Wybierz ryzyko

Klamka zapadła

Nie ma lepszego sposobu na rozeznanie, czy dokonuję dobrego wyboru, niż sama decyzja. Bez zostawiania sobie otwartej furtki. To jest ten moment, w którym jesteśmy najbardziej sobą. W polityce przejawem otwartości umysłu i elastyczności jest stwarzanie wrażenia, że mogę dogadać się z każdym. Z każdym wejść w koalicję. Być kandydatem wszystkich Polaków. W wyborach życiowych nie można mówić jednocześnie tak i nie. Wspomniany jezuita Valles mówi, że próbowano kiedyś stworzyć humorystyczną wersję takiego pośredniego słowa między tak i nie. Powstało słowo TIE. Czy można stać pod ołtarzem i ślubować kobiecie, mężczyźnie, Kościołowi, Bogu wierność, wypowiadając słowo TIE? Św. Ignacy
także wskazywał na trzy postawy: zgoda, odmowa i wygodne odwlekanie decyzji. Ta ostatnia wydaje się najbezpieczniejszą formą, bo nie wymaga żadnego zobowiązania. Ale prowadzi z czasem do własnej frustracji i niszczenia wrażliwości i zaufania w tych, którzy mieli prawo wiązać z nami różne nadzieje. Nie da się tego pogodzić z przesłaniem Ewangelii: „Niech wasza mowa będzie tak – tak, nie – nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi”. „Obyś był zimny albo gorący!”, Lepiej dokonać niewłaściwego, ale własnego wyboru, niż trwać w nijakości.

Zwyczajni...

A skąd mamy wiedzieć, że wybraliśmy dobrze? Św. Ignacy zaleca obserwację siebie, stanu swojego ducha po podjętej decyzji. Można mówić też o rozeznawaniu charyzmatycznym zwykłym i nadzwyczajnym. To pierwsze może być dane każdemu człowiekowi, otwartemu na łaskę, szukającego prawdy itd. Jest to bliskie temu, co Kościół nazywa „zmysłem wiary”. Człowiek wyczuwa, że dzieje się coś dobrego i idzie za tym. Bertrand Georges, diakon stały ze Szwajcarii, pisze o pewnej starszej kobiecie z małej wioski. Sytuacja miała miejsce na początku reform Soboru Watykańskiego II, więc kobiecina jeszcze nawet nie znała takich pojęć jak odnowa, tym bardziej odnowa charyzmatyczna. A do wioski przyjechała akurat pewna wspólnota, której członkowie prowadzili nabożeństwo przy pełnych mocy pieśniach i tańcach w sandałach z napisem „Lew Judy”. Zaczęła ich wyrzucać i krzyczeć „wariaci!”? Nic z tych rzeczy. Poczuła instynktownie, że dzieje się tu jakieś dobro, nowe, nieznane, ale świeże i autentyczne. Jesteśmy zdolni rozpoznać dobro, za którym warto iść. I dobro, za którym powinienem pójść właśnie ja. Przecież dary Ducha Świętego, które otrzymaliśmy na chrzcie i bierzmowaniu, to nie magiczne zaklęcia, tylko żywe prowadzenie. Każdy z nas może z pewnością wskazać swoje wewnętrzne poruszenie, niewytłumaczalne racjonalnie, a jednak pełne światła.