Brama z 5 tysięcy jaj

Wielkanocna niespodzianka

Rekord w ilości użytych wydmuszek padł w 2012 roku. Z półmetrowej wysokości stosu o średnicy 2 m (z 6150 jaj) zbudowano bramę złożoną z prawie 5422 sztuk delikatnego budulca. Nawlekanie i wiązanie bramy na podłodze dużej sali OSP to dość prosty etap. Najtrudniejszą częścią całego przedsięwzięcia jest przeniesienie misternej konstrukcji na miejsce, w środku nocy, i rozwieszenie pomiędzy dwoma drzewami bez większych strat. Od remizy do ul. Bosackiego jest dobrych kilkaset metrów. Aby brama zawisła na wysokości ok. 10 m, niezbędne są drabiny strażackie. – Zdarzyło się przed paru laty, że widząc jakiś ruch nocą, przyjechała policja. Dowiedziawszy się, co robimy, funkcjonariusze oświetlali nam teren – wspominają Tomasz i Martin Jabłonkowie. Zawieszona w czasie nocy paschalnej brama zdobi wieś przez cały rok, zdejmuje się ją dopiero w kolejną Wielką Sobotę. Często mieszkańcy pobliskich wsi albo goście odwiedzający borkowian podziwiają rozwieszone nad drogą wielkanocne dzieło. – Raz tylko brama sięgała tak nisko, że w czasie żniw rolnicy zwożący słomę zahaczali o nią. Teraz więc pilnujemy, żeby się to nie powtórzyło – przyznaje Artur Lesik. W czasie gdy większość chłopców wiesza bramę, kilku robi już dla wszystkich wielką brytfankę pożywnej jajecznicy. Prócz wydmuszek każdy kawaler przynosi bowiem ok. 10 jaj, cebulę, kiełbasę i ucklym (szczypior). W końcu trzeba nabrać sił, nim się wyruszy na pola ze sztandarami, figurą i gromkim śpiewem na ustach. Bo chodzi przecież o uproszenie Bożego błogosławieństwa dla całej wsi.

Radość Zmartwychwstania

Około godz. 3.00 w nocy wychodzą do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP. Zabierają stamtąd szarfy, sztandary i figurę Chrystusa Zmartwychwstałego. Niesie ją przeważnie ten, który tego roku ma się żenić. Po odśpiewaniu wielkanocnej pieśni wyruszają na obchód pól. Ich wyjście oznajmia bicie dzwonów. – Sztandary pochodzą jeszcze z poprzedniego kościoła, który spłonął w latach 50. Używane są wyłącznie na tę okazję, choć już bardzo przydałaby się im renowacja – opowiada Beniamin Brodacki. – Ale brzmienie tego „Alleluja”, niosące się nocą w murach pustej świątyni, to coś wspaniałego. Normalnie ciarki przechodzą po plecach – uśmiecha się na samo wspomnienie Roman Wróbel. I opowiada o swoich pierwszych krzyżokach. – Miałem wtedy 15 lat i od zawsze lubiłem śpiewać. Kiedy starszy kolega powiedział, żebym przyszedł na próbę, pękałem z dumy. To była ogromna nobilitacja być w tym gronie, przeważnie też trzeba było mieć przynajmniej 16 lat. I tak zostałem aż do ślubu, a właściwie do teraz. Dobry głos jest niezbędny, bo śpiewa się a cappella, i to przez całą drogę. Stąd też próby wokalne rozpoczynają się już miesiąc przed świętami. – Przy okazji donośne dźwięki płoszą zwierzynę, więc jest bezpiecznie – śmieją się.

Błogosławieństwo dla pól

Podczas obchodu pól bywa mokro i ślisko, to znów pogoda jest wiosenna. Zdarzyło im się też brnąć w zaspach. Dawniej krzyżocy chodzili do rana i wracali do domów. Odkąd stoi nowy kościół pw. Wniebowzięcia NMP, kończą obchód nieco wcześniej. Zatrzymując się dwa domy przed nim, idą się umyć, przebrać i wracają, by dołączyć do procesji rezurekcyjnej. W jej trakcie śpiewają na przemian z pozostałymi wiernymi. Także podczas wojny tradycja ta nie została przerwana, mimo że niemal wszyscy kawalerowie byli w wojsku. Wtedy zastąpili ich żonaci. – Tylko raz, przed wielu laty, zdarzyło się, że jeden z gospodarzy nie pozwolił krzyżokom przejść przez swoje pole. W owym roku na tamte okolice spadł grad, który niemal doszczętnie zniszczył mu uprawy, choć inne pola nie ucierpiały. Nie wiadomo, czy był to przypadek, ale następnej wiosny gospodarz ten sam poprosił kawalerów, by nie omijali już jego pól. I tak zwyczaj ten trwa do dziś, integrując wieś i wzbudzając zainteresowanie w okolicy – podsumowuje Maria Świtała.