Osieroceni

Katecheza na cmentarzu

W Płocku już od kilku miesięcy trwały rozmowy między kurią a prezydentem miasta i ratuszem o stworzeniu takiego miejsca pochówku i wszystko wskazuje na to, że nasza diecezja pójdzie śladem Łomży i kilku innych ośrodków, gdzie takie groby powstały. Wypracowano porozumienie, a radni miasta już przed świętami Wielkiej Nocy przyjęli uchwałę o dofinansowaniu pomnika kwotą blisko 30 tys. zł. – Powstanie on na cmentarzu zabytkowym przy ul. Kobylińskiego i będzie poświęcony w połowie czerwca – ogłosił oficjalnie bp Piotr Libera podczas sesji pastoralnej. Ciekawe, że symboliczny pomnik powstanie w podobnym czasie w niewielkiej parafii Gzy pod Pułtuskiem. Nie będzie to miejsce pochówku, ale pomnik, do którego będą mogli przyjść osieroceni rodzice, zapalić znicz i pomodlić się.

Jak wyjaśnia nam Katarzyna Brusk-Zaręba, zaangażowana w dzieło duszpasterstwa rodzin, to inicjatywa, która zrodziła się z potrzeby serca niektórych mieszkańców parafii, bo problem poronień dotyka coraz więcej małżeństw. Są wśród nich takie, które nie mają grobów swoich dzieci, ten pomnik będzie mógł im go w pewnym stopniu zastąpić. Proboszcz, ks. Cezary Olzacki przeprowadzi też wiele katechez, wprowadzających wszystkich mieszkańców w tę tematykę i przygotowujących do wydarzenia poświęcenia tego pomnika. – To jest bardzo ważne, żeby takie groby powstawały, żeby były pogrzeby dzieci utraconych. To jest też robione dla rodziców, którzy mają już takie miejsce, gdzie mogą przyjść, pomodlić się, zapalić znicz, czy nawet zostawić maskotkę – podkreślał ks. Kotowski, opierając się na doświadczeniu w diecezji łomżyńskiej. On sam chciał, by łomżyński grób dzieci zmarłych przed narodzeniem stał się także wyraźną katechezą dla wszystkich ludzi, którzy przyjdą na cmentarz, a nie uznają człowieczeństwa dziecka w łonie matki. Takie pochówki są ważnym, jeśli nie najważniejszym aspektem bycia pro life, mówili jednym głosem goście Płockich Dni Pastoralnych.

O swojej decyzji, by odebrać i pochować dziecko, tak mówiło małżeństwo z Krakowa: – Doszliśmy do wniosku, że też poprzez to możemy pokazać szacunek do życia. Jeśli jedną stroną medalu jest: „nie zabijaj”, to może drugą jest pokazać, że ktoś szanuje to życie do samego końca, i o nim pamięta przez całe swoje życie. Monika Staszewska ostrzegała natomiast, że jeśli nie zatroszczymy się o odebranie i pochowanie takich dzieci (a pochować może każda osoba, która wyrazi chęć, jeśli nie chcą tego rodzice), to ich ciała trafią na wysypisko odpadów medycznych. – My jako chrześcijanie jesteśmy zobowiązani zatroszczyć się, aby każde z tych dzieci zostało pochowane i nie trafiło na śmietnik – akcentowała.

Nie milczeć

W przypadku osieroconych rodziców powstaje także kwestia reakcji dalszej rodziny i przyjaciół. Jak dalej przeżywać żałobę, jak przełamać w rodzinie milczenie na ten temat, to problemy, które nurtują rodziców, którzy utracili dziecko. Unikanie tego tematu albo bagatelizowanie go, mówiąc „jesteście młodzi, będziecie jeszcze mieli dzieci” to najgorsze rozwiązania, podkreślano na spotkaniach w Płocku. Duszpasterz z Łomży podkreślał, że trzeba przede wszystkim znaleźć czas i być dla tych ludzi, wyręczyć ich w prostych czynnościach. Nie wolno też bać się trudnych pytań i swojej odpowiedzi „nie wiem”.

– My księża trochę się tego boimy, bo rodzice na początku reagują agresją, pytają, gdzie był Bóg, jak Bóg jest miłosierny, skoro zabrał im dziecko. My często odbieramy to jako atak na Kościół, a tak naprawdę to przeżywanie żałoby, która ma swoje etapy – mówił ks. Jacek Kotowski. Obecny na spotkaniu bp Piotr przypomniał o ważnym źródle pociechy dla tych rodziców, jaką daje nadzieja Kościoła o ich zbawieniu. Świadectwem tego jest dokument z 2007 r. Międzynarodowej Komisji Teologicznej „Nadzieja zbawienia dla dzieci zmarłych bez chrztu”.

Sami rodzice zmarłych dzieci, obecni na sesji pastoralnej, wyrażali swoje potrzeby i bolączki związane ze stratą. Mówiono na przykład o wyraźnym zaznaczeniu Dnia Dziecka Utraconego w kalendarzu liturgicznym Kościoła. Tacy małżonkowie potrzebują też wspólnoty i grupy wsparcia, idealnie gdyby były w poszczególnych parafiach – to zadanie, jakie stoi jeszcze przed parafiami naszej diecezji. Na razie dużą pomoc osobom w żałobie niosą psycholodzy, duszpasterze, osoby świeckie, pracujące w CPP „Metanoia”. Najważniejsze jednak, że temat nie jest już przemilczany.