Wystarczy tylko chcieć

Intencji coraz więcej

Ważnym czasem dla wszystkich, którzy w dzieło się włączyli, był rok 2006. Zawierzyli wówczas Różaniec Rodziców Matce Bożej Oliwskiej. – Był i nadal jest to dla nas bardzo ważny akt uświadamiający nam, że aby modlitwa przynosiła rezultaty, my jako rodzice musimy bezgranicznie zaufać Bogu, oddając przez ręce Maryi losy naszych dzieci – wyjaśnia pan Ireneusz. Akcję zawierzenia ponawiają każdego roku 8 grudnia. Rozwojowi Różańca Rodziców towarzyszyło formułowanie kolejnych intencji. – Obok pierwszej, która miała uchronić dzieci przed negatywnymi skutkami przewinień rodziców, pojawiła się kolejna, w której modlący prosili również, aby ich pociechy otworzyły się na Boże błogosławieństwo, a także żeby wzrastały w dobrym środowisku. Kolejna intencja powstała, kiedy w diecezji warszawsko-praskiej do Różańca Rodziców chciało dołączyć małżeństwo wychowujące adoptowane dzieci. – Otworzyło nam to oczy na fakt, że przecież są dzieci, za które nikt się nie modli. Dopisaliśmy więc do naszego Różańca kolejną intencję, właśnie za te wszystkie dzieci, które nie mają rodziców – dodaje pan Ireneusz. Różaniec Rodziców za Dzieci to inicjatywa skierowana do wszystkich rodziców niezależnie od wieku ich pociech. – To zobowiązanie, które wymaga wytrwałości, ale w tym dzisiejszym świecie musimy zabiegać o to, żeby dzieci, zwłaszcza te młodsze, rozwijały się nie tylko towarzysko czy kulturalnie, ale przede wszystkim duchowo. Bo tylko taki rozwój zapewni im brak poczucia wewnętrznej pustki i nie pozwoli pogubić się w życiu – wyjaśnia pan Rogala.

Wcale nie tak łatwo

Tomasz Marcinkowski nazywa siebie opornym przypadkiem zaangażowania w dzieło różańcowej modlitwy. Mimo trudności sam jednak stworzył jedną z róż. – Już na samym początku Irek Rogala namawiał mnie do podjęcia modlitwy. Mówił, że stworzenie róży to sprawa prosta. Ja musiałem jednak wszystko przemyśleć – wspomina pan Tomek. Mężczyzna do pomysłu wrócił w 2014 roku. Wtedy okazało się, że nie każdy entuzjastycznie podchodzi do przedsięwzięcia. – Wydawało mi się, że skoro mam tylu znajomych, którzy mają dzieci, to jak tylko zaproponuję im, żeby poświęcili chwilę czasu na modlitwę za nie, zgodzą się bez wahania. Niestety, było inaczej – mówi T. Marcinkowski. Dopiero po ponad miesiącu róża pana Tomka miała pełny skład. – Nie chciałem się poddać, bo czułem, że ta inicjatywa przyniesie wiele dobra. Na patrona żona pana Tomka wybrała św. Michała Archanioła. Chociaż modlą się regularnie od prawie roku, państwo Marcinkowscy nie powiedzieli swoim dorosłym już dzieciom, że otoczyli je taką opieką. – Modlitwa to coś osobistego i szczerze mówiąc, nie robię tego, żeby ktoś mi za to dziękował albo czuł, że ma wobec mnie jakiś dług wdzięczności – podkreśla mężczyzna. – Wierzę, że takie duchowe wsparcie może pomóc młodym w odnalezieniu swojego miejsca w Bożej rzeczywistości, a co za tym idzie, pokierowania swoim życiem w sposób bardziej świadomy i odpowiedzialny. Pan Tomek, podobnie jak Ireneusz Rogala, podkreśla, że modlitwa różańcowa to żadne obciążenie czasowe. – Przecież każde miejsce na „dziesiątkę” jest dobre. Wystarczy mieć ze sobą różaniec, idąc na spacer albo w drodze do pracy. Te kilka minut zawsze się znajdzie, trzeba tylko chcieć – mówi pan Tomek.

To wciąga

Najlepszym przykładem na to, że dobre chęci to spora część sukcesu, jest Wiesława Oczko. – Jestem osobą samotną, która większość czasu poświęca na opiekę nad mamą – wyjaśnia pani Wiesława. Jej przygoda z Różańcem Rodziców zaczęła się po pielgrzymce do Łagiewnik. – Miałam takie poczucie niespełnienia i pamiętam, że modliłam się do s. Faustyny, żeby wskazała mi drogę, żebym zaczęła być komuś potrzebna – wspomina kobieta. Po 2 tygodniach od powrotu do Gdańska przyjaciółka pani Wiesławy podsunęła jej pomysł założenia róży. – Byłam zdziwiona, bo przecież nie mam dzieci, ale moja przyjaciółka uświadomiła mi, że mam chrześnice, za które mogę się modlić – mówi W. Oczko. W ciągu 10 dni udało się stworzyć pierwszą różę, która modlitwę rozpoczęła 16 listopada 2006 roku. Wśród znajomych pani Wiesławy wieść o inicjatywie rozeszła się błyskawicznie – do lutego 2014 r. kobiecie udało się utworzyć 64 róże. – Spotkałam na swojej drodze wielu życzliwych ludzi, którzy świadomie podjęli to wyzwanie. Nie dziwię się, bo Różaniec to niesamowita modlitwa, która wciąga bez reszty – uśmiecha się W. Oczko.

Więcej informacji na temat inicjatywy znaleźć można na stronie internetowej: www.rozaniecrodzicow.pl, a tych czytelników, którzy dostępu do internetu nie mają, a chcieliby dowiedzieć się więcej i ewentualnie podjąć modlitwę, Wiesława Oczko zachęca do kontaktu pod numerem telefonu 510 003 176.