Żółtkiem i winem

Zespół Szkół Katolickich na prawie dwa tygodnie stał się prawdziwie ekumenicznym centrum Słupska.

Trudna sztuka pisania

Druga edycja warsztatów pisania ikon cieszy się równie dużym zainteresowaniem jak pierwsza. – Grupa liczy 10 osób, nie tylko z naszej diecezji. Chętni przyjeżdżają naprawdę z daleka, bo ikona potrafi pochłonąć bez reszty – mówi Ewa Sielicka, organizatorka i uczestniczka. Warsztaty nadal prowadzi Grzegorz Prokopiuk, absolwent Teologii Prawosławnej Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, który od kilku lat zajmuje się ikonografią prawosławną.

Mimo młodego wieku, o ikonie wie chyba wszystko. Tym razem podzielił się z uczestnikami bardzo tradycyjną metodą pisania. – Piszemy używając tempery jajecznej, która jest połączeniem suchego pigmentu, wina i żółtka – opisuje skrótowo pan Grzegorz. Swoim uczniom, krok po kroku pokazuje, jak wykonać taką miksturę. Stąd garnki i jajka. – Nie jest możliwe, żeby uczestnicy w tak krótkim czasie bezbłędnie opanowali sztukę pisania, dlatego wszytko pokazuje, żeby mogli ćwiczyć w domu – dodaje mistrz. Tym razem na deskę przenieśli Matkę Bożą w typie Psychosostria, gdzie farbę nakłada się subtelnie, bardzo cienkimi warstwami od ciemnego do jasnego. Wiąże się to z symboliką – biel wskazuje światłość, kolor czerwony – żar Ducha Świętego, a niebieski – tajemnicę. – Taki rozkład barw pokazuje, że początkowo Bóg jest niepoznawalny naszym umysłem, dodając coraz więcej bieli, rozświetlamy ciemne partię, co oznacza, że zyskujemy poznanie. Przechodzimy od niewiedzy do wiedzy – wyjaśnia pan Grzegorz.

My, chrześcijanie

Ponad połowa uczestników poprzedniej edycji zdecydowała się na kolejną. – Dla mnie jest to sygnał, że ludzie chcą zgłębiać wiedzę o ikonie, że nie był to tylko jednorazowy zryw emocjonalny – dodaje pani Ewa. Bo ikona to coś więcej niż rysunek na kawałku zagruntowanej deski. To łącznik, nie tylko z Bogiem. Warsztaty są czasem, kiedy ikona staje się łącznikiem między wyznaniowym. – To budzi nadzieję pojednania, które będzie procesem długoletnim, dlatego cieszy mnie zainteresowanie warsztatami szczególnie w środowisku katolików – mówi ikonopis. Zupełnie przypadkowo II warsztaty wpisały się w Tydzień Modlitwy o Jedność Chrześcijan. – Bardzo nas to cieszy, chociaż my ze sobą o jedności nie rozmawiamy. Ona między nami jest, może dzięki ikonie, która jest dobrem wszystkich chrześcijan? – zastanawia się pani Ewa.

Grzegorz Konopka od dawna chciał spróbować ikonopisania. Jest jedynym, oprócz prowadzącego, mężczyzną w grupie. – Żona mi kazała tu przyjść – żartuje ze śmiechem. Naprawdę ikonami zainteresował się dzięki artykułowi w gazecie. – Tylko nie sądziłem, że to taka żmudna robota. Jestem cholerykiem, a tu wszystko trzeba robić powoli, w skupieniu, krok po kroku – wyjaśnia. I chociaż bardzo trudno mu pracować w ciszy, bez rozmów i żartów, zaczyna doceniać nie tylko kunszt ikonopisania, ale również prawosławne obrzędy. – Dowiedziałem się, że przychodząc do cerkwi, wita się ikonę danego Świętego. To bardzo żywe połączenie człowieka z niebem – mówi. Bo w ikonie jest moc i łaska Boża. Pan Grzegorz przyznaje, że nigdy nie był w cerkwi, a jedynie zaglądał przez dziurkę od klucza.

– Mam wielką nadzieję, że uda mi się to zmienić. Chciałbym uczestniczyć w prawosławnym nabożeństwie – dodaje. Prowadzący zapewnia, że ikona jest bardzo częstym „narzędziem” nawrócenia. – Bo najpierw widzi nas Bóg, a później ikona, koło której przechodzimy – mówi. Tak było w przypadku Małgorzaty Środy, która nie potrafi racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego całe popołudnia spędza w szkolnej salce. – Mam taką potrzebę, czuję, że to, co robię zbliża mnie do Maryi – przyznaje. To jej drugie warsztaty, a kolejność pisanych ikon (najpierw Archanioł, teraz Matka Boża) wpisuje się w duchowość, której pragnie. Chociaż napisanie twarzy Maryi jest dla niej wyzwaniem. – Bo jak można oddać na desce takie Dobro? – zastawania się.