Słodka instytucja

Pani Krystyna mocno podkreśla, że człowiek powinien uczyć się całe życie, tak by mógł nadążyć za postępem technologicznym, cywilizacyjnym. Na UTW od początku wprowadziła zajęcia komputerowe oraz naukę języków obcych. – Wiele obecnie się mówi o wykluczeniu społecznym lub cyfrowym, którym w sporej mierze zagrożeni są seniorzy – mówi Krystyna Frąszczak. – Komputer, telefon komórkowy to dla mnie zwyczajna rzecz, bardzo ułatwiająca życie. Nie wyobrażam sobie funkcjonowania bez nich w obecnym świecie. Dlatego swobodnie mogę o pewnych nowościach porozmawiać z wnukami, nawet o samochodach, w końcu jestem kierowcą. Obaj bardzo lubią jeździć ze mną na wycieczki samochodowe.
Oboje dbają, by w czas spędzany wspólnie z wnukami nie wkradła się nawet minuta nudy. Wszyscy uwielbiają wypady na basen, a najbardziej zjeżdżanie rurami. – Niektórzy nie wierzyli, że ja, babcia, zjeżdżałam rurą razem z Tomkiem – śmieje się.
Większość czasu Krystynie Frąszczak wypełnia praca na Uniwersytecie Trzeciego Wieku. – Nie jesteśmy dziadkami w pełni dyspozycyjnymi. Wszelkie wyjazdy czy opiekę nad wnukami ustalamy ze znacznym wyprzedzeniem. Musimy bowiem odpowiednio ustawić sobie czas i pracę, by nie zawalić ważnych zadań, swoich planów – mówi. Na UTW pani Krystyna ma grono przyjaciół. Rozmowy z nimi uświadomiły jej konieczność zorganizowania wykładów poruszających m.in. problem wykorzystywania dziadków, osób starszych np. do opieki nad dziećmi, zajmowania się domem. – To nie jest dobre dla obu stron – zauważa.


Pięknie być dziadkiem


Marzeniem młodych małżeństw jest „iść na swoje”, tzn. kupić mieszkanie lub lepiej wybudować własny dom. Jednak w wielopokoleniowych rodzinach, gdzie młodsi i seniorzy mieszkają razem, rodzina staje się jeszcze większym skarbem, gdzie ci starsi opiekują się najmłodszymi, przekazując im to, czego nie znajdą w książce czy internecie, mądrości życia.
U państwa Gilów w Strączkowie ogrodnicza tra-
dycja, wiedza i życzliwość przekazywana jest właśnie z pokolenia na pokolenie. – To normalne, że dawniej było inaczej. Jak sięgam pamięcią do moich lat dziecinnych, to dziadkowie byli dla nas skarbnicą wiedzy. Oni wszystko wiedzieli i na wszystko mieli odpowiedź. Wtedy nie było telewizji, komputera, więc każdy wieczór spędzaliśmy u dziadków, słuchając opowiadanych przez nich tajemniczych bajek – wspomina pani Zdzisława, dziś już babcia, usadzając obok siebie rezolutne wnusie, bliźniaczki Karolinkę i Ewelinę. Dziś te dawne bajki tylko czasami opowiada wnukom. – Oni wolą już te telewizyjne – dodaje. – Tylko czasami wieczorem przybiegną do babci, aby posłuchać bajki przed snem.
 Opowiadając o codzienności, podkreśla, że najpiękniejszym zadaniem babci to po prostu być z wnukami. – Młodzi pracują w sadzie, więc babcia pilnuje wnuków, gotuje im obiad, pomaga w lekcjach. Po reformie szkolnej nawet babcia ma często problem z pomocą w lekcjach – dodaje z uśmiechem.


Mały Dominik chwali babcine obiady, szczególnie gustuje w jej zupach. Natomiast starsza Kinga powtarza, że babcia to często powierniczka jej sekretów i problemów, na które ona zawsze znajdzie dobrą radę. – Wiele osób powtarza, że babcie i dziadkowie bardziej kochają wnuki niż własne dzieci. Myślę, że tak, ale jest to taka inna miłość, powiedziałabym dojrzalsza – podsumowuje pani Zdzisława. 
Jej mąż, dziadek Stefan, też z radością patrzy na wnuki i nie denerwuje się nawet, kiedy coś spsocą. – Pięknie jest być dziadkiem, co tu dużo mówić. My mamy doświadczenie życia, w nich jest entuzjazm młodości i te dwie rzeczy trzeba właśnie wybalansować we wzajemnych relacjach. Dziadek ma radzić, sugerować, podpowiadać, ale to oni mają decydować, co lepsze dla nich i wybierać. Wnuki nadają radość jesieni naszego życia – wyjaśnia Stefan Gil.