Czy Arka zatonie?

Teatr tworzy obszar integracji w ramach sztuki. W tej rzeczywistości niemożliwe nie istnieje. Nieważne, że nie masz rąk. Możesz wspaniale śpiewać i oczarować widzów swoim głosem. Niektórzy nie posiadają dyplomów na swoje aktorstwo podbitych przez wyższe uczelnie, ale umieją bardzo wiele. Taką osobą jest np. Alicja Idasiak z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Gra w Arce od 9 lat. Od dłuższego czasu pełni też funkcję koordynatora, pomaga Renacie Jasińskiej. – To miejsce ma wielkie serce i wspaniałą duszę. Wyzwala w osobach niepełnosprawnych śmiałość, samodzielność i pewność siebie. Łamiemy wewnętrzne bariery. Teatr nas otwiera na świat – opowiada 29-latka.

A kto przerzuci nuty?

Wbrew pozorom świat kultury nie otwiera szeroko swoich rąk na widok niepełnosprawnych, którzy chcą mieć w nim swój udział. Arka jest po części ich azylem, ale także nadzieją, że można wypłynąć na szerokie wody. Pokonać stereotypowe myślenie. Jakie? – Ani Rogaczewskiej nigdzie na całym Dolnym Śląsku nie chcieli przyjąć do pracy. Jest po Akademii Muzycznej, śpiewa pięknie, nie ustępuje innym. Co jej powiedziano na przesłuchaniu? „A kto będzie za panią nuty przerzucał?” – wspomina Renata Jasińska.

Na spektakle przy ul. Menniczej zjawia się regularnie 50–70 osób, w tym wielu niepełnosprawnych. Warunki na sali nie pozwalają na więcej. Miejsce, rzeczywiście, ma swój klimat, ale pozostawia wiele do życzenia. – W zimie nie ma ogrzewania i marzniemy na próbach, latem męczy nas upał, a powinno być odwrotnie – mówi Alicja Idasiak.

Teatr jest obecnie praktycznie bez pieniędzy. Zmaga się z różnymi problemami natury formalnej i nieformalnej. Zdecydowanie potrzebuje wsparcia, żeby niezwykły punkt na mapie kulturalnej nie tylko Wrocławia, ale całej Polski nie zniknął. A wraz z nim te wielkie serca do sztuki.

Więcej informacji o działaniu Arki oraz kontakt można znaleźć na stronie internetowej: www.teatrarka.pl.