Czas nie leczy ran

Matka boleściwa

Ze śmiercią osób bliskich od wczesnego dzieciństwa miała do czynienia pani Krystyna Mazur, dziś emerytka. Jej pogodne oczy wylały wiele łez, opłakiwała w swoim życiu wielu bliskich. Straciła mamę, gdy była jeszcze dzieckiem, po pewnym czasie zmarł jej ojciec, potem mąż. Jednak największym ciosem była śmierć jej dziecka. – Dobrze, że mam drugiego syna. Zawsze dba o groby naszych najbliższych. Tego uczy też swoje dzieci. Oczywiście każdego roku zabiera mnie na cmentarz, żebyśmy razem się pomodlili i zapalili światło na ich grobach, bo to przecież blask chwały Zmartwychwstałego – mówi.

Wszyscy jej bliscy zostali pochowani na cmentarzu przy ulicy Unickiej w Lublinie. – Zawsze boli śmierć bliskiej osoby. Zawsze – powtarza z zadumą. – Gdy zmarła mamusia, miałam może siedem lat. Nie więcej. Zapamiętałam jej piękną i uśmiechniętą twarz. Pamiętam, że była szczupła i pełna energii. Gdy zachorowała na gruźlicę, nie było lekarstwa, bo był to czas okupacji niemieckiej. Bardzo młodo zmarła. Brakowało mi jej. Gdy nikt nie widział, siadałam w kąciku i płakałam, i mocno się modliłam. Tata się starał mnie i rodzeństwu ją zastąpić, ale to już nie było to samo. Ból po jej stracie minął, gdy założyłam własną rodzinę – wspomina.

Ewangeliczna scena spod krzyża w jej przypadku to coś więcej niż teoretyczne rozważania. – Największym bólem serca była śmierć mojego syna. Ciężko zachorował i zmarł. Gdy płakałam, modliłam się do Maryi, prosiłam, żeby mi pomogła, bo sama to przeżyła. Teraz myślę o swojej śmierci. Nie boję się, bo to normalne, że człowiek umiera. Proszę Boga, żeby pozwolił mi się jakoś spotkać z bliskimi w tym nowym świecie – wzdycha.

Noszę imię brata

Jest duszpasterzem osób chorych i niepełnosprawnych. Dodatkowo pełni funkcję dyrektora Domu Samopomocy Społecznej „Misericordia”. Jako kleryk i kapłan zetknął się z niejedną śmiercią, także w gronie osób najbliższych. – Zanim się urodziłem, zmarł mój brat. Siostra chciała, abym nosił jego imię, i rodzice nadali mi je przy chrzcie świętym. Noszę go w sercu. Chcę też powiedzieć, że choć zmarł, zanim się narodziłem, mam poczucie straty – wyznaje ks. Bogusław Suszyło.

Już kiedy był alumnem w seminarium, jego siostra zginęła w wypadku samochodowym. Osierociła dwoje małych dzieci i zostawiła męża. Rok temu zmarł jego tata. – Gdy zginęła siostra, starałem się nie płakać. Przypominałem sobie nasze ostatnie spotkanie i jej uścisk na pożegnanie. Często odwiedzam jej grób, czasami chodzę tam z jej dziećmi. Mam poczucie jej obecności. Nie wolno niczego udawać, trzeba okazywać emocje i nie wstydzić się ich – tłumaczy ks. Bogusław.

Jako duchowny przewodniczył niejednej uroczystości pogrzebowej. – Staram się zawsze koncentrować na życiu konkretnej osoby, a nie wyłącznie na jej śmierci. Jako ksiądz wiem, że pogrzeb jest wyjątkowym czasem dla rodziny, i zawsze staram się być delikatny. Jednocześnie chcę towarzyszyć osobom przeżywającym ból rozstania i zawierzam je Bogu – wyjaśnia.

Jako kapelan w szpitalu kilka razy towarzyszył pacjentom w ostatnich chwilach ich życia. – Doświadczyłem sytuacji, w których osoby umierały na mych rękach. Czasem było tak, że tuż po namaszczeniu olejem świętym odchodzili, inni podczas spowiedzi tracili głos, więc pytałem, czy żałują za wszystkie grzechy, i udzielałem rozgrzeszenia. Wiele razy patrzyłem, jak Bóg przychodzi ze swoim miłosierdziem zawsze na czas. Starałem się współprzeżywać te trudne chwile z pacjentami i ich rodzinami. W takich momentach nie trzeba mówić zbyt wiele, nie trzeba robić rzeczy nadzwyczajnych, wystarczy być i słuchać. Ktoś, kto odchodzi, nie potrzebuje naszych rad – podkreśla.