

Waldemar Wasiewicz