Szklanka jest do połowy... To aż 54% mówiących "Tak".

Tolerancja TAK. Akceptacja NIE.

pytanie zbyt ogólnie postawione: "społecznie akceptowany". myślę, że gdyby zapytali wprost o zgodę na "małżeństwa", prawo do adopcji i nakaz zatrudniania homoseksualistów w katolickich szkołach (a można przypuszczać, że do tego prowadzi akceptacja) to byłoby więcej przeciwników

JESZCZE POGOŃMY MASONÓW A WSZYSTKO ZACZNIE NORMALNIE FUNKCJONOWAC POWOLI WYJDZIEMY Z TEGO BAGNA...POZDRAWIAM

A cóż to znaczy "nie akceptować". Homoseksualizm jest faktem. Ciotka Wiki sugeruje, że z akceptacją nie musi się wiązać pozytywna ocena. Wg mnie pytanie jest nie dość precyzyjne. Trzeba by zapytać, czy powinien być uważany za normę.

Ciekawe, co autor pytania

"czy homoseksualizm powinien być społecznie akceptowany?"

miał na myśli. Chodzi o jego promocję w przestrzeni publicznej czy o wsadzanie do izolatek osób podejrzanych o homoseksualne skrzywienie?

Najważniejsza sprawa w potępianiu homoseksualizmu to nasza postawa w kontaktach z ludźmi, naszymi znajomymi, krewnymi, którzy niejednokrotnie z obawy przed wyśmianiem i byciem "ciemnogrodem" dla świętego spokoju akceptują wybryki pederastów itp. A może być tak, że widząc nasze zdecydowane veto wobec zboczeńców nasi znajomi nabiorą śmiałości w kontaktach z innymi ludźmi, a nawet mogą posiłkować się naszym przykładem mówiąc, że np. F.M.K też jest przeciwnikiem wyuzdania i siania zgorszenia przez zboków.

Co to znaczy, żę ktoś akceptuje lub nie homoseksualizm ? W moim przekonaniu pytanie jest źle postawione i w ogóle na duzym stopniu ogólności. Więc te wyniki nic nie znaczą.

Na tak postawione pytanie, to moim zdaniem, my nie mamy tu nic do akceptowania, bądż nie. Bo jeżeli homoseksualizm jest faktem, to fakty przyjmuje sie do wiadomości, i tyle.

Gdyby pytano, czy jesteś za małżeństwami homo, albo za adopcją przez nich dzieci, albo za związkami partnerskimi o takich, czy innych prawach, to takie badania miały by sens. Wtedy i odpowiedzi byłyby inne.

Źle postawiono pytanie. Powinno raczej brzmieć: "czy akceptujesz eksponowanie homoseksualizmu w przestrzeni publicznej". Albo: "czy akceptujesz jakiekolwiek związki osób tej samej płci z prawem do adopcji dzieci".

W obecnej formie może zostać podstępnie wykorzystane przez środowiska LGBT.

No właśnie... Tak ostro powiedziane "NIE" nie uczy tolerancji ani akceptacji, ale wzbudza agresję i przemoc. Jest to wielki błąd ze strony autorów gazety! To tak jakby... "Nie" dla heteroseksualizmu. 90% społeczeństwa nie wie czym jest homoseksualizm. Myli go z pardami równości, z eksponowaniem własnych, chorych uczuć, z dziwactwem i tęczą. Siedzi w tych swoich schematach i potępia homoseksualistów- ludzi o orientacji. Warto się pouczyć- istnieją trzy orientacje- heter-, homo-, bi. Żadna z nich nie jest lepsza, gorsza czy zła. To tylko orientacja i TYLKO od danej osoby zależy czy pójdzie w czyn homoseksualny (grzech tak samo jak para hetero- współżyje przed ślubem, cudzołoży). Sam homoseksualizm nie jest zły, nie jest grzechem, nie jest potępieniem człowieka. Kościół takich osób nie odrzuca. Wręcz przeciwnie- pomaga im jak każdemu i zachęca do czystości- każdego zresztą zachęca. Nie można mówić, że nie toleruję homoseksualizmu. To tak, jakbym stwierdził, że nie toleruję heteroseksualizmu. Mało kto wie, a może nie chce wiedzieć, że powstało wiele dzieł na ten temat i to obszernych, nawet bardzo. Pisane są przez doktorów, kapłanów, psychologów. Społeczeństwo, nierzadko księża nie mają zielonego pojęcia czym jest homoseksualizm, czym jest w ogóle orientacja. Istnieje mit, że da się to, no właśnie CO wyleczyć? Czy da się wyleczyć orientację, która jest wczepiona od urodzenia (błędem jest stwierdzenie, że to się nabywa). NIE- orientacja jest wrodzona! Są ludzie hetero- którzy żyją jak homo-. Czy to znaczy, że są homo-. NIE! Nikt z ich jestestwa nie wydrze heteroseksualizmu. Nie staną się homo-. Tak samo homo- mówi się, że wychodzą z tego, że żyją w małżeństwie. Żyją i są nadal homoseksualistami, którzy nie utrzymują KONTAKTÓW HOMOSEKSUALNYCH. Czy pies może stać się kotem!? Tak naprawdę co 10. Polak jest homoseksualny. Kryje się z tym prawie każdy. Ci, którzy o tym mówią to 1%. Tak naprawdę nie da się tego objąć statystyką. Statystyka to na ogół badanie w jakiejś grupie ludzi. Zróbmy statystykę w seminarium duchownym. Wyjdzie na to, że w Polsce w ogóle nie ma homoseksualistów. Nie każdy też wie, że wśród świętych jest jedna osoba homoseksualna. Jak widać Pan Bóg chce mieć KAŻDEGO dla siebie. Nauczymy się tolerancji i miłości. Edukujmy się, by później móc osądzać! Nie czytajmy wikipedii, onetu czy gazet! To kłamstwo! Nie siedźmy w swoich ciasnych umysłach, ale kierujmy się miłością Bożą, miłosierdziem. Niby jesteśmy katolikami, czytamy Gościa Niedzielnego, a gdy tylko wyjdziemy z świątyni osądzamy stojącego obok na brata, siostrę. Gdy tylko zobaczmy mężczyznę w różowym podkoszulku od razu naklejamy łatkę "pedała" i wzbudzamy w sobie agresję i niechęć. To obłuda! Jak Faryzeusze żyjemy. Na koniec odsyłam do lektury. Znajduje się w załączniku. Pewnie usuną go :) Wystarczy wpisać w google- jestem gejem, jestem lesbijką- materiały szkoleniowe. To książeczka dla psychologów. Uczy ich jak pomóc zaakceptować homoseksualistom swoją orientację. Dlaczego zaakceptować? Bo to normalna orientacja! To przez nas są odrzuceni, przez nas zepchnięci na margines. Niech Pan Wam błogosławi!

Akceptacja... To też abstrakcja. Najczęściej akceptujemy u siebie to, co reszta akceptuje u siebie- masło maślane :) Jeżeli społeczeństwo akceptuje i uważa za "normalne" noszenie rurek przez mężczyzn to ja to akceptuję. Jeżeli ogół nie akceptuje noszenia rurek przez mężczyzn to ja również nie będę tego akceptował i będę uważał się za "nienormalnego" jeżeli będę nosił. To jest typowe podejście większości społeczeństwa. Nie mam własnego zadania, więc idę za głosem większości. A co będzie, gdy ta większość się myli?

Kiedyś była przeprowadzona ankieta o tym, czy znieść celibat. Oczywiście większość była za jego zniesieniem. Teraz najciekawsze- ta większość nie miała żadnej styczności z życiem kapłańskim i zakonnym.

Państwo polskie chce decydować o wszystkim- chce zmieniać i podporządkować sobie Kościół.

Pan dał mi pragnienie, by pracować w przyszłości z osobami niesłyszącymi... Na ich przykładzie można by nakreślić obraz osoby homoseksualnej w Polsce. Uczę się na tłumacza języka migowego i sprawa tych braci jest mi bliska i ważna.

Otóż tak. Osoba niesłysząca traktowana jest zawsze za osobę niepełnosprawną. Jest głucha i powinna się leczyć. Jeżeli nie da się wyleczyć (implanty ślimakowe, aparaty słuchowe) skazuje się ją na naznaczenie niepełnosprawnością, nienormalnością. Po prostu jest chora. My widząc osobę, która macha rękoma przechodzimy na drugą stronę ulicy. Widząc w sklepie prześwietlamy ją os stóp do głów. Oceniamy, osądzamy, dziwimy się jak może ona żyć. Jak wychowa dzieci, jak żyje w małżeństwie. Każdy lekarz powie, że wada słuchu to po prostu wada. W urzędach, w sklepie prawie nikt nie zna języka migowego. Jednym słowem- przechlapane być głuchym.

A spróbujmy wcielić się w rolę tej osoby. Troszkę empatii nie zaszkodzi nawet mężczyznom. Dla osoby głuchej głuchota jest normalna. Rodzę się głuchy, jest głuchy, moja kultura to kultura głuchych, moim językiem jest język migowy (dla wielu jakieś prymitywne gesty. I to jest kolejne głupie twierdzenie żółtodziobów :D Na język migowy można przetłumaczyć wszystko i jest to piękny język. Drugi urzędowy język w Polsce!) Osoba głucha, która ma głuchych rodziców nie chce być "aparatowana", nie chce się zmieniać i być nagle słysząca. Ona kocha się taką, jaką jest. Jej "ułomność", nienormalność jest dla niej normalna. Żyje szczęśliwie, ma dzieci, dom, pracuje, studiuje. Broni swojej kultury! A co robi społeczeństwo! Próbuje im na siłę dać słuch, miesza w ich kulturze, wchodzi do niej z butami. Miesza PJM (Polski Język Migowy)- co śmieszne- nad ustawami dla niesłyszących siedzą sami słyszący. To absurd! Osoba słysząca będzie zmieniać język migowy> To nie jest demokracja ani tolerancja. To jest nieludzkie zachowanie. Nikt im nie chce pomagać- znam sytuacje, kiedy pewien pan niesłyszący poszedł do urzędu załatwić odszkodowanie. Jaśnie pani urzędniczka kazał mu zadzwonić i telefonicznie załatwić tę sprawę. Śmiechu warte. Jak osoba głucha może zadzwonić!? No takie są realia. Jak widać osoba niesłysząca jest zdrowa, normalna. Jedynie dla nas jest dziwadłem.

Dziś homoseksualistów tak się traktuje- nie przyjmuje do pracy, publicznie ośmiesza. Próbuje zepchnąć na margines tak jak niesłyszących, inwalidów. Kult ciała, piękna i ideału ludzkie ciała zawładną całym światem. Nawet w szkole nie ma już wychowania, tylko ciągłe ośmieszanie słabszych, uboższych.

Pan Jezus właśnie takich kochał... A jak ja czynię? Warto zadać sobie takie pytanie.

Widać zdrowy rozsądek jeszcze nie wymarł.

Człowiek, który akceptuje dewiacje seksualne jest w stanie szatańskiego opętania. Żaden zdrowy moralnie homoseksualista nigdy nie zaakceptuje homoseksualizmu. Homoseksualizm akceptują tylko gorliwi wyznawcy szatana.

Każdy, kto szczerze akceptuje dewiacje seksualne, jak w dym może iść do egzorcysty, jeśli chce się uratować. Akceptacja homoseksualizmu to stan bardzo chorej duszy.

Słowo "pederasta" w węższym znaczeniu ma troszkę inne znaczenie niż "zwykły homoseksualizm". Troszkę historii starożytnej Grecji trzeba przeczytać :) Polacy jak zwykle uogólniają i oceniają po pozorach. Znajdą "jedno jabłko zgniłe w skrzynce jabłek i twierdzą, że cała skrzynka jabłek jest zgniła" To poważny błąd!

homoseksualizm.edu.pl Warto zajrzeć na tę stronę i przeczytać relacje spotkań z psychologiem... Ci ludzie mają jedną wspólną cechę. Gdy ją odkryjemy postąpimy do przodu o jeden krok. Krok ku samoakceptacji! Tyle odnośnie "terapii" :)

"Owieczko"!

Jako psycholog powinnaś wiedzieć, jaka terapia przyniesie rezultat a jaka nie. "Leczenie" homoseksualizmu polega na nauce samoakceptacji. W czasie tej tzw. terapii "pacjent" (piszę w cudzysłowie z wiadomych względów) poznaje samego siebie, zauważa swoje braki, dostrzega co w jego życiu potoczyło się nie tak, jakie miał zranienia w dzieciństwie, jakie są jego relacje z matką, z ojcem, ze środowiskiem. Stara się doszukać początków swojego homoseksualizmu. Jak go znajdzie (tu autorytety w dziedzinie psychologii mają podzielone zdania- homoseksualizm wrodzony, nabyty itd. Jest tam mnóstwo definicji, mnóstwo różnych określeń) stara się poukładać swoje życie, naprawić relacje z rodziną i z samym sobą. Po zakończeniu terapii owszem, jest tzw. ex-gejem (nie popełnia aktów z mężczyznami, nie nawiązuje kontaktów o charakterze erotycznym, nie szuka zadowolenia w pornografii, masturbacji). Jest "uleczony", może założyć rodzinę, mieć dzieci. Nadal jednak jest homoseksualny. Gdy zabraknie motywacji, siły i męstwa, gdy zabraknie wsparcia wpada z powrotem w to samo, co było przez terapią. Musimy rozróżnić osoby homoseksualne od gejów. Gej to brzmi tak delikatnie. Gej to osoba, która prowadzi aktywne życie seksualne z partnerami tej samej płci. Homoseksualista to osoba ze skłonnościami homoseksualnymi. Od niej zależy w jaką stronę skieruje swój homoseksualizm. Odradza się im wchodzenie w małżeństwo ze względu na terapeutyczne jego działanie. Zachęca się ich do czystości i życia w celibacie. To nie musi być życie naznaczone cierpieniem. Większość cierpi z powodu odrzucenia przez rodzinę, społeczeństwo i samego siebie. Gdy jednak złączy się ten trud z krzyżem Pana... Któż może im zaszkodzić? Dziwi mnie, że wiele portali internetowych wpaja głupotę o zupełnym "wyleczeniu" z homoseksualizmu. Homoseksualista + terapia = heteroseksualista. To nie tak działa!

Homoseksualizm nie jest żadną chorobą, więc proszę nie wypisywać głupot. Najlepiej będzie jeżeli zostawicie nas w spokoju. Jako dzieci Boże mamy te same prawa, co wy.

"To dobrze, że kraje mają swobodę wyboru, czy otworzyć cywilne małżeństwo dla gejów" - przekonuje belgijski kardynał Godfried Danneels. To trzeci tak wysoki hierarcha katolicki, który publicznie nie odcina się od prawnego uznania dla homozwiązków.
Godfried Danneels jest emerytowanym prymasem Belgii, gdzie już przed dziesięciu laty wprowadzono małżeństwa jednopłciowe, a po kilku latach dano im prawo do adopcji. Do tej pory zawarło je ponad 10 tys. par gejowskich i lesbijskich.

Podkreślił też, że usankcjonowanie homozwiązków w prawie cywilnym to domena państwa i Kościół nie powinien mieć do tego zastrzeżeń.

Polacy - najbardziej homofobiczna nacja w Europie. Jest sie z czego cieszyc - w koncu jestesmy w czyms najlepsi.

Brawo, brawo!!! Polacy najlepsi w Europie! (A ze chodzi o homofobie, zabobon i zacofanie - to juz mniejsza z tym).

Do Michała: Drogi Michale,
Skrajności czasem bywają szkodliwe, nawet gdy wypływają z dobrych intencji. O tym, że dzieci, które nigdy nie słyszały źle znoszą implanty ślimakowe czytałem. I zapewne nie można tu robić nic na siłę. Jednak pewna perswazja w stylu „popatrz, jak się mama ucieszyła, że ty zaczynasz słyszeć” byłaby chyba wskazana. Wszyscy pamiętamy wspaniałą postać Alberta Schweitzera, szczególnie jego poszanowanie życia i ideę leczenia chorego wraz z jego rodziną, bo przecież choruje cała wspólnota. A jednak mimo sławy i Nobla niektórzy nazywali go „starym durniem”, gdy nie zgadzał się na używanie w swoim szpitalu elektryczności m.in. do sterylizacji narzędzi, w imię nieingerowania w naturalny świat afrykański. Postęp, w tym techniczny, także należy do naszych zadań. Podobnie rzecz się ma z „akceptacją orientacji”. Polecane przez Ciebie poradniki dwóch pań psycholog, zalecają ją osobom mającym takie problemy w imię poglądu o niezmienności orientacji (zob. także korespondencję uczonego i księdza „http://tygodnik.onet.pl/0,65,73171,homopatologia_list_do_ks_jacka_prusaka,artykul.html.).
Tymczasem patologia istnieje, nawet jeżeli nie jest problemem wyłącznie medycznym. Patologiczne jest przecież wyrzucenie z domu, wyobcowanie w szkole i miejscu pracy, stany przygnębienne, utrata libido, depresja, poczcie obniżonej wartości, osamotnienie, ucieczka w nałogi, w subkultury, w przesadną dewocję, narażenie na szkodliwości niewłaściwych terapii, lub wykorzystanie, przez „terapeutów” itd. Zdumiewa jak GN, podobno „tygodnik katolicki”, wszystkie te patologie promuje w prawie każdym numerze, używając do tego języka typowego dla piłkarskich „kiboli”. Tu naprawdę choruje rodzina i cała wspólnota. Lambaréné jest potrzebne i elektryczność też.