I tak jest aniołkiem

Założycielem Wiary i Światła jest Jean Vanier z Francji. Jego idea bardzo szybko rozprzestrzeniła się w Europie. Obecnie wspólnoty rozsiane są po całym świecie. Do Polski ruch trafił pod koniec lat 70. Jego celem jest wprowadzenie osób niepełnosprawnych i upośledzonych umysłowo we wspólnotę Kościoła, jak również uwrażliwienie Kościoła na wartości, jakie niosą ci ludzie, którzy na ogół są odrzucani i usuwani na margines.

No to zróbcie

– Jesteśmy jedyną wspólnotą Wiara i Światło w Polsce, która posiada status stowarzyszenia. Wszystko zaczęło się w roku 1993. Moja obecność w niej jest związana ze słuchaniem ludzi postawionych przez Boga na mojej drodze. Nie traktuję tego jako przypadku. Kiedyś usłyszałam, że ktoś na mnie liczy. Na początku zaczęliśmy współpracować z rodzinami osób niepełnosprawnych w Ostródzie i to nam dało podstawy – mówi Halina Jarząbek. Pierwotnym miejscem działalności była parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Pojawił się ks. Witold Moszczyński, który miał kontakty ze wspólnotami Wiara i Światło. – Ksiądz proboszcz Strycharz powiedział mi: „Jarząbkówna, otwórz tę swoją wspólnotę”. Jeździliśmy do Olsztyna i pytaliśmy ludzi, na jakiej zasadzie ma działać. Wszyscy się uczyliśmy. W roku 2000 pojechaliśmy z nimi na dwutygodniowy obóz do Przyborowa – wspomina Halina. Był to czas, kiedy wiele osób niepełnosprawnych czekało na przygotowanie do sakramentów. Wtedy wspólnota stała się miejscem przeżywania tych uroczystości. Pierwsza Komunię św. przyjęła Basia Gostołek. Ks. Strycharz powiedział wtedy: „No, to zróbcie to wreszcie. Ona już tyle czasu za mną chodzi”. I tak się stało. Od tamtej pory trwały coroczne przygotowania jednej lub kilku osób. Zazwyczaj byli to ludzie dorośli. Co dwa tygodnie odbywały się także Msze św., w których mogły uczestniczyć osoby niepełnosprawne z rodzinami. Były także przygotowania do bierzmowania. Potem przyjeżdżał bp Jacek Jezierski i udzielał sakramentu. W październiku 2000 roku wspólnota przeniosła się do parafii św. Franciszka z Asyżu.

Wymarzona Komunia

Jednym z członków wspólnoty jest 37-letni Robert Kalicki. Urodził się zdrowy. W wieku niemowlęcym pojawiło się u niego zapalenie opon mózgowych. W czwartym miesiącu życia ujawniło się wodogłowie. 11 razy miał wymianę zastawek. Ale przeżył także rozlanie się wyrostka i lekki wylew. Walka rodziców o życie dziecka trwała nieustannie. Te 11 lat było ciągłym kontrolowaniem stanu zdrowia Roberta. Momentem przełomowym było pojawienie się na świecie młodszej córki Malwiny. – Gdy skończyła 2,5 roku, Bóg nas wynagrodził i Robert przestał chorować. Jest tak, jak jest, i najważniejsze, aby nie cierpiał. Dzięki wspólnocie mamy swoje Msze św. i nie jesteśmy zestresowani, że komuś przeszkadzamy. Nie stoimy pod płotem. Wcześniej, gdy chodziliśmy do kościoła, ludzie różnie reagowali, gdyż Robert jest dość głośny. Zazwyczaj wcześniej wychodziliśmy – mówi Renata, mama Roberta. 37-latek jest bardzo radosnym człowiekiem. Do 11. roku życia był bardzo psotny i ruchliwy, trzeba było go cały czas trzymać za rękę. Rodzice unikali ludzi i najczęściej chodzili na spacery do lasu, gdzie nie było nikogo. – Przez to, jaki jest, był odsunięty od innych. Dotyczyło to także I Komunii św. Wcześniej rozmawialiśmy z naszymi księżmi o tym, ale odradzali nam. Mówili: „A to mu nic nie da. I tak jest aniołkiem”. Dopiero dzięki wspólnocie zdecydowaliśmy się na I Komunię Roberta. Halinka przemodelowała nasze myślenie – mówi Renata. Rodzice zauważyli, że ich syn po ceremonii komunijnej był bardzo szczęśliwy. Obawiali się, że nie wysiedzi na uroczystości. Jednak Robert był tak zaaferowany przebiegiem Mszy św., że nie było żadnych kłopotów. Wszyscy usłyszeli również w pewnym momencie głośno wypowiedziane przez niego słowa: „Pan mój i Bóg mój”.