Taniec dla każdego

Paulina jest bardzo aktywną osobą. Oprócz tańca uprawia koszykówkę i pływa. Działa również na rzecz innych niepełnosprawnych w stowarzyszeniu. Przekonuje, że nikt nie musi siedzieć zamknięty w czterech ścianach swojego domu, a fizyczna aktywność jest również doskonałą rehabilitacją.

Przeskoczyć siebie

Piotr Szewczyk prowadzi Szkołę Tańca „Cordex” w Wałbrzychu. Wśród jego podopiecznych są osoby jeżdżące na wózkach. Przyznaje, że nie wszyscy niepełnosprawni są chętni do tego, by rozpocząć swoją przygodę z tańcem. – Gdyby nie uparta siostra jednej z dziewczyn, ta nigdy nie odkryłaby swojej pasji – mówi. Dużo osób wstydzi się wyjść z domu ze swoją niepełnosprawnością i sądzi, że wiele aktywności jest dla nich zupełnie niedostępnych.

– Prowadziłem zajęcia zarówno w Wałbrzychu, jak i we Wrocławiu. Spotykałem się ze stwierdzeniem, że skoro ktoś jeździ na wózku, to nie może tańczyć – dodaje. Jak się okazuje, nic bardziej mylnego. Nawet gdy dochodzi do sytuacji, w jakiej znalazła się Paulina i jej koleżanki, zawsze istnieje możliwość trenowania tańca indywidualnego. – Jedno drugiego nie wyklucza. Zauważyłem, że dzięki tańcowi nowoczesnemu poprawia się zdecydowanie koordynacja ruchowa oraz opanowanie wózka – mówi trener.

Często ma się wrażenie, że dla w-skersa nie istnieje grawitacja. – Pewne figury, które wydają się niemożliwe, stają się wręcz banalne do wykonania – dodaje. Takie efekty osiąga się oczywiście po wielu miesiącach ćwiczeń. P. Szewczyk zaznacza, że w treningu niezwykłe znaczenie i rezultaty ma element rehabilitacyjny. – Zdarzyło mi się prowadzić osoby, które poza dysfunkcją nóg miały dość duże porażenie kończyn górnych. Po kilku miesiącach pracy ich sprawność poprawiała się diametralnie – opowiada. Zwraca przy tym uwagę na aspekt psychologiczny. Sport, w którym trzeba pokonywać własne ograniczenia, dodaje pewności siebie również w życiu poza treningami, co pomaga w sposób naturalny walczyć z wykluczeniem społecznym.

Zobaczyć ich w akcji

Na parkiet wychodzi para. Piękne, lśniące stroje, niezwykły makijaż i uśmiechy na twarzach, jakby przyklejone, przykrywające zdenerwowanie przed występem. Poza wózkiem, na którym siedzi partner lub partnerka, wszystko wygląda identycznie jak na innych turniejach tanecznych. – Pary wkładają tyle samo wysiłku w przygotowanie układów i towarzyszą im dokładnie takie same emocje – tłumaczy Agnieszka Kwaśniak, organizatorka turnieju GAR Dance Cup.