Z armią aniołów

Gdy wywalczyła prawo startu na paraolimpiadzie w Sydney w Australii była szczęśliwa. Niestety medalu nie zdobyła. Zajęła piąte miejsce. Porażka nie zniechęciła dziewczyny do dalszego uprawiania sportu. Postanowiła, że medal zdobędzie na kolejnej paraolimpiadzie. Niestety na rok przed igrzyskami olimpijskimi kardiolog nie zezwolił jej na dalsze uprawianie sportu wyczynowego. Serce Basi biło za słabo. Był to dla niej cios, ale jak zwykle szybko się pozbierała. W sumie w ciągu 8 lat treningów zdobyła 150 medali i 6 pucharów.  Nadal czuje ogromny sentyment do tego sportu i chętnie kibicuje naszym pływakom.

O krok od śmierci

 Po ukończeniu podstawówki Basia dostała się do liceum, potem przez 3 lata studiowała na katowickim AWF-ie. Po uzyskaniu licencjatu przeszła na Akademię Ekonomiczną. Tam napisała i obroniła pracę magisterska dotyczącą promocji paraolimpiad w Polsce. Ponieważ nie mogła już pływać wraz z grupą przyjaciół rozpoczęła wędrówki po górach. Zwiedziła  m.in. Wisłę, Szczyrk, Ustroń i Żywiec.  Chodzili razem szlakami Jana Pawła II. Gdy dziewczyna miała 17 lat omal nie zginęła. Jadąc na rowerze nagle straciła równowagę i upadła uderzając głową o krawędź chodnika. Trafiła do szpitala.

– Leżałam w łóżku z wielkim  zwojem bandaży na włosach – opowiada Basia. – Obok mnie siedziała zatroskana mama. – Nic nie mówiła, ale wiedziałam, że nie jest dobrze. Miałam potężny wstrząs mózgu. Głowa bolała mnie okropnie, słyszałam róże piski i trzaski. Czułam się kompletnie bezradna. Ale wiedziałam, że jak stracę wiarę we własne siły to już będzie koniec wszystkiego. Szybko się pozbierałam, ale dopiero wiele miesięcy później przestałam odczuwać zawroty głowy – dodaje.

Rodzice, nigdy nie ukrywali przed Barbarą faktu, że ją adoptowali. Znała nawet imię i nazwisko swojej biologicznej matki. Widniało w jej książeczce zdrowia. W wieku 19 lat postanowiła poznać rodziców. Od tej pory utrzymuje z nimi kontakt.