Zostaw swój kamień

Kto powinien skorzystać? Matki, które pozwoliły zabić własne dziecko, ojcowie, którzy nie zrobili nic, by temu zapobiec, małżeństwa, które wspólnie zadecydowały o przerwaniu życia swojego dziecka przed narodzeniem. Kobiety, które namówiły własne córki do dokonania aborcji i studenci ginekologii, którzy w ramach studiów musieli zdobyć „praktykę”.

Także księża, którzy chcą dowiedzieć się, jak pomagać osobom z syndromem postaborcyjnym, ateiści i osoby innych wyznań, których dotknął problem aborcji. W archidiecezji warszawskiej ruszają pierwsze w Polsce weekendowe rekolekcje „Winnica Racheli” przygotowane dla wszystkich cierpiących emocjonalnie i duchowo z powodu uczestnictwa w aborcji.

Płodna winnica

Pomysł na rekolekcje przybył do Polski z USA, gdzie 28 lat temu przy jednej z parafii w stanie Pensylwania dr Teresa Karminski-Burke zorganizowała takie rekolekcje oraz pierwszą w tym kraju grupę wsparcia dla osób przeżywających postaborcyjną traumę. Tak powstało duszpasterstwo „Winnica Racheli”, o którym informacja szybko rozprzestrzeniła się po całych Stanach. Obecnie rekolekcje organizuje się w 72 krajach świata, a wszędzie prowadzone są w ten sam sposób.

– Umożliwiają przeżycie żałoby, doświadczenie przebaczenia i uzdrowienia. Są tak zaprojektowane, aby stworzyć warunki, w których możliwe będzie przeżycie spotkania z żywym Bogiem. To on zezwala na wyrażenie żalu, na wypowiedzenie wszystkiego, co kobieta tłumiła przez lata. Tak naprawdę od tego momentu zaczyna się proces przebaczenia – wyjaśnia Hanna Potrapeluk, koordynatorka „Winnicy Racheli” w Polsce. I dodaje: – W wielu fragmentach Pisma Świętego znajdujemy obrazy, w których Bóg mówi o przywróceniu ogołoconych winnic do świetności.

Bandaż, dyplom, kamień

Dlatego już pierwszego dnia rekolekcji każdy z uczestników wybiera sobie kamień, który przez cały czas nosi ze sobą. Jego ciężar to ciężar cierpienia, które każdy, kto uczestniczył w aborcji, nosi w swoim sercu. – Podczas rekolekcji następuje moment, kiedy kamień, a wraz z nim swój ciężar, można złożyć u stóp Chrystusa. Niektórzy uczestnicy decydują się wyrzucić go daleko w pole – wyjaśnia koordynatorka.