WAŻNE DLA RODZINY
- We wtorek sejmowe komisje rozpatrzą projekt w sprawie wolnej Wigilii
- Obniżki rzędu 30 proc. powinny budzić nieufność
- Papież: dbajmy o rodzinę, indywidualizm prowadzi do utraty nadziei
- Ceny mieszkań spadają
- Masz już w domu czujkę pożarową?
- Boom na złote rączki
- Pracowników socjalnych ubywa
- Rośnie liczba konwersji biur na mieszkania
- Święty Mikołaj zarobi nawet do 250 zł na godzinę
- W Polsce pracuje ponad 779 tys. obywateli Ukrainy
- Polscy przedsiębiorcy uważają kobiety za uczciwsze od mężczyzn
- Konflikt majątkowy w rodzinie?
- Sejmowy projekt wydłużający urlop macierzyński dla rodziców wcześniaków
- Paczuszka dla maluszka
- Coraz więcej lekoodpornych bakterii
Dziecko dostaje klapsa w chwili NASZEGO wzburzenia. Klaps wcale nie dowodzi bezsilności, tylko lenistwa rodziców. Łatwiej "strzelić w tyłek" słabszego niż szukać sensownych argumentów.
Klaps/prztyczek/strzał z procy jest doskonałym środkiem tresury np. psa. On musi mieć karę dotkliwą i to natychmiast, gdy np. zje jakiegoś śmiecia na spacerze. Dziecko natomiast powinno być wychowywane a nie tresowane. IMHO
Dokładnie pasuje do tej definicji. Najpierw w łonie pobiera wszystko z ciała matki a potem dostaje od rodziców. I do 2-3 roku życia przynajmniej mózg dziecka "fukncjonuje" jak zwierzęcy (bo jesteśmy gatunkiem zwierzęcym drodzy "katolicy" ) .
Rodzic byłby katem, a nie kochającą osobą.
Nie dyskusje i nie wykłady, ale rzeczowe argumenty.
Przede wszystkim dziecko jest człowiekiem, takim samym jak dorosły. Ja nie chciałbym dostawać klapsa kiedy nie udaje mi się przekonać kogoś do swoich racji, nawet jeśli się mylę...
Ma formę dyscyplinującą, no bo jak rozmawiać na "argumenty" z dzieckiem, które swoim zachowaniem zagraża swojemu bezpieczeństwu.
- Nie wybiegaj na ulicę syneczku, bo na skutek zderzenia z samochodem możesz odnieść poważne obrażenia wewnętrzne w konsekwencji czego możesz zostać inwalidą lub ponieść śmierć.
Jedno dziecko zrozumie, inne nie. Więc czasem obejdzie się bez klapsa, a czasem trzeba go dać. I tyle.
Jestem matką dwójki, już dziś dorosłych dzieci.Gdy urodził się mój pierworodny syn naczytałam się różnych poradników, nasłuchałam wielu rad dotyczących wychowania małych dzieci. W tamtym czasie też uważałam, że klaps to nic złego- w prosty i szybki sposób dyscyplinuje dziecko, które przecież " nie może wejść rodzicowi na głowę". Na szczęście człowiek z wiekiem nabywa rozeznania i po kilku latach stwierdziłam, że nie może być dobrym wymuszanie w tak barbarzyński sposób posłuszeństwa. Gdy po 10 latach na świat przyszła moja córka byłam już dawno po odrzuceniu wszystkich książkowych i podwórkowych rad- obserwowałam swoje dzieci, słuchałam ich, szanowałam, wierzyłam, że z natury swej chcą być dobre, sama wiedziałam co jest dla nich najlepsze. Rodzice muszą wierzyć, że podołają swoim obowiązkom oraz, że ich dzieci zechcą z nimi współpracować w poznawaniu siebie i świata. Bardzo wstydziłam się i żałowałam tych kilku klapsów wymierzonych synowi- wiem, ze wynikały one z mojej bezsilności, niewiedzy, braku pewności siebie, że sobie poradzę jako rodzic. Cieszę się, obserwując swojego syna już jako ojca, że nie powiela moich błędów i dobrze sobie z synową radzą jako rodzice moich ukochanych wnuczek.Córka nigdy nie doświadczyła z mojej strony klapsa i wyrosła na bardzo wartościową kobietę. Myślę, że klaps to pójście na łatwiznę, bez oglądania się na konsekwencje.
Brakuje jeszcze jednej opcji w tej sondzie.....
Klaps jest dowodem całkowitej bezradności wobec dziecka i manifestuje się agresją w stosunku do niego.
Zamiast klapsa istnieje wiele skutecznych metod wychowawczych ale oczywiście klaps jest najłatwiejszy.
1)w świecie wygrywa silniejszy;
2)nie potrafisz rozwiązać problemu - uderz, zagroź, postrasz, bij...
3)skrzywdził cie silniejszy? oddaj słabszemu (wyżyj się na słabszym koledze: klapsy-wyśmiej koleżankę, pasek-pobij się z kolegą, pięści-...)
Ja nie byłem klepany, dlatego pewnie trudniej przychodzi mi zemsta, albo agresja (zanim zdążę "uderzyć", wymyślę inne rozwiązanie). Ci, którzy byli bici (klepani) są lepiej przygotowani do życia w świecie silniejszych. Prawdopodobniej lepiej poradzą sobie w wyścigu. Tylko ja nie chcę się ścigać o taki świat i lipne wartości (gdzie silny decyduje dlatego, że jest silny, a bynajmniej nie chodzi tu o siłę człowieczeństwa). Dlatego swoim dzieciom nie wymierzam klapsów. Można stawiać granice, dbać o bezpieczeństwo, uczyć rozumienia konsekwencji zachowań bez klepania. To oczywiście o wiele trudniejsze niż nawet kontrolowane zadawanie bólu. Chyba, że uważasz swoje dziecko za kretyna, który do pewnego wieku (czytaj: aż nie będzie tak zuchwały, by ci oddać) nie jest w stanie zrozumieć - doświadczyć co jest dobre a co złe.
Tam dopiero się nauczy przemocy i agresji.
Co zrobidsz jak dziecko da Tobie po buzi gdy mu nie kupisz zabawki? < Nie bij tatusia bo się spocisz>
2)Zgadzam się, co do granic.Uważam, że brak granic, pomieszanie ról, to dużo bardziej poważne błędy wychowawcze niż klaps. Klaps to nie najlepszy sposób na ich wyznaczanie lub obronę, ale jest jeszcze gorzej, gdy ich nie ma (...albo są nie na swoim miejscu).
3) Z jednym się nie zgadzam: "bicie słabszych jest niedozwolone." A kto normalny chce bić silniejszych?
Zasadniczo zatem państwo nie powinno się wtrącać bezpośrednio w te sprawy (np bezwzględnie zakazując karania dziecka klapsami), ale jednocześnie państwo ma prawo monitorować rozdzielanie kar cielesnych i przeciwdziałać sytuacjom w których kary cielesne są związane z sadyzmem. W zasadzie powiedziałbym, nawet że "szczególnym sadyzmem", bo jakiś nawiedzony przeciwnik klapsów za sadyzm mógłby uznać każdy klaps po którym wystąpi siniak lub "trauma dziecka". Tymczasem ani jedno ani drugie nie jest wyznacznikiem sadystycznego zachowania, bo siniak jako taki jest naturalną konsekwencja uderzenia, a jego intensywność zależy od zależy od właściwości osobniczych dziecka, a określenie "trauma" jest nadużywane, bo można tym terminem określić nawet odmowę dania cukierka.
Tymczasem klaps powinien być normalną formą wychowania dziecka nie dlatego że rodzic ma mieć prawo bić dziecko za każde przewinienie, ale dlatego że dziecko musi mieć świadomość, ze rodzic dysponuje całym wachlarzem dopuszczalnych środków dyscyplinujących i dziecko w żaden sposób nie ma prawa szantażować rodzica czy próbować uzyskiwać nad nim przewagi poprzez wykorzystanie do własnych celów organów czy środków prawnych państwa. Doprowadzenie do sytuacji w której dziecko ma takie możliwości jest ingerencją państwa w sprawy rodziny które skutkuje - zapewne nie bez takiej intencji - rozbiciem integralności rodziny i bezpośrednim podporządkowaniem funkcjonowania rodziny organom urzędniczym państwa.
Masz rację siniak jest naturalną konsekwencją uderzenia (malutki, większy, na całych plecach...mniej lub bardziej ciemny). Podobnie jak przerwania ciągłości skóry. Zależą też od "osobniczych" właściwości, ale głównie lejącego (jak mocno klepał, czy klepał już oklepane miejsca,itp.). Są wreszczie klapsy (i rozumiem, że o takie pytano w sondzie), które nie powodują zasinienia.Znów szczęśliwie, można to ocenić.
Więc państwo nie rozbije Twej rodziny dlatego, że dałeś swojemu dziecku klapsa, gdy nie umiałeś inaczej odmówić mu cukierka.
Podsumuję: klaps (ten bez siniaków) nie powinien być powodem interwencji państwa, ale to nie powód, by sytuować go wśród dobrych metod wychowawczych.
Czasami klaps wytłumaczy znacznie więcej, niż jakakolwiek gadanina, czy inne podchody.
Czasami wszystkie inne metody zawodzą,
- Czy wtedy należy usiąść i płakać?
Rodzic nie daje klapsa aby dziecko upokorzyć, tylko dlatego że kocha dziecko. Kiedy inne metody zawiodą, trzeba i w taki pomóc dziecku. Nie można bezczynnie patrzeć na wybryki dziecka i z braku odpowiednich środków rwać sobie włosy z głowy.
Nie da się jeść łyżką soli, jednak zupa bez soli niezbyt smakuje.
- Tak samo jest z klapsem.
Myślę też, że jeśli wyeliminuje się wszystkie "tradycyjne" metody karania dziecka, takie jak podniesiony głos czy klaps, to rodzice będą zmuszeni uciekać się do jakichś dziwacznych emocjonalnych szantaży i strzelania fochów na dziecko (łaskotanie pod pachą to w sumie też forma przemocy fizycznej, w takiej Szwecji pewnie nielegalnej).I to dopiero może okazać się dla dziecka traumatyczne.
Tak naprawdę liczy się stosunek rodzica do dziecka, ile w nim jest dobrze pojętej miłości i zrozumienia. Bo mój dziadek to jako nastolatek dostał nawet od swojego ojca najprawdziwsze "baty", takie z przełożeniem przez kolano i zbiciem paskiem. Z tym, że zdarzyło się to raz i za jakieś naprawdę ciężkie przewinienie. Pamiętał to przez całe życie, ale traumy nie miał - uważał, że został ukarany sprawiedliwie.