Radość z seksu

Przez płciowość do świętości

Przy prezentowaniu katolickiej koncepcji płciowości media lewicowo-liberalne kompletnie pomijają, stworzoną przez Jana Pawła II, teologię ciała, która zawarta jest w zbiorze 129 katechez pt. „Mężczyzną i niewiastą stworzył ich”. Takiego zabiegu dokonuje na przykład T. Bartoś we wspomnianym artykule, bo przecież trudno byłego zakonnika posądzić o nieznajomość jednego z najważniejszych elementów nauczania Jana Pawła II. Punktem wyjścia dla teologii ciała jest uświadomienie sobie, że Jezus Chrystus odkupił całego człowieka, nie tylko w wymiarze duchowym, ale także cielesnym. Ludzka płciowość nie jest więc wyłączona spod działania Bożego, choć oczywiście pełne odkupienie człowieka nastąpi po zmartwychwstaniu.

Jednak już tu, na ziemi, przez właściwe odczytanie sensu ludzkiej płciowości, możemy wejść na drogę duchowego zjednoczenia z drugim człowiekiem i samym Bogiem. Oba wymiary zjednoczenia są ze sobą integralnie związane, bowiem kobieta i mężczyzna osiągają komunię osób, zjednoczenie duchowe, w takim stopniu, w jakim są zdolni odkryć sens swojej płciowości, patrząc „widzeniem” samego Boga. Mówiąc wprost: tylko wówczas w pełni pokochamy współmałżonka i zjednoczymy się z nim, jeśli będziemy potrafili obdarzyć go taką miłością, jaką kocha nas Bóg. A to wymaga wejścia na drogę do świętości, czyli zjednoczenia z Bogiem. Jan Paweł II wskazuje, że w historii ludzkości tak rozumiane zjednoczenie między dwojgiem osób oraz Bogiem miało miejsce przed grzechem pierworodnym.

W komunii osób, wzorowanej na miłości Boga, ludzka płciowość to dar, który mężczyzna i kobieta przekazują sobie w sakramencie małżeństwa. Jan Paweł II naucza: „Małżeństwo wówczas tylko odpowiada powołaniu chrześcijan, jeżeli odzwierciedla się w nim owa miłość, jaką Chrystus – Oblubieniec, obdarza Kościół – swą Oblubienicę, i jaką Kościół (na podobieństwo żony »poddanej«, a więc w pełni oddanej) stara się odwzajemniać Chrystusowi”. To właśnie w tym sakramencie odkrywamy oblubieńczy sens ciała według pierwotnego zamysłu Boga, przed grzechem pierworodnym. Sens ten wyraża się w tym, że człowiek, niezależnie od tego, czy żyje w małżeństwie, czy w celibacie, panuje nad sferą płciową, prowadząc życie w czystości, opanowaniu, powściągliwości pożądań czy wstrzemięźliwości. Papieski biograf Georg Weigel podkreśla, że teologia ciała to odpowiedź Kościoła katolickiego na rewolucję seksualną lat 60. ub. wieku. Choć na razie nie jest ona powszechnie znana i stosowana, jednak – według Weigla – to „teologiczna bomba zegarowa”, która wybuchnie w Kościele w trzecim tysiącleciu i wiele zmieni w mentalności ludzi.

artykuł z numeru 49/2010 Gościa Niedzielnego