Wisły czar

Sezon rejsowy na Wiśle ruszył 1 maja. Ale biorąc pod uwagę pogodę w kratkę, niewiele było w sumie okazji, żeby korzystać z usług statków i tramwajów wodnych. Ich zalety można bowiem docenić szczególnie w upalne miejskie dni. Do końca czerwca pływały one w soboty, niedziele i święta. Od początku lipca kursują również w piątki. Szczegóły związane z rejsami i informację o dostępności miejsc można znaleźć na stronie ztm.waw.pl. Warto tam zaglądać, bo czasami, gdy zmienia się poziom rzeki, statek do Serocka nie wypływa z Cypla Czerniakowskiego, jak zazwyczaj, tylko z Żerania.

Relaks na „Zefirze”

Jeśli komuś wydaje się, że główną przyczyną popularności rejsów po Wiśle są wygody na statku, to się myli. „Zefir” ma już swoje lata i widać po nim, że swoje przepłynął. Wchodzimy na pokład. Proste drewniane krzesełka. Przy połowie z nich są też drewniane stoliki. „Zefir” mieści 110 pasażerów. Raczej nie ma problemu z kompletem. Żeby kupić bilety na rejs, trzeba odpowiednio wcześniej zgłosić się do biura obsługi pasażera Zakładu Transportu Miejskiego znajdującego się przy stacji metra Centrum. Chcąc kupić je w ostatniej chwili, musimy liczyć na to, że ktoś kilka dni przed rejsem zwróci bilety. Po odbiciu od brzegu pozostaje nam podziwiać widoki, zatopić się w lekturze albo oddać towarzyskim rozmowom. Na statku są grill oraz bufet z ciepłymi i zimnymi napojami. Słychać radiową muzykę. Atmosfera pikniku. 

Gdy kierując się Kanałem Żerańskim na Zalew Zegrzyński powoli wypływamy poza miasto, niemalże na wyciągnięcie ręki mamy niedostępną na co dzień przyrodę. Serock znajduje się na terenie Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. – Widzi pan tamtą posiadłość nad brzegiem? Nawet własne molo mają – zagaduje jedna z emerytek. – To Załubice. Letnisko Józefa Wojciechowskiego, tego od Polonii Warszawa. Wynajął ją piłkarzowi Robertowi Lewandowskiemu na hotel dla gości po ślubie i weselu. W gazecie czytałam – emocjonuje się emerytka.

Rejs to również dobra okazja, żeby przypomnieć „Paskudę”, czyli zegrzyńską wersję potwora z Loch Ness. Na początku lat 80. w zalewie utopiło się kilka osób. Ktoś rozpuścił pogłoskę, że widział nad Zegrzem dziwne zwierze. Sprawą żyły media, które publikowały nawet wyobrażenia tajemniczej „Paskudy”.

Wersja fast 

Alternatywą dla tych, którzy nie mają całego dnia na rejs, jest tramwaj wodny. Wypływa z Cypla Czerniakowskiego. Może zabrać 150 pasażerów. Płynąc w kierunku Zalewu Zegrzyńskiego, zatrzymuje się jeszcze przy moście Poniatowskiego. Podróż trwa ponad 1,5 godz. Bilety są dostępne na pokładzie lub w przedsprzedaży w biurze Żeglugi Stołecznej przy ul. Świętokrzyskiej 36. Można tam zajrzeć od poniedziałku do piątku w godzinach od 12 do 15. Bilet normalny kosztuje 18 zł. Z pokładu tramwaju wodnego także można podziwiać dziką Wisłę po praskiej stronie rzeki, panoramę Starego Miasta czy charakterystyczne sylwetki Zamku Królewskiego, Centrum Nauki Kopernik czy Stadionu Narodowego.

Po co nam mosty?

Żegluga wiślana ma swoją bogatą historię. Przetrwała nawet wojnę. Jeszcze do końca 1945 r. mogliśmy ją dzielić na prywatną, spółdzielczą i państwową. Socjalizm zostawił tylko tę trzecią. W 1948 r. utworzono Państwową Żeglugę na Wiśle w Warszawie i Państwową Żeglugę na Odrze, które przejęły tabor wszystkich przewoźników śródlądowych. Ostatnie rejsy wczasowe parowymi, bocznokołowymi statkami pasażerskimi ze stolicy do Gdańska odbyły się w 1971 r. Później przybrały one formę krótkich, kilkugodzinnych lokalnych wycieczek. Jak się okazuje, wciąż atrakcyjnych. Nawet jeśli podróż trwa tylko kilka minut, jak w przypadku promu.

Ten przyjemny sposób na przedostanie się z jednego brzegu Wisły na drugi ma jeszcze jeden walor: jest bezpłatny. Promy pływają na czterech odcinkach: Cypel Czerniakowski–Saska Kępa, most Poniatowskiego–Stadion Narodowy, Podzamcze–ZOO i Łomianki–Nowodwory. Od początku lipca do 31 sierpnia kursują codziennie.