Proszę Księdza, nie wiem jak jest teraz, ale uczestnictwo w porodzie tzw. rodzinnym, prawie 20 lat temu, nawet w tzw. szpitalach przyjaznych, nie było takie proste. Mimo, że wszystko było przygotowane i omówione, na pierwszy poród spóźniłem się o pół godziny. Dokładnie tyle czasu ile zajęło mi przebijanie się przez portiera. Portier mnie zaskoczył. A choć pokonywanie przeszkód to dla mnie nic nowego, to czas jaki zmitrężyłem był czasem, którego zabrakło. W domu się niestety nie dało, ponieważ żona musiała mieć cesarki. Za to w drugim przypadku udział wziąłem nie tylko ja, ale i babcia i pierworodny. I powiem szczerze, że było to dla mnie szokiem. Beztroski chłopczyk, trzylatek, jedynak, w jeden dzień przeistoczył się w odpowiedzialnego starszego brata. Któremu młodszy potem nie raz dał nieźle popalić. Znosił to bez słowa skargi, ponieważ zawsze czuł się za niego odpowiedzialny, nawet teraz, gdy ten młodszy przewyższa go o głowę i zaraz przekroczy dwa metry.
Obaj, jako dzieci uczestniczyli w śmierci mojej Mamy, która z racji choroby wymagała nieustannej opieki i umierała z nami, w domu, na naszych oczach, na moich rekach, podczas gdy chłopcy bawili się obok. Było to dla nich trudne doświadczenie, z pewnością. Zwłaszcza, że bali się także o mnie, o nas, bo nie wiedzieli jak to jest do końca z tym umieraniem, a był to akurat czas śmierci w naszych rodzinach. Uspokoili się trochę, gdy ich zapewniłem, że nie umiera się przypadkowo, że to Bóg daje i odbiera życie we właściwym czasie. Może też pomogło uczestnictwo w śmierci Prababci, katyńskiej wdowy, która choć zeszpecona rakiem, to umierała pogodna, w wieku patriarchalnym i w otoczeniu wnuków i prawnuków, czekając aż wszyscy zdążą się pożegnać, nawet wnuk zza oceanu. Cotygodniowym rytuałem, po niedzielnej Mszy Św., stała się wizyta na grobie dziadków, gdzie i my mamy przygotowane miejsce. W ramach "oswajania" tematu, zrobiłem sobie kiedyś zdjęcie w trumnie, przy której musieli "zaciągnąć wartę honorową". Może nie mieli najszczęśliwszych minek na tym zdjęciu, które trafiło do rodzinnego albumu, ale, do dzisiaj sobie żartujemy: "kiedyś jak tata wreszcie umrze....". Gdzieś tam w ich pamięci, w podświadomości, śmierć jest taką samą częścią życia, jak umieranie. Nie jest to temat tabu.
Natomiast tu, gdzie teraz mieszkamy, jest to duży problem. Cmentarze, oprócz tzw. "żywych Kościołów", czyli sekt i częściowo katolickiego, są w istocie martwe i omijane przez współczesnych, a groby zupełnie zaniedbane. Natomiast od miesiąca w sklepach królują ozdoby halloweenowe, obok Bożonarodzeniowych. Na tym samym poziomie. Bo to może i ważniejsze, bardziej radosne święto niż Boże Narodzenie. Przez szereg dni dzieci paradują w strojach halloweenowych: "jakie śliczne kościotrupki, jakie śliczne wampirki" - zachwycają się sprzedawczynie w sklepach. Kupuje się z tej okazji więcej fajerwerkow niż na nowy rok, a najbardziej oburzające dla mnie jest to swoiste kolędowanie małych dzieci: "cukierek albo psikus". W cywilizacji w której śmierć stanowi temat tabu (tu się nie umiera, natomiast sam pogrzeb jest bardzo kosztownym widowiskiem, po którym nie ma nic), swoistym kultem otacza się danse macabre. Samo święto zostało zawłaszczone przez satanistów, bo przecież halloween, to nic innego jak "wigilia Wszystkich Świętych", tyle, że jej charakter jest zniekształcany od jakichś 100 lat wraz z postępem komercjalizacji św. Mikołaja i Bożego Narodzenia. Te trzy święta są w kulturze masowej na Zachodzie łączone w jedno, którego celem jest uświęcanie rytuału wydawania pieniędzy w świecie bez Boga. Niestety to świętowanie rozpoczyna się w sposób nad wyraz obrzydliwy i tak się to ciągnie przez dwa miesiące. Odarto w ten sposób z całego piękna to co powinno być najbardziej wartościowe dla ludzi. I nie ma na to sposobu - ponieważ stoją za tym ogromne pieniądze, a Polska jest krajem największych materialistów w Europie i Mekką supermarketów więc za kilka lat świadomość mieszkańców kraju zostanie skutecznie przeorana metodą stopniowego oswajania. To system naczyń połączonych - zdesakralizowanie Polaków polega na odebraniu im chrześcijaństwa i zastąpieniu go swoistym kultem nicości. Nie czarujmy się - te ostatnie 25 lat zmieniło, także w Polsce obyczaje świętowania Wszystkich Świętych. Kiedyś polskie cmentarze zapełniały się wieczorem, dzisiaj wieczorem świecą pustkami. Obawiam się, że to co wyróżnia w sposób istotny polski katolicyzm _ Wszystkich Świętych i Boże Narodzenie - bezpowrotnie zanika. Ale ten sączący się powoli w polską tradycję, w polską kulturę jad ma szerszy kontekst w banalizacji całego życia społecznego w kraju, swoistego ubezwłasnowolnienia społeczeństwa, które przestało być podmiotowe, a stało się przedmiotowe, więc byle jakie. To już nie świadome kształtowanie postaw społecznych - to socjotechnika. Tyle, że przez ostatnie 25 lat Polacy są poddawani socjotechnice nihilistycznej, zupełnie sprzecznej z całą polską tradycją, ale jak widać - bardzo skutecznie.

