Szkoła z klasą

Masz najpierw być

Pod skrzydła pijarów trafiają dzieci z różnych rodzin. Mniej i bardziej zaangażowanych w Kościele. Z domów zamożniejszych i z tych, gdzie się nie przelewa. – Założenia św. Józefa były takie, żebyśmy uczyli dzieci z ubogich rodzin. Ale tam, gdzie wynajmujemy budynki [dwie na siedem placówek w kraju – red.], pobieramy czesne – tłumaczy o. dyrektor. Pijarzy mają stypendium dla tych, których nie stać na czesne. – Analizujemy różne sytuacje, w szkole wiele rodzin korzysta z przywileju, jeśli mają więcej niż jedno dziecko u nas, za drugie płacą o połowę mniej. I nie wielkość kieszeni rodzica się tu liczy, a postawa, głównie ich dziecka.

Basia i Olga, zanim dostały się tu do gimnazjum, musiały nie tylko wykazać się dobrym świadectwem (najwyższa punktacja jest za ocenę z religii, polskiego, historii , matematyki i przyrody) czy wynikiem z egzaminu szóstoklasisty, ale postawą i świadomością, że startują do szkoły, gdzie podstawą programową jest Ewangelia. Olga: – Każdy z nas musiał osobiście spotkać się z ojcem dyrektorem na rozmowie, i to przy rodzicach. W tym roku takich rozmów o. Wojda przeprowadził blisko sto. Na kandydatów do gimnazjum czekało 18 miejsc w jednej i drugiej klasie. Powstała jednak tylko jedna, 12-osobowa oraz dwie w podstawówce. Ogółem w szkole uczy się blisko 400 dzieciaków.

O. Wojda: – Przyjmujemy tylko tych, którzy w pełni zgadzają się na zasady, jakimi żyje szkoła. Dyrektor mówi więc każdemu kandydatowi: tu się modlimy, mamy Msze, uczymy się kochać ojczyznę. Ale i dodaje, że u pijarów zero makijażu, biżuterii, skromne fryzury, jest też całkowity zakaz używania komórek, noszenia iPadów, elektroniki. – Nie zabieramy dzieciom sprzętu. Ufamy, że jak się raz umówiliśmy, to tak będzie – mówi ojciec dyrektor. – Bywa, że ktoś zapomni Wtedy odwołuję się do rozmowy rekrutacyjnej. – Tak jest „w porzo” – komentują zgodnie gimnazjalistki. Był raz problem w gimnazjum z chłopakami. Nakładali żel na włosy. Taki lans. – Pytam ich: czemu? relacjonuje brat Janusz rodzicom. - A oni: żeby szpanersko wyglądać. Tylko tu nie masz szpanersko wyglądać, a być dobrym człowiekiem. Masz najpierw być. 

Mimo że szkoła pijarska trzyma poziom w nauce (placówka katowicka ma najlepsze wyniki sprawdzianu szóstoklasistów na Śląsku, dzieci od pijarów zajmują pierwsze miejsca w olimpiadach, konkursach teatralnych, np. ostatnim w Łowiczu za przedstawienie „Zemsty” Fredry), to jeśli mówić o elitarnym charakterze szkół pijarskich, to dotyczy on najpierw formacji ducha. To zasada wpisana w Idearium szkoły. O. Wojciech: – Św. Józef chciał, żebyśmy uczyli dzieci jak żyć w relacji z innymi, jak „być”. Basia potwierdza: – Ludzie tu są super! Lubię tę szkołę za atmosferę! Jak idziesz korytarzem z gimnazjum do podstawówki, to wszyscy przybijają ci piątkę. Nie ma tu podziałów, nikt się nie wywyższa.

Ale czy da się lubić szkołę, w której są sztywne zasady i tak niemodna dzisiaj dyscyplina? Olga: – Nauczyciele dużo wymagają i potrafią utrzymać porządek i dyscyplinę. W klasie są różne temperamenty, musi być jakiś detoner, jakiś kręgosłup. Pijarzy dają pracę ponad pół tysiącu osobom w szkołach w Polsce. Na siedem placówek aż pięć to szkoły publiczne, reszta prywatne. Nauczyciele w każdej z nich wymagają, ale wymaga się i od nich. Muszą poznać zasady kalasantyjskie, gdzie pierwszym kryterium działania jest Jezus Chrystus.

– Uczestniczymy w Mszach św., dniach skupienia przed każdymi świętami oraz w rekolekcjach – mówi pan Łukasz, nauczyciel historii i WOS. Pomocą jest krąg biblijny dla nauczycieli. – Raz w miesiącu, przed zebraniem z rodzicami, żeby się wyciszyć – tłumaczy o. Marek. Łukasz Cyran: – Mamy też być przykładem, świadkami dla dzieci. Dyrektor wyraźnie to zaznacza.