Strapionych pocieszać

ks. Radosław Dąbrowski/ GN Potocznie mówi się, że ktoś, kto odbiera sobie życie, ma chorą duszę. To część prawdy. Samobójstwo to też wynik choroby społeczeństwa.

Potocznie mówi się, że ktoś, kto odbiera sobie życie, ma chorą duszę. To część prawdy. Samobójstwo to też wynik choroby społeczeństwa.

Inną kategorię osób z myślami samobójczymi stanowią mężczyźni. Ci rzadko poszukują pomocy, wolą osobiste problemy ukrywać przed innymi. Są też bardziej skuteczni w zadawaniu samym sobie śmierci. Psychologia mówi, że statystyczny mężczyzna wiesza się, rzuca się pod pociąg lub z wysokości. Kobieta truje się lekami lub podcina sobie żyły. Niezależnie jednak od płci i wieku próba samobójcza prawie nigdy nie jest komunikatem: „nie chcę żyć”. To najczęściej bardzo głośne wołanie: „ja nie chcę tak żyć”. Wołanie z nadzieją, że ktoś usłyszy i właściwie je odczyta.

Sojusznicy w walce o życie

Pracownicy policji zazwyczaj pierwsi muszą interweniować w zagrożeniu życia. Do tego zobowiązuje ich zresztą Ustawa o Policji, w której zapisano, że najważniejszym ich zadaniem jest ochrona zdrowia i życia obywateli. Działają też prewencyjnie. – Policjanci, którzy pełnią rolę dzielnicowych, najlepiej znają mieszkańców w rejonie im przydzielonym – mówi Piotr Jeleniewicz, rzecznik płockiej Policji. – Bardzo często już wcześniej otrzymują sygnały, że dzieje się coś niedobrego.

Wyjaśnia przy tym, że próba samobójcza nie dzieje się z minuty na minutę. Jest wynikiem dłuższego procesu, który da się zauważyć. Brak reakcji na oczywiste sygnały zagrożenia to po części wina społeczeństwa, bo główną przyczyną prób samobójczych okazuje się osamotnienie i brak pomocy ze strony innych. – Próba samobójcza to krzyk rozpaczy. Wołanie, by dostrzec jakiś problem – dodaje.

Dyżurni policjanci niejednokrotnie musieli prowadzić rozmowę i negocjacje z kimś, kto groził, że odbierze sobie życie, i są na takie przypadki profesjonalnie przygotowani. Żaden z nich nie zlekceważy sygnału o jakimkolwiek zagrożeniu życia. – Nie bójcie się państwo do nas dzwonić – apeluje rzecznik płockiej Policji – bo dzięki temu udało się uniknąć wielu dramatów.

Znaki ostrzegawcze poprzedzające samobójstwo

mówienie o myślach samobójczych: „nie chcę już żyć”, „wolałbym się nie urodzić”, itd.
aluzje kierowane do otoczenia: „już nie będę dla nikogo ciężarem”, „niedługo się to wszystko skończy”, „nic nie ma sensu”
gwałtowne porządkowanie swoich spraw, rozdawanie lub wyrzucanie ulubionych rzeczy, przekazywanie poleceń „na wypadek, gdyby mnie zabrakło”
zmiany w osobowości, popadanie w huśtawkę nastrojów (melancholia lub hiperaktywność)
izolowanie się, unikanie przyjaciół i rodziny
agresja, częste sięganie po alkohol lub narkotyki
trudności z koncentracją
utrata zainteresowań
złowieszczy spokój
brak dbałości o wygląd zewnętrzny
gwałtownie pogarszające się wyniki w nauce, zaniedbywanie obowiązków, lekceważenie norm społecznych