A cóż w tym dziwnego ?
Jeśli spoganiejemy z dnia na dzień , pogańskie będzie nasze pojmowanie świata.
To tylko jeden , nie jedyny przejaw ateizacji.

To ateizacja jest winna nie halloween.
Ale ...
bardzo cenię wypowiedzi Księdza,
czy będzie miał Ksiądz kiedykolwiek napisać coś o mechanizmach ateizacji ?

o skutecznych społecznie metodach ewangelizacji , skutecznej tu i teraz , w tej cywilizacji ,nie przed wiekami, nie w kategoriach jakiegoś eremity ale metody skutecznej społecznie, statystycznie ?
tak, aby czytelnik mógł ogarnąć całość działania laicyzacji i ewangelizacji.
tekst niniejszy jakkolwiek słuszny obejmuje jedynie cząstkę problemu.

Piszę , bo za 'chińskiego boga" nie jestem w stanie zrozumieć naszych hierarchów.
Niebezpieczeństwo jest wielkie , kompleksowe a oni o wybranych detalach.

To tak , jakby szef akcji przeciwpowodziowej
nie ogarniał całości wydarzeń ,nie koordynował działań, a jedynie przez radio podawał komunikaty o tym ,że pewnego dnia zobaczył człowieka który ocalał ,bo sporządził sobie tratwę z pustych plastykowych butelek i to był bardzo zaradny człowiek.
Co on robi na tym stanowisku ?

Bardzo fajny artykuł, szkoda że młodzi ludzie nie potrafią docenić tego święta i podążają za czymś co modne i bardzo głupie, to jest rola rodziców aby uczyć odpowiednio swoje dzieci, niestety dorośli w dzisiejszym świecie mają coraz mniej czasu dla swoich dzieci.

No, w Polsce ok. IX w (a zwłaszcza po X w) zaczął panoszyć się nowy zwyczaj, zwany chrześcijaństwem. Tyle, ze był bardziej agresywny od amarykansko-poganskiego: wybijał zęby, mordował, bezcześcił miejsca kultu, wycinał święte dęby - i w ogóle hulał sobie i hula aż do dziś. Ale już nie długo!

Jak Ksiądz widzi temat jest ważki.
można się zorientować choćby po reakcjach , żywych , nie reżyserowanych .
Oficjalni , naczelni duszpasterze takich tematów unikają.

Dla szeregowego wyznawcy jest to niezwykle ważne , nie poświęca się swego zapału, wyrzeczeń itd.
na rzecz idei , wiary, misji [ jak go zwał tak zwał ] która albo jest z gruntu fałszywa, albo jest po prostu kiepsko realizowana.

Jeżeli opcję pierwsza a priori odrzucamy zostaje tylko ta druga.

To prawda, podłoże jest podatne. Jest podatne bo taka jest natura człowieka: nieodporność na grzech. Adam, Ewa, etc. Historia jest długa, Ksiądz wie lepiej, nie będę rozwijał.

Ale, by na glebie coś bujnie wyrosło nie wystarcza by gleba była, by była najrzyźniejsza nawet: glebę trzeba uprawić, po zasiewie chude roślinki pielęgnować. I tak właśnie jest z "nowym obyczajem" halloween.

Dokładnie tak jak w każdej innej dziedzinie życia: ktoś ją uprawia, ktoś sieje, ktoś nawozem wzmacnia, ktoś okopuje i chucha.

To nie tylko głupie bezmyślne naśladownictwo. To nie tylko wygłupy z których się wyrasta. To cały przemysł (w Polsce na szczęście jeszcze to tylko partyzantka), który "szuka targetu", nad "targetem" pracuje by wbudzić w nim, której być może nie ma, promuje "produkt" jako fajny, nieszkodliwy, wreszcie sprzedaje i ... dobrze sobie z tego żyje.

Ale, znowu ale, tu też nie idzie tylko o kasę, gdy się bowiem pójdzie tropem "kto trzyma kasę" w tym przemyśle, to się dojdzie do ideologów (pożytezcznych idiotów nigdzie nie brak), a w kolejnym kroku do ... satanistów. Bardzo wąskiego gremium wierzących w Kłamcę. Wierzących wcale nie tak prostacko, jak niektórzy rodzimi "sataniści" od znęcania się nad kotami, czy nawet sam twórca biblii szatana.

Ci "na szczycie piramidy kłamstwa" pielęgnują bardzo dawną tradycję, biblijnych i babilońskich czasów sięgającą. Wierząc w szatana wierzą jednak w Boga, bez Boga wiara w zwycięstwo szatana nad Bogiem była by przecież bez sensu. A oni przecież głupi nie są.

Co napisałem, to nie jakieś wymysły, to fakty, szatańska pycha bierze bowiem niekiedy górę i sami o sobie co nieco ujawniają. Ostatnio nawet, może ośmieleni sukcesem, coraz częściej.

Co napisałem, to nie polemika z Księdzem, to tylko uzupełnienie. By obraz był przejrzystszy. I by łatwiej było się na to, jedno z wielu przecież ich autorstwa, zagrożenie immunizować.

 

Piękny i mądry artykuł. Niestety, ale nawet w szkołach obok zbierania zniczy na zapomniane mogiły na wschodzie, stoi wydrążona dynia ze złośliwym uśmiechem. A zwyczaj cukierek albo psikus = złóż ofiarę to nic złego ci nie zrobimy- brzydki zwyczaj, a jednak bardzo popularny. Szkoda tylko, że piękny zwyczaj zanika zwyczaj chodzenia kolędników, którzy śpiewają, tańczą, w nowy rok składają życzenia, zdrowia, szczęścia, błogosławieństwa. Mówią złóż ofiarę to mi ci pobłogosławimy, a nie złóż ofiarę to ci nie zrobimy krzywdy...
Szkoda... i to w dodatku Katolicy, kultywują cześć bóstwom pogańskim.
Przykro...
A to takiej szkoły nie przyjemnie się chodzi. demokracja...