Jeszcze jeden motyl

Kadr z filmu

Wesołe miasteczko: karuzela, na której traci się orientację, czarodziejska kula zamiast zawierzenia, teatrzyk kukiełkowy, żeby łatwo było podrygiwać marionetkami, clown zapewniający, że wszystko jest w najlepszym porządku, bo jest zabawa. Wreszcie główna atrakcja, najlepszy pokaz w mieście: gabinetu osobliwości – syjamskie siostry, otyła madame, wytatuowany facet i… – Popatrzcie na niego! – napięcie rośnie. Kurtyna w górę. – To takie smutne! – jęczą jedni. – To takie zabawne! – przekonują drudzy. – Podaj pomidora – rzuca ktoś „dowcipny”.

Życie

– Nie jestem niepełnosprawny – zapewnia Mariusz Kędzierski, dwudziestolatek z Jaworzyny Śląskiej. – Niepełnosprawność to jest kwestia chorej woli, to ograniczenia serca, a nie rąk czy nóg – zapewnia.

Kadr z filmu

Do tułowia bez rąk i nóg podchodzi przystojniaczek Mendez, szef Cyrku Motyli, konkurencji wesołego miasteczka. Pochyla się nad Willem, główną atrakcją gabinetu osobliwości. – Jesteś wspaniały! – mówi. Atrakcja pluje mu w twarz. Przystojniaczek ociera chustką plwociny, uspokaja właściciela gabinetu. – Wszystko w porządku. Może podszedłem zbyt blisko, prawda, przyjacielu? – rzuca w stronę ludzkiego strzępu.

Życie

– Lubię spotykać się z licealistami. Młodymi ludźmi, którzy są zamknięci na radość życia. Wielu z nich swoje kompleksy ukrywa albo pod apatią, albo pod agresją. Lubię stawać wobec nich i w rozmowie wydobywać ich siłę zza żalów, jęków i biadoleń. Przygnębieni, smutni, zniechęceni, tacy przychodzą. Po spotkaniu są inni. Są bardziej sobą – ocenia Mariusz.

Kadr z filmu

Gwóźdź programu gabinetu osobliwości znika. Zauważają go kompani przystojniaczka. Chce dołączyć do jego cyrku. Cyrku Motyli. – Nie ma nic inspirującego w pokazywaniu ludzkich niedoskonałości – wyjaśnia szef. Will może zostać, ale nie będzie występować. Nie może równać się z Człowiekiem Gumą, Królową Przestworzy, Najsilniejszym-na-świecie czy Mistrzem-wirującego-trapezu. Jeszcze nie, bo nie przeszedł drogi. W końcu trudno się dziwić, skoro nie ma nóg.

Życie

– Brak rąk nie jest barierą do szczęścia. Wyglądam inaczej, to prawda, ale tylko to mnie różni od innych, że ubranie wisi na mnie jak na haku, jednak to jedynie kwestia estetyki. Nic więcej – mówi Mariusz. – Rysowanie daje mi spełnienie. Lubię patrzeć na portretowane osoby, gdy stają oko w oko ze swoimi wizerunkami. Mieszanka ciekawości, zaskoczenia i ulgi, jakby wzdychali: udało się, jestem sobą, jestem piękny.

Kadr z filmu

– Ten świat potrzebuje jedynie małych cudów – zapewnia Mendez, gdy jego trupa odwiedza rodzinę żałośnie biednych i zrezygnowanych wieśniaków. Motyle z jego cyrku budzą nadzieję, zmuszają do wyruszenia w drogę, którą sami przeszli, gdy spotkali przystojniaczka. Zanim zyskali ludzki podziw i uznanie, ich życie przypominało bagno, rynsztok czy wegetację. Prostytutka wyrzucona z burdelu za ciążę, prostacki zapijaczony zabijaka, czekający końca, żebrzący starzec – przemienili się w motyle Mendeza, jak gąsienice. Jak to możliwe?

Życie

– Znam swoją wartość – mówi Mariusz. – Oczywiście, jestem świadomy, że różnię się od innych. Przypominają mi o tym ludzkie spojrzenia, szczególnie w nowym środowisku. Pamiętam, że jako chłopak miałem stracha, jak sobie poradzę poza Jaworzyną. Potrzeba bowiem trochę czasu, żeby oswoić ludzi ze sobą. Gdy poszedłem do świdnickiego liceum, przekonałem się, że normalność jest łatwiejsza, niż mogłoby się wydawać. Pierwszy byłem do noszenia ławek, wyrywałem się do odpowiedzi, zgłaszałem się, żeby coś załatwić. A na ulicy? Jasne, zdarzają się ludzie, którzy bardzo się narzucają ze swoją pomocą. Ja to rozumiem, ale tego zupełnie nie potrzebuję.