Z dzisiejszej perspektywy strasznie mnie to bawi (doceniam pomysłowość i poczucie humoru rodziców): jak byłam mała i się nie słuchałam (np. nie chciałam przerwać zabawy i pójść umyć zębów), to moja mama mówiła "Dobrze, masz pięć minut, a jak nie, to liczę do dziesięciu i jeśli wtedy nie przyjdziesz, to BĘDZIE KĘSIM!" "Kęsim" polegał na połaskotaniu pod pachą - niezbyt delikatnym ;D Strasznie tego nie lubiłam (działało lepiej niż nakrzyczenie, które nie robiło na mnie wrażenia), ale jednocześnie nie czułam się "bita". Samego klapsa (bezbolesnego oczywiście)dostałam ze dwa razy w życiu. Rzeczywiście było to mocne przeżycie, ale dzięki temu zrozumiałam, że pewnych granic przekraczać nie wolno. Natomiast jestem przeciwna dawaniu klapsom przy każdej okazji, to zdecydowanie powinna być ostateczność.

Myślę też, że jeśli wyeliminuje się wszystkie "tradycyjne" metody karania dziecka, takie jak podniesiony głos czy klaps, to rodzice będą zmuszeni uciekać się do jakichś dziwacznych emocjonalnych szantaży i strzelania fochów na dziecko (łaskotanie pod pachą to w sumie też forma przemocy fizycznej, w takiej Szwecji pewnie nielegalnej).I to dopiero może okazać się dla dziecka traumatyczne.

Tak naprawdę liczy się stosunek rodzica do dziecka, ile w nim jest dobrze pojętej miłości i zrozumienia. Bo mój dziadek to jako nastolatek dostał nawet od swojego ojca najprawdziwsze "baty", takie z przełożeniem przez kolano i zbiciem paskiem. Z tym, że zdarzyło się to raz i za jakieś naprawdę ciężkie przewinienie. Pamiętał to przez całe życie, ale traumy nie miał - uważał, że został ukarany sprawiedliwie